Η πυξίδα της καρδιάς

Καλώς ήλθες στη Γαλλία!

18ος αιώνας, Λονδίνο Αγγλίας.

Η νύχτα πλέον είχε απλώσει το πέπλο της αφήνοντας διάσπαρτα φωτεινά αστέρια στον σκοτεινό ουρανό να κρατούν συντροφιά στους ναυτικούς που ταξίδευαν στον απέραντο ωκεανό. Η θάλασσα απόψε ήταν ήρεμη και πλέον το πλοίο είχε απομακρυνθεί αρκετά από την Αγγλία. Ο Harry χάζευε τα μικρά κύματα που προκαλούσε το καράβι,ενώ ο James από δίπλα του, καθισμένος κάτω και ακουμπώντας την πλάτη του στις ξύλινες πλάκες του πλοίου, προσπαθούσε να συνέλθει από την ζαλάδα που του προκαλούσε το θαλασσινό νερό.

Βγάζει άλλον ενα περίεργο ήχο,που ο Harry έβρισκε άκρως αηδιαστικό, και έπειτα ξερνάει για άλλη μια φορά στον ξύλινο κουβά που κρατούσε.

" Νομίζω θα έχω πεθάνει πριν φτάσουμε στην Αμερική. " Του λέει καθώς πετάει τον εμετό του μέσα στην θάλασσα.

" Εσύ ήθελες να φύγουμε για Αμερική." Ίσα που είχε προλάβει να να σκαρφιστεί ένα ψέμα για  να πει στην οικογένεια του και να φύγει. Ακόμα δεν έβρισκε σοφή την απόφαση τους να πάνε να την ψάξουν πριν καν περάσει ένας μήνας.

" Δεν θα γλύτωνες τόσο εύκολα. " Ο James σκουπίζει το στόμα του με το μανίκι της λευκής πουκαμίσας του.

" Το θέμα δεν είναι αν θα γλύτωνα ή όχι. Το θέμα είναι ότι απλά πήρες μια απόφαση χωρίς να σκεφτείς καθαρά και τώρα είμαστε πάνω σε ένα πλοίο που, από λεπτό σε λεπτό, μπορεί οι ιδιοκτήτες του να μας πετάξουν μέσα στη θάλασσα!" Είπε νευρικά με μια ανάσα.

" Ουάου, αυτό το ξεσπασμα δεν το περίμενα. Απλά χαλάρωσε λίγο λόρδε μου, μην τα αναλύεις όλα τόσο πολύ. " Του λέει καθώς κοιτάζει και εκείνος τον ορίζοντα που απλώνεται μπροστά του.

" Να χαλαρώσω; James οι πειρατές δεν είναι αξιόπιστοι! " Φωνάζει μα όταν παρατηρεί με την άκρη του ματιού έναν άνδρα, μέλος του πληρώματος του μαργαριταριού, σιωπά.

" Το ότι δεν ντύνονται με ρούχα κλασάτα και δεν μυρίζουν όμορφα όπως εσύ λόρδε δεν σημαίνει ότι είναι κακοί άνθρωποι. Ναι, μπορεί να κάνουν λάθη από την άλλη όμως ποιος δεν κάνει; Συνελθε Harry δεν ανήκουμε όλοι στην καλή κοινωνία...κάποιοι πρέπει να παλέψουν περισσότερο για κάποια πράγματα που εσύ θεωρείς δεδομένα. " Τελείωσε τον μονόλογο του και ο Harry ένιωσε ένα αίσθημα ταπείνωσης. Πάντα πίστευε πως όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης έχουν ίσα δικαιώματα. Δυστυχώς η Rose δεν του είχε επιτρέψει να δει καθαρά  τον δικό της κόσμο. Τον κόσμο τον αληθινό, μακριά από τα πλούτη την εξουσία και τα χρήματα.