Η πυξίδα της καρδιάς

Προδοσία

18ος αιώνας, Παρίσι Γαλλίας

Ο Ίαν είχε μάθει από μικρή ηλικία να μην πιστεύει στην μοίρα ή σε οποιαδήποτε ανώτερη δύναμη. Πίστευε ακράδαντα ότι οι συνθήκες στις οποίες καλείσε να αντεπεξέλθεις είναι το αποτέλεσμα κάποιων λανθασμένων ενεργειών. Καθώς όμως το μαχαίρι είχε καρφώσει το ευαίσθητο δέρμα του και το αίμα κυλούσε ζεστό και κόκκινο και σχεδόν θανάσιμο ,εύχονταν για ένα θαύμα. Μια ανώτερη δύναμη να έρθει και να τον γλυτώσει από αυτό το μαρτύριο.

Οι φωνές του ακουγόταν σχεδόν σε κάθε κελί, απελπισμένες, απεγνωσμένες και θυμωμένες κραυγές πόνου. Ο ιερέας αφαίρεσε το μαχαίρι από την πληγή και ο Ίαν έβαλε εκεί τις παλάμες των χεριών του πέφτοντας σχεδόν αναίσθητος στο πάτωμα. Το σώμα του έτρεμε ενώ από το δεξί του μάτι έτρεχαν δάκρυα.

" Θα περάσω ξανά σε μια ώρα. Αν έχεις συνέλθει θα φροντίσω να έρθει μια καλόγρια να σε περιποιηθει." Αναφώνησε ψυχρά και έπειτα έφυγε από το κελί του Ίαν. Η γυναίκα απέναντι από το κελί της Rose πλησίασε τα κάγκελα προσπαθώντας να τον αντικρίσει καλύτερα μα ο Ίαν γύρισε την πλάτη του και με αργές κινήσεις αφαίρεσε την παλάμη του από το μάτι του. Αίμα, αίμα, αίμα. Ήταν σίγουρος πως σε μια ώρα θα είχε πεθάνει από αιμορραγία. Αν όχι, ήξερε τι έπρεπε να κάνει.

Σε διάφορους μύθους και ιστορίες έλεγαν πως οι πειρατές ήταν απληστοι, πονηροι και εγωιστές. Ο κόσμος τους αντιμετώπιζε με φόβο και απαξίωση, σχεδόν με μίσος. Αλλά κανένα μίσος δεν συγκρίνεται με το μίσος που η κοινωνία έτρεφε για τις μάγισσες. Και σε αυτό ακριβώς πόνταρε ο Ίαν. Γιατί αν υπήρχε κάποια ανώτερη δύναμη τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε. Έπρεπε μόνος του να σώσει τον εαυτό του και αυτό ακριβώς θα έκανε.

" Ίαν; " Αναφώνησε η Rose. Η φωνή της ήταν ακόμη αδύναμη όπως και η ίδια άλλωστε. Τα σημάδια από κάθε βασανιστήρια που είχε υποστεί τις τελευταίες μέρες είχε χαρακτεί
στο αδύναμο κορμί της. Δεν είχε επανέλθει πλήρως, αλλά ακόμη και ένας νεκρός θα μπορούσε να ακούσει τις κραυγές του.

Ο Ίαν  δεν της απάντησε όμως.

" Ίαν σε παρακαλώ απάντησε μου." Κατευθύνθηκε προς τα κάγκελα και έσκυψε προσπαθώντας με το χέρι της να φτάσει το δικό του, όπως εκείνος συνήθιζε να κάνει τις τελευταίες μέρες.

Το βλέμμα του Ίαν πήγε προς το χέρι της και η καρδιά του σφιχτηκε από θυμό.

" Σκάσε επιτέλους! Εσύ φταις για όλα που να σε πάρει!" Απάντησε εξοργισμένος και η σκέψη της Rose γύρισε τρεις μήνες πριν, όταν την είχε στριμώξει σε εκείνο το στενό. Τότε τον είχε φοβηθεί. Τώρα όμως ένιωθε κενή, πληγωμένη.