Odnajdz mnie w blasku księżyca

Rozdział 24

"Boisz się mnie całować?"

Film okazał się być bardziej smutniejszy niż sądziliśmy. Adela i Lydia miały rozmazany tuż do rzęs, a Leo mokre i czerwone oczy przez film, który wybrał nam Liam. Nie wiedziałam jakim cudem Liam znalazł taki film, ale mnie również on poruszył. Tyle, że ja tego nie pokazywałam. W środku czułam milion uczuć, ale mój wyraz twarzy pokazywał, że jestem obojętna. Jakby ten film, w ogóle mnie nie poruszył, a to co się w nim wydarzyło nie złamało mi serca.

Główna bohaterka filmu i główny bohater, kochali się. Mogliby dla siebie rozpalić niebo i piekło. Mogliby stać się wszystkim, by być razem. Aniołem, diabłem czy samym bogiem, ale im i tak to nie wyszło. Dwójka zakochanych została oszukana. Oszukana przez los. Oboje stwierdzili, że ci których kochają nie czują tego samego co oni. Bali się porozmawiać szczerze, więc jeden z nich wyjechał i wrócił. Wrócił dopiero po dwóch latach z inną. Minęli się jak obcy. Wiedzieli, że się znają, że jest to ich dawna miłość, tyle że dziewczyna dalej kochała i chłopak również, ale nie mógł zerwać z obecną jego partnerką. Dopiero po dwóch latach porozmawiali szczerze i okazało się, że oboje dalej się kochają, ale on nie mógł teraz zostawić swojej partnerki. Mimo że nic do niej nie czuł nie mógł tego zrobić. Musiał udawać, że ją kocha, a gdy mijał swoją nastoletnią miłość, musiał udawać, że nie zna jej. A ona cierpiała. Cierpiała i miała cierpieć.

Płakałam. Płakałam, ale nie zewnątrz, a wewnątrz. Miłość bywała trudna, a najbardziej wtedy, gdy się kogoś nienawidzi, ale mimo wszystko chcemy być z tą osobą, bo ją kochamy. Chcemy stać się dla nich aniołem i diabłem. Przeciwieństwami. Chcemy by nas pokochał nie za charakter czy wygląd, a tak po prostu. Bez wyjaśnienia.

"Kocham cię"

Te dwa słowa powinno mówić się osobom, na którym naprawdę nam zależy, a gdy ktoś zapyta, dlaczego tego kogoś kochamy, to nie znamy na to odpowiedzi, bo my ich po prostu kochamy. Oddajemy im całe serce, by nas naprawdę ktoś pokochał. A później cierpimy. Bo odchodzi. Umiera. Wyjeżdża. Znajduje kogoś innego. Traci uczucia. Popełniliśmy błąd, który dla nich jest niewybaczalny. Ktoś go do tego zmusza. Rodzice są sprzeczni. Bo po prostu tak musi być. Los stworzył nam nasze historię, w której mamy cierpieć i czuć. Mamy się śmiać do upadłego i płakać do ostatniej łzy. Los stworzył nam historię, w której doznajemy każdej emocji. Choćby po jednej na raz.

-Nie płacz - powiedział Liam do Lydii, która się do niego wtuliła.

Lydia chyba najbardziej przeżyła ten film, bo przecież już kiedyś straciła swoją miłość.

Liam zaczął głaskać ją po ramieniu i na jej włosach złożył pocałunek. Diego przytulał Leona, a Conrad, Adele. Ja zaś stałam jak kołek na środku galerii, w którym było kino, z którego niedawno wyszliśmy.

Każdy z nas był załamany filmem, ale większa połowa z nas się do tego nie przyznawała. Widziałam jak Liam, Diego czy Conrad patrzą pusto w jeden punkt. Bali się, że to co teraz mają, stracą i nigdy nie odzyskają. Że Adela, Lydia czy Leon odejdą od nich. Że to kiedyś się skończy.

Ja nie dość myślałam, że moja druga przyszła połówka, może tak zrobić to jeszcze pomyślałam o tym, że nasza przyjaźń może się rozpaść.

Przecież może się tak wydarzyć. Może pary w naszej paczce będą sobie wierni do końca życia. Zamieszkają razem i wezmą ślub, ale gdy pomyślałam, że spotkam takiego Conrada i nawet się z nim nie przywitam, to mi łamało jeszcze bardziej serce. Myśl, że nie będziemy jak ci starzy, którzy idą do kawiarni i wspominają chwile z młodości, jak na przykład te, gdzie Leo utknął na zjeżdżalni mając prawie osiemnaście lat. Albo jak Kaleb był uznawany za największego, najbardziej gorącego chłopaka w szkole. Nie zapomnijmy też kłótni Leona i Diega. Mogłabym też wspomnieć, że Liam miał depresje, którą powiedział im dopiero wtedy, kiedy się jej pozbył.