Η πυξίδα της καρδιάς

Ποτέ ξανά

18ος αιώνας, Παρίσι Γαλλίας

" Να προσέχεις. Θα ερχόμαστε όσο πιο συχνά γίνεται ένταξη μικρή;" Υποσχέθηκε ο James όσο την κρατούσε στην αγκαλιά του. Η Rose εγνεψε θετικά και με μεγάλη απροθυμία- που δεν έδειξε- έφυγε από την ζέστη του αγκαλιά. Εχθές το βράδυ όταν ο Ίαν και ο Harry είχαν γυρίσει ευτυχώς όχι τραυματισμενοι, αποφάσισαν ότι στο μικρό σπιτάκι της Μισέλ έπρεπε να παραμείνουν μόνο εκείνη και ο Ίαν. Δεν ήθελε να μείνει στον ίδιο χώρο με τον Ίαν αλλά καταλαβαινε πως θα τραβούσαν λιγότερη προσοχή αν κατοικούσαν μόνο δύο άτομα.

Ο James πέρασε το κατώφλι της πόρτας παρέα με την Ζακλίν και ο Harry ήταν έτοιμος να της δώσει ένα αποχαιρετηστιριο φιλί μα η Rose τον αγκαλιασε για να τον αποφύγει. Εχθές το βράδυ ήταν πολύ κουρασμένη για να του αντισταθεί και να τον διώξει από το κρεβάτι της. Σήμερα όμως ήταν μια καινούρια μέρα και θα έπρεπε να δώσει μια ακόμη μάχη, με κάποιον χειρότερο, τον Ίαν.

Όταν στο τέλος έφυγαν γύρισε και τον κοίταξε για μια στιγμή πριν κατεβάσει το βλέμμα της. Δεν άντεχε να τον αντικρίζει, ήθελε να τον χτυπήσει, να του φωνάξει και να τον φιλήσει ταυτόχρονα. Την προηγούμενη μέρα είχε χαθεί στο δωμάτιο του μαζί με την Μισέλ και δεν ενδιαφέρθηκε να την ψάξει. Ήταν έτοιμη να χαθεί στο δωμάτιο της και στη μοναξιά της όταν η φωνή του ακούστηκε, απαλή και ήρεμη και τόσο μεθυστική.

" Έχω φτιάξει τσάι, θα μου κάνεις παρέα;" Το μυαλό της την συμβούλεψε να φύγει μα η καρδιά και το σώμα της είχαν άλλη άποψη. Κάθισε στην απέναντι καρέκλα και εκείνος άφησε μπροστά της ένα αχνιστό φλιτζάνι τσάι. Εκείνος ήπιε μια γουλιά και έπειτα άφησε το φλιτζάνι στο τραπέζι. Ήταν τόσο παράξενο και εντελώς ξένο το γεγονός ότι πλέον δεν μπορούσε να εμπιστευτεί τον άνδρα απέναντι της ο οποίος είχε ρισκάρει τη ζωή του για εκείνη δύο φορές και που εξαιτίας είχε χάσει το ένα του μάτι.

" Λυπάμαι...για τον τραυματισμό σου. " Διευκρίνισε και ο Ίαν μειδιασε.

" Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. " Της είπε με ειλικρίνεια, εκείνος προκάλεσε την τύχη του, δεν ήταν δική της ευθύνη. Ο Eidan είχε ήδη φροντίσει να κατέβει προσεκτικά στη πόλη θα να τον προμηθεύσει με ένα δερμάτινο κάλυμμα ματιού, το πιο ακριβό για τον καπετάνιο του. Όταν κοιτούσε πλέον την αντανάκλαση του στον καθρέφτη έβλεπε έναν σωστό πειρατή. Η ουλή που βρισκόταν σχεδόν από πάντα είχε παραμείνει και φαινόταν κάτω από το μαύρο δέρμα. Πλέον ήταν διπλή φορά σημαδεμενος επειδή είχε αγαπήσει και ήθελε να προστατεύει αυτό που θεωρούσε δικό του.