Taehyung bir katildir ve hapishaneden kurtulmak için taklit yaparak akıl hastanesine girer. O sırada orada hasta yatan Jungkook ile karşılaşır ve Jungkook ondan çok hoşlanır... Hikaye, hastaneden kaçtıkları an ile başlar.
Seme Taehyung
Uke Jungkoo...
Şunu söylemeliyim ki uzun zamandır Runaway Jk'yi yazdığımda aklıma şu karakter geliyor. Özellikle bu bölümde... Bir de bu bölümü çok sevdim ya şsadgnösidm
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Taehyung'u her gördüğünde buna dönüşüyor amk çok gülüyorum ben bu salağa ŞJFASŞSÖÇSŞDAD
Neyse.
Yıldızlayınn, yorum yapınnn 😘
***
///
Sen ve ben... Sonsuzluk.
///
***
Şey diyebilirdim…
Onun hakkında her şey sanki benim için yapılmıştı.
O uzun boyu, geniş omuzları, esmer teni, simetrik yüzü, kalın dudakları, çekici aurası ve bakışları… Beni eritip bitirdi resmen. Öylesine bir istek dolmuştu ki içime ona dair… Gözlerimiz kesiştiğinde ben resmen konuşmayı unutmuştum.
İstediğimi almak.
İstediğimi almak her zaman hayat felsefem olmuştu. Bu yüzden durmayacaktım biliyorum, beynimde tehlike çanları çalmıştı bile.
Aman Tanrım! Bu adam benim olmalıydı, benim, benim! Sadece benim olmalıydı!
“Merhaba” dedim yine de içimde kopan fırtınalara rağmen. O ise onun karşısında dikilmeme çatık kaşlarla bakıyor ve beni baştan aşağı süzüyordu. Hemen acele ile cebimden yıldızlı tokalarımı çıkarmış ve saçıma takmıştım.
Tokaları takınca yüzüm açılıyordu ve güzel cildim ortaya dökülüyordu, kesinlikle güzel hissediyordum. Bir de yıldızlarım hoştu. O yüzden onun dikkatini çekebilmek için garip bakışlarını umursamadan hızla tokalarımı saçlarıma yerleştirdim.
“Sana da merhaba.”
Bana sandığımdan daha geç cevap vermişti, az kalsın susacak sanmıştım ama o kalın sesini duyunca, offf! Neredeyse azacaktım ha!
Ama şimdi ne yapacaktım, ne diyecektim? Bana hala garip garip bakıyordu. Tamam, sadece tanışıyoruz. Basit düşünmem lazımdı değil mi? “İsmin ne?”
“Bu hastaya yaklaşmamanızı öneririm.”
Arkadan bir güvenlik konuşunca kaşlarımı çattım. Beklemiyordum onlardan birinin bana cevap vermesini ya da bu şekilde cevap vermesini diyelim. Bir de bir eli omzuma doğru uzanmış ve beni bir iki adım geri çekmişti.
“Niyeymiş?” Tripli ve karşı gelir bir eda ile sordum. Dokunulmazlığı mı vardı bu adamın?
