Η πυξίδα της καρδιάς

Τον αγαπάς;

18ος αιώνας, Παρίσι Γαλλίας

Η μεγάλη πανσέληνος έστεκε περήφανη στον σκοτεινό ουρανό προσφέροντας το φως της απλόχερα στο σκοτεινό πλέον Παρίσι. Το φως όμως από τα κόκκινα φωτάκια στο μαγαζί της Μισέλ προσέφεραν κάτι παραπάνω: ηδονή και ζεστασιά. Η ατμόσφαιρα μύριζε σαγήνη και γοητεία ενώ τα ξακουστά κορίτσια της Μισέλ έδιναν μια άλλη νότα στο εσωτερικό του μαγαζιού γεμάτη ,υποσχέσεις ικανές να μαγέψουν κάθε άνδρα.

Σήμερα ένα πλοίο γεμάτο νέους ναυτικούς από την Ισπανία είχε φτάσει στο λιμάνι του Παρισιού και η πρώτη τους επιθυμία ήταν να δοκιμάσουν τα κορίτσια της Μισέλ, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η ιδιοκτήτρια πάντα ήθελε να αφήνει καλή εντύπωση στους πελάτες και να τους προσελκύει. Ωστόσο σήμερα είχε ξεπεράσει τον εαυτό της. Κορμιά κοριτσιών να χορεύουν αισθησιακά στην μελωδία της μουσικής υπήρχαν παντού ενώ τα δωμάτια ήταν όλα πιασμένα.

Σε ένα από αυτά τα δωμάτια βρισκόταν και η μικρή Ανναλίζ. Η κοπέλα ήταν μόλις στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε ετών,  ωστόσο είχε φύγει από το μικρό χωριό της Γαλλίας για να κυνηγήσει την τύχη της στην πρωτεύουσα. Βέβαια ξεκινώντας από το πατρικό της δεν είχε αυτές τις βλέψεις, αλλά η ζωή ήταν απαιτητική και τα χρήματα λίγα.

Ήταν όμορφη κοπέλα η Ανναλίζ, με ξανθές ατίθασες μπούκλες και πράσινα μάτια. Λεπτό σώμα με μερικά πιασίματα που σε προκαλούσε. Ο νέος Ισπανός ένιωθε τυχερός εκείνη την νύχτα. Κυρίως όμως ένιωθε μεθυσμένος και η Ανναλίζ ήξερε από πρώτο χέρι ότι οι μεθυσμένοι άνδρες φωνάζουν κίνδυνο.

Το λευκό και απαλό δέρμα της Ανναλίζ γέμισε με μελανιές και κοκκινίλες εκείνο το βράδυ ενώ στα μάγουλα της είχαν χαρακτεί τα δάκρυα της. Ωστόσο η Μισέλ δεν έκανε τίποτα για αυτό.

" Με χτύπησε...με βίασε! Δεν ήθελα να συνεχίσω και εκείνος δεν με άφηνε!"

" Αυτή είναι η δουλειά σου Ανναλίζ! Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο! Για αυτό σουλουπώσου γιατί έχουμε πολλή δουλειά!"

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο γιατί πληρώνει. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο ακόμα και αν χτυπάει τις ξακουστές κοπέλας της Μισέλ. Η Ανναλίζ όμως δεν θα το ανεχόταν αυτό, όχι ξανά. Άνοιξε αθόρυβα της πόρτα και με ανακούφιση παρατήρησε ότι ήταν και οι δύο ακόμα εκεί. Τα στιβαρά χέρια του Ίαν είχαν τυλιχτεί προστατευτικά γύρω από την λεπτή μέση της Rose.

Σε άλλη περίπτωση η Ανναλίζ δεν θα άντεχε να τους χωρίσει. Αλλά είχε ανεχτεί πολλά από την Μισέλ και ήθελε να την πονέσει. Και τι καλύτερο από το να της πειράξει τον Ίαν; Τα αισθήματα της αφεντικίνας της για τον νεαρό ήταν ένα κοινό μυστικό. Η ίδια η Ανναλίζ δεν την αδικούσε. Ο νεαρός πειρατής ήταν σαν να βγήκε κατευθείαν από τον παράδεισο με τα πορτοκαλί μαλλιά του και τα έξυπνα γαλανά μάτια του.