အပိုင်း ၃၇ ။ ။ နှုတ်ဆက်ညစာစားပွဲ
လုထင်းဟန် ဘယ်အချိန် ပြန်လာနိုင်မည်ကို မသိပေ။
ရှီယွမ်အတွက်ကတော့ သူ့ကို တိတ်တိတ်လေးစောင့်နေရန်သာ တတ်နိုင်သည်။
အစကတော့ နောက်တစ်နေ့က ဇာတ်အဖွဲ့၏ နှုတ်ဆက်စားပွဲဖြစ်သော်လည်း အဆင့် ၃ သတိပေးချက်က ရုတ်တရက် ရောက်ရှိလာ၍ သူတို့က ခိုလှုံရာထဲသို့ ထပ်ဝင်သွားကြရပြန်သည်။
ခိုလှုံရာက ကျဉ်းမြောင်းပြီး စိတ်ဓါတ်ကျစရာကောင်းသည်၊ ပြီးလျှင် ဓါတ်အားလျှပ်စစ်ကိုလည်း တစ်နေ့ကို ၆နာရီသာ ဖွင့်ပေးလေသည်။
ရှီယွမ်က ထောင့်စွန်းတစ်နေရာ ကုတင်ပေါ်တွင် ပုန်းအောင်းနေပြီး သလင်းကျောက်ကို ကိုင်ထားကာ အလင်းရောင်ကို ကြည့်နေသည်။
သလင်းကျောက် မျက်နှာပြင်က အထစ်အထစ်များဖြစ်နေသော်လည်း စိမ့်ဝင်နိုင်မှုအပေါ်မှာတော့ အကျိုးသက်ရောက်မှုမရှိပေ။ လိပ်ပြာကို ကြည်ကြည်လင်လင် မြင်နိုင်ပြီး ထူးဆန်း၍ လှပသည်။
ဒါနဲ့ လုထင်းဟန်က ဘယ်အချိန်မှ ပြန်လာမှာပါလိမ့်?
လုထင်းဟန်က ဘယ်လိုများ တုံ့ပြန်မှာပါလိမ့်? သူ အံ့ဩသွားမှာလား ဒါမှမဟုတ် ကြောက်သွားမှာများလား၊ သူ့ရဲ့ မိတ်ဆွေဟောင်းကို ပြန်တွေ့ရတာကို ပျော်မှာလား ဒါမှမဟုတ် သူလိမ်ခဲ့တာကို သိလိုက်ရလို့ ဒေါသထွက်သွားမှာများလား?
သူ့ရဲ့ စွမ်းရည်ကရော မြို့တော်ကို ကာကွယ်ဖို့ တကယ်အသုံးဝင်ပါ့မလား? လူသားတွေက သူ့ကို ဖိအားပေးပြီး မကောင်းဆိုးဝါးသတ္တဝါတွေအကုန်လုံးကို သတ်ခိုင်းရင် သူ ဘယ်လိုများလုပ်ရပါ့မလဲ?
ရှီယွမ် ဒီမေးခွန်းတွေကို တွေးနေသည်မှာ ရက်အနည်းငယ်ရှိနေပြီဖြစ်ပေမယ့် အခုထိ အဖြေမထွက်သေးပေ။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ချန်းယိုဝမ်တစ်ယောက် သူ့ အုတ်ဂူမှာ QR code ထွင်းတာကို တားဆီးရန် သူကြိုးစားဖို့ လိုအပ်နေသေးသည်။
တစ်ဆင့်ချင်း သွားတာပေါ့။
သူ့အပေါ် လုထင်းဟန်ရဲ့ နှစ်သက်မှုကတော့ အရဲစွန့် လောင်းကြည့်ရမှာပင်။
ညအချိန်တွင် မြေကြီးက တုန်လှုပ်နေပြီး အဝေးတစ်နေရာမှ ကူးစက်ခံအုပ်စုက ဟိန်းဟောက်လို့နေသည်။ ရှီယွမ်က ခေါင်းအုံးလေးပေါ်တွင် သူ့အမြီးလေးကိုပိုက်လျက် အိပ်ပျော်နေသည်။
ထူးဆန်းသည့် အိပ်မက်ကို သူ ထပ်မက်ပြန်သည်။
အိပ်မက်ထဲမှ စင်မြင့်က တောက်ပနေပြီး မကောင်းဆိုးဝါးများက သူ့ကို စင်အောက်မှနေ၍ စိတ်ဝင်တစားဖြင့် အာရုံစိုက်ကာ တိတ်တဆိတ်ကြည့်နေကြသည်။ အရင်တစ်ခေါက်ကလိုပဲ သူတို့တွေ ဘာကို စောင့်ဆိုင်းနေကြမှန်းကို ရှီယွမ်မသိပေ။
ရှည်လျားလှသော တိတ်ဆိတ်မှုထဲတွင် အပြာရောင်တောက်တောက် လိပ်ပြာလေးက တဖျပ်ဖျပ်ပျံနေသည်။ လိပ်ပြာက အမှောင်ထုအဆုံးဘက်မှ ပျံသန်းလာပြီး အကြေးခွံများပေါ်တွင် အလင်းရောင်ဖျော့ဖျော့ လက်နေလျက် ရှီယွမ်၏ ပတ်ပတ်လည်တွင် ကြော့ကြော့မော့မော့လေး ပျံသန်းလို့နေသည်။
ရှီယွမ်က သူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်သည့်အခါ လိပ်ပြာလေးက သူ့လက်ပေါ်သို့ သက်ဆင်းလာသည်။
“မင်းကရော၊ ဘာလိုချင်လို့လဲ?” သူ မေးကြည့်လိုက်သည်။
လိပ်ပြာလေးက တောင်ပံလေးတွေကို တဖျပ်ဖျပ် လှုပ်ခတ်လိုက်သည်။
အင်းဆက်များ၏ တောင်ပံခတ်သံကို ကြားလိုက်ရပြီး အဝေးမှ တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာကာ နားကွဲလုမတတ်ပင်။
လိပ်ပြာလေးက ရုတ်တရက် ထပျံသွားပြီး အမှောင်ထုထဲတွင် ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ ရှီယွမ်က မသိစိတ်အရ လိုက်ဖမ်းချင်နေသော်လည်း အမှောင်ထုက သူ့ကို တဖန်လွှမ်းခြုံသွားပြန်သည်။ ဖျော်ဖြေပွဲက အဆုံးသတ်သို့ ရောက်ရှိသွားပြီး မကောင်းဆိုးဝါးများက သူ့အိပ်မက်ထဲတွင် နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ပုန်းကွယ်သွားကြပြန်သည်။
[သူ့ကို မပြောပြနဲ့]
သူတို့က တီးတိုးစကားဆိုနေကြသည်။
[မင်းက ငါတို့ရဲ့ ဇာတ်လိုက်ပဲ]
သုံးရက်ကြာပြီးနောက်တွင် သူတို့ ခိုလှုံရာမှ ပြန်ထွက်လာကြသည်။
နောက်တစ်ရက်ရောက်လာပြီ၊ လုထင်းဟန်ကတော့ အခုထိ ပြန်မလာသေးဘဲ ရှီယွမ်က နှုတ်ဆက်စားပွဲအတွက် ပြဇာတ်ရုံကိုသွားလိုက်သည်။
အခုဆို အပြင်ထွက်ဖို့ကို ဖြတ်သန်းခွင့် လိုနေပြီ။ ကံကောင်းစွာဖြင့် ဒီအချိန်က စပ်ကူးမပ်ကူးကာလ၏ နောက်ဆုံးနေ့ဖြစ်သဖြင့် အခြေအနေများက အတော်လေး ပြေလျော့သွားခဲ့သည်။ ဇာတ်အဖွဲ့၏ အဖွဲ့ဝင်အားလုံးက တစ်ရက်တာဖြတ်သန်းခွင့်ကို ရရှိခဲ့ကြသည်။ မနက်က ရှီယွမ်သည် သူ့ခေါင်းအုံးအောက်မှ သလင်းကျောက်တုံးလေးကို ထုတ်ယူလိုက်ကာ သူ့ အိတ်ကပ်ထဲထည့်၍ သေသေချာချာလေး ဇစ်ပိတ်ခဲ့ပြီး ပြဇာတ်ရုံသို့သွားရန် ကားပေါ်တက်သွားတော့သည်။
တချို့သော ဝမ်းတွင်းအသိကြောင့် စိတ်ချရစေရန်အတွက် သလင်းကျောက်လေးကို သူနှင့်အတူ သယ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။
ချန်းယိုဝမ်က ရှီယွမ်ထက် စောစောရောက်နေခဲ့သည်။ သူက သူ့ပစ္စည်းများကို အခုထိ ရှင်းလို့မပြီးသေးသဖြင့် အခွင့်အရေးယူကာ ရှင်းလင်းနေခဲ့သည်။
သူ့ရုံးခန်းထဲတွင် တောင်လိုပုံနေသည့် စာအုပ်များနှင့် ဇာတ်ညွှန်းများရှိနေပြီး သူသည် တုတ်ကောက်တစ်ထောက်ထောက်ဖြင့် ရှင်းလင်းနေစဉ်အတွင်းမှာလည်း ဟောဟဲလိုက်နေသေးသည်။ ရှီယွမ်က သူ့ကိုကူပြီး စာအုပ်ပုံးအနည်းငယ်ကို ထုပ်ပိုးပေးလိုက်သည်၊ သို့ပေမယ့်လည်း တစ်ခန်းလုံးရှင်းဖို့ဆိုတာကတော့ မနည်းမနောပင်။
“ငါမလုပ်နိုင်တော့ဘူး၊ မလုပ်နိုင်တော့ဘူး၊ နောက်မှထပ်လုပ်တော့မယ်” ချန်းယိုဝမ်က ပင့်သက်ရှိုက်နေရင်း ထိုင်ချလိုက်ကာ နှဖူးမှ ချွေးများကို သုတ်လိုက်သည်။ “ရှီယွမ် အရင် သွားနားလိုက်ဦး၊ မင်းအရမ်းပင်ပန်းနေရင် အစားမစာနိုင်ပဲနေလိမ့်မယ်”
ရှီယွမ်က ခဏလောက် စဉ်းစားနေလိုက်ပြီး ဝံပုလွေသွားဆွယ်ဆွဲသီးကို ချွတ်ကာ ချန်းယိုဝမ်ကို ကမ်းပေးလိုက်သည် : “ရော့”
ချန်းယိုဝမ်၏ မျက်လုံးများက တဖြည်းဖြည်း ပြူးကျယ်သွားသည် : “…ဒါ ဗိုလ်ကြီးရှဲ့က မင်းကို ပေးခဲ့တဲ့ဟာမလား?”
“အင်း” ရှီယွမ်က ပြောလိုက်သည်၊ “ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားသိမ်းထားတာက ပိုကောင်းမယ်လို့ ကျွန်တော်ထင်တယ်”
“ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ?” ချန်းယိုဝမ်က သူ့လက်ကို ယမ်းလိုက်သည်။ “မင်းကို ပေးခဲ့တဲ့ပစ္စည်းက မင်းရဲ့ ပစ္စည်းပဲလေ၊ ငါမလိုချင်ပါဘူး။ ငါ့မှာလည်း သူပေးထားတဲ့ လက်ဆောင်ရှိတယ်၊ မင်းမမှတ်မိဘူးလား? ရွှေနဲ့လုပ်ထားတဲ့ ဖောင်တိန်လေ”
“တကယ်တော့၊ ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို အကုန်မပြောပြထားဘူး” ရှီယွမ်က ပြောလိုက်သည်။ “ရှဲ့ချန်းမင်က ကျွန်တော့်ကို…အရမ်းမုန်းနေလောက်တယ်”
“ဟမ်?” ချန်းယိုဝမ်က မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ “ဘာဖြစ်ခဲ့လို့လဲ?”
ရှီယွမ် : “ခင်ဗျားကို ပြောပြလို့မရဘူး”
ထိုညက မှတ်ဉာဏ်က သူ့စိတ်ထဲမှာ ရောင်ပြန်ဟပ်လို့နေသည်၊ အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ယင်နေပါသော ထိုလူက သူ့ကို ပြောခဲ့သည် ‘မင်းငါ့ကိုလိမ်တယ်၊ မင်းကလည်း သောက်မကောင်းဆိုးဝါးကောင်ပဲ’
သူက ဆွဲသီးကို နာမည်ခံအနေနှင့်သာ ယူထားခြင်းပင်။ သူ တစ်ခါက ရှဲ့ချန်းမင်ကိုလည်း သိနေသည့် လုထင်းဟန်ကို လွှဲပေးချင်ခဲ့သော်လည်း လုထင်းဟန်က မလိုချင်ခဲ့ပေ။
ရှီယွမ်က ထပ်ပြောလိုက်သည် : “သူ ကျွန်တော့်ကို ဒီဆွဲသီးပေးခဲ့တာကို နောင်တရနေလောက်တယ်၊ ဒါကြောင့် ကျွန်တော် ဒါလေးကို ခင်ဗျားကို ပေးခဲ့ချင်တယ်။ ခင်ဗျားတို့က သူငယ်ချင်းကောင်းတွေမဟုတ်ဘူးလား?”
ချန်းယိုဝမ်က သူ့ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင်ခါနေပြီး ပြောလာသည် “ဟုတ်တယ်၊ သူက ငါရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော…ယုံကြည်ရာပဲ။ ငါသူ့ကို အရမ်းသတိရတယ်။ ဒီမှာ ပွဲလုပ်တိုင်း သူသာ ရှိနေသေးရင် ငါ့ကို ဘာပြောလိမ့်မလဲ? ဆိုပြီး တွေးမိတယ်။ သူငါ့ကို ချီးကျုးမှာလား ဒါမှမဟုတ် ဇာတ်ညွှန်းကိုများ အပြစ်ရှာနေမလား? ဖျော်ဖြေပွဲတွေအများကြီးကြည့်ပြီး ပြန်သွားတဲ့အခါ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အထိ သူ ကြည့်ခဲ့တာတွေကို လုံးဝမမေ့သွားဘူးလား…ငါအဲ့ဒါကို အကြိမ်အများကြီး စိတ်ကူးပုံဖော်ကြည့်ဖူးခဲ့ပြီး အဲ့ဒါ့ကို အမှန်လို့ ထင်မိလုနီးနီးပဲ။ ဟားဟားဟားဟား! ရှီယွမ်၊ မင်း ဘာဖြစ်ခဲ့သလဲဆိုတာကိုတော့ ငါမသိဘူး ဒါပေမယ့် မင်းဇာတ်အဖွဲ့ကို ရောက်လာတာ သူ့ကြောင့် ဟုတ်တယ်မလား?”
“အင်း” ရှီယွမ်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ “ကျွန်တော် သူ့ကို ကတိပေးထားတာ”
“အဲ့ဒါဆို ရပြီလေ။ မင်း အကောင်းဆုံးလုပ်ခဲ့တယ်၊ ဘယ်သူကမှ မင်းသရုပ်ဆောင်ရတဲ့ ဇာတ်ကောင်နေရာကို သရုပ်ဆောင်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး” ချန်းယိုဝမ်က သူ့တုတ်ကောက်ကို ဘေးမှာ ချထားလိုက်သည်။ “မင်း တခြားဇာတ်ကောင်တွေကို သရုပ်ဆောင်တာ အရမ်းညံ့ပေမယ့် မင်းက အမြဲ အလေးအနက်ထားပြီး အာရုံစိုက်လုပ်တတ်တယ်၊ ငါ အဲ့ဒါတွေအကုန်လုံးကို မြင်ခဲ့ရတာပဲလေ” သူက ပြောနေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး “အဲ့ဒါထက်၊ မင်းက ကြင်နာတတ်တဲ့သူ တစ်ယောက်ပါ”
“ကြင်နာတတ်တဲ့သူ?”
သွမ့်မုကလည်း သူ့ကို ဒီလိုပြောခဲ့ဖူးသော်ငြား ရှီယွမ်က သိပ်တော့နားမလည်ပေ။
ချန်းယိုဝမ်က ဆက်ပြောလေသည် : “ဗိုလ်ကြီးအသက်ရှင်နေသေးရင်တော့ သူမင်းကို မြင်တွေ့ရတဲ့အခါ ဘယ်လိုနေမလဲကို ငါမသိဘူး— ငါတို့တွေ လုံးဝသိမှာမဟုတ်ဘူး။ တစ်ခုခုပေးဖို့ကို သူ မင်းကို ရွေးချယ်လိုက်တယ်ဆိုကတည်းက မင်းမှာ အဲ့ဒါကို ယူဆောင်သွားရမယ့် အခွင့်အရေးရှိတယ်” သူက စားပွဲပေါ်မှာရှိနေတဲ့ ဖောင်တိန်ဘူးလေးကို မရည်ရွယ်ဘဲ ပွတ်သပ်နေမိသည်။ “ချစ်လို့ပဲဖြစ်ဖြစ် မုန်းလို့ပဲဖြစ်ဖြစ်”
“…အိုခေ” ရှီယွမ်က ပြောလိုက်ပြီး ဆွဲသီးလေးကို ပြန်သိမ်းထားလိုက်သည်။
သူတို့နှစ်ဦးသားက တခြားစာအုပ်ပုံးတွေကို ထုတ်ပိုးနေလိုက်ပြီး ရှီယွမ်က ရုတ်တရက် တစ်ခုခုကို အမှတ်ရသွားသည် : “ဒါနဲ့လေ၊ ကျွန်တော်တို့က မြို့တော်ကနေ မထွက်ရဘူးဆိုတော့ လေဒီအစ္စဘယ်လာကို ပိုက်ဆံတွေပေးလို့မရတော့ဘူးပေါ့?”
“ဟမ်? အိုး၊ အဲ့ဒါအတွက်ကို စိတ်ပူမနေနဲ့” ချန်းယိုဝမ်က ပြောလေသည်၊ “သူမ…သူမက အခုတလော အခြေအနေကောင်းနေတယ်။ ဒါ့အပြင် ငါတို့တွေ ပိုက်ဆံစုပြီး ငွေလွှဲလို့ရတယ်လေ ဒါပေမယ့် နည်းနည်းတော့ ဒုက္ခဖြစ်တာပေါ့” သူက ခေါင်းကို ကုတ်လိုက်သည်။ “ဝုဖ်ဂိန်းနဲ့ ငါက ဘဏ်စနစ်ကို အယုံအကြည်မရှိဘူး။ ဘဏ်မှာ အပ်ထားရင် တစ်ရက်ကျ ပြောင်သွားတာလဲဖြစ်နိုင်တာပဲ။ လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံကိုင်ထားတာက အကောင်းဆုံးပဲ၊ ပိုပြီးတော့လည်း အသုံးဝင်သေးတယ်”
ရှီယွမ်က ထပ်ပြောလိုက်သည် : “ခင်ဗျားပြောတော့ သူမကို ပြီးပြည့်စုံဆုံး ဖျော်ဖြေပွဲကို ပြချင်တာဆို”
“အခုတော့ ငါတို့မှာ အဲ့လိုလုပ်ဖို့ ဘာနည်းလမ်းမှ မရှိဘူးလေ” ချန်းယိုဝမ်က ခေါင်းကုတ်နေသည်။ “အမြင့်ဆုံးကူးစက်မှုကာလပြီးသွားရင်တော့ အခွင့်အရေးရှိနေသေးဦးမှာပါ” သူက ရှီယွမ်ရဲ့ လက်ထဲကို တခြား စာအုပ်တစ်အုပ်ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည် : “ဒါမင်းအတွက်”
အဲ့ဒီ့စာအုပ်က ဇာတ်ညွှန်းစာအုပ်ဖြစ်ပြီး ခေါင်းစဉ်က ‘ဂိုဒေါ့ကို စောင့်နေတယ်’
(Waiting for Godot by Samuel Beckett)
ချန်းယိုဝမ်က ပြောလေသည် : “မင်းမှာ အချိန်ရှိရင် ကြည့်ကြည့်လိုက်။ ဒါက ငါ့အကြိုက်ဆုံးပြဇာတ်ပဲ။ အရမ်းစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတယ်။ ပလော့က အိမ်ယာမဲ့လူနှစ်ယောက်က တောင်ပို့ပေါ်မှာ ဂိုဒေါ့လို့ ခေါ်တဲ့လူကို စောင့်နေကြတာ။ သူတို့အကြာကြီးပဲ စောင့်ခဲ့ကြတယ်၊ ဒါပေမယ့် ဂိုဒေါ့က အဆုံးထိတောင် ပေါ်မလာခဲ့ဘူး”
“ဂိုဒေါ့က ဘယ်သူလဲ?” ရှီယွမ်က မေးလိုက်သည်။
“ဘယ်သူမှမသိဘူး” ချန်းယိုဝမ်က ပြောလေသည်။ “အလဟဿ စောင့်ဆိုင်းခြင်းမျိုးပဲ၊ သူတို့လည်း ဂိုဒေါ့က ဘယ်သူမှန်းမသိကြသလို သူ လာမလားဆိုတာကိုလည်း မသိကြဘူး၊ ပြီးတော့ သူတို့ဘာလို့ စောင့်နေမိမှန်းကိုလည်း မသိကြဘူး၊ ရှင်းပြလို့လည်းမရသလို အဓိပ္ပါယ်လည်း မဲ့နေတယ်။ ဒါပေမယ့် လက်တွေ့ ဘဝက ပိုတောင် အဓိပ္ပါယ်ရှိမနေတာ မဟုတ်ဘူးလား? ငါတို့တွေက အမြဲ ရလဒ်တောင် လုံးဝမမြင်နိုင်တဲ့ အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ အရာတွေကို လုပ်တတ်ကြတယ်လေ”
ထွက်မလာခင်မှာ ရှီယွမ်က စာအုပ်ပုံကြီးကြားထဲမှာ ထိုင်နေတဲ့ ချန်းယိုဝမ်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
ထိုစာအုပ်တွေမှာက အမှတ်တရများ အပြည့်ရှိနေသည်။ အချို့က အနုပညာလက်ရာမြောက်တွေ၊ အချို့က ဇာတ်ညွှန်းရေး စာအုပ်တွေနှင့် အချို့စာအုပ်တွေကတော့ ပြဇာတ်များတိုးတက်လာပုံသမိုင်းအဆင့်ဆင့်ကို မိတ်ဆက်ပေးထားသည့် စာအုပ်များပင်။ အဲ့ဒီ့စာအုပ်တွေကို ကြည့်လိုက်ရုံနှင့် ညများစွာ၌ သူတို့တွေကို လူတွေက မီးလေးထွန်းပြီး ဖွင့်ဖတ်ခံထားရသည့်နှယ် လေးလံမှုကို ခံစားရစေသည်။ ချန်းယိုဝမ်က စန္ဒကူးသားစားပွဲပေါ်တွင် ထိုင်ကာ ရွှေချထားသည့် ဖောင်တိန်ကို ကိုင်လျက် သူ့ရဲ့ မှတ်စုစာအုပ်ကိုလည်း စားပွဲပေါ်တွင် ဖြန့်ထားသေးသည်။ သူက တစ်ခုခုကို ရေးချင်နေပုံပေါ်သော်လည်း ရေးဖို့ရာ တွန့်ဆုတ်နေပြန်သည်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ သူက တိုးတိုးညင်းညင်းလေးပြောလိုက်သည် : “ဒီကမ္ဘာမှာတော့ မင်းနဲ့ငါ နှစ်ယောက်လုံးက အာဇာနည်လူစွမ်းကောင်းတွေပါပဲ”
ဒါက ဇာတ်ညွှန်းထဲမှ ဇာတ်သိမ်းပိုင်းတွင် ပြောခဲ့သည့် စာသားပင်။
ဇာတ်လိုက်က သေဆုံးသွားပြီး သူ့သူငယ်ချင်းများက အသက်ကြီးလာကြကာ ကယ်တင်ခြင်းနတ်ဘုရားကတော့ လုံးဝကို ထပ်ပေါ်မလာတော့ပေ။
ကံကောင်းစွာဖြင့် နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာကြာပြီးသည့်နောက်မှာတောင် ကမ္ဘာပေါ်မှာ သူတို့ရဲ့ ဒဏ္ဍာရီတွေက ကျန်ရှိနေသေးသည်။
ရှီယွမ် ဧည်ခန်းထဲသို့မသွားရသေးခင် ထရေစီက သူ့ကို တားလိုက်သည်။
ထရေစီက ပြောလေသည် “ရှီယွမ်၊ အကိုဘာလို့ ထင်ရှူးဝတ်စုံကို ယူမသွားတာလဲ?” သူမက ကြောင်လေးလို ကလိမ်ကျတတ်သည့် မျက်ဝန်းလေးနှင့် နားရွက်လေးများကို ခေါက်ချလိုက်သည်။ “အကိုက ဆိုက်ပရက်စ်ထင်းရှူးပင်ကို အရမ်းကြိုက်တာလေ မဟုတ်ဘူးလား?”
“ဟုတ်တယ်လေ” ရှီယွမ်က နည်းနည်း အံ့ဩသွားသည်။ “ယူလို့ရတယ်လား?”
“ဒါပေါ့!”
ဒီလိုနှင့် ရှီယွမ်၏ အမြီးထိပ်လေးက ပျော်ရွှင်စွာ လှုပ်ယမ်းသွားပြီး သူ့ရဲ့ ကျောပိုးအိတ်လေးထဲသို့ ဝတ်စုံကို ထည့်လိုက်ကာ ဘောလုံးကြီးလို ဖောင်းသွားစေတော့သည်။
နေ့လည်ခင်းတွင် လူတိုင်းက နှုတ်ဆက်ညစာစားပွဲအတွက် စတင် ပြင်ဆင်နေကြသည်။
အပြင်ဘက်မှ စားသောက်ဆိုင်များက ပိတ်ထားသဖြင့် သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်အစားအစာများကိုသာ ယူလာရတော့သည်။ ချန်းယိုဝမ်က ကိတ်မုန့်တွေယူလာပြီး ဝုဖ်ဂိန်းနှင့် ထရေစီက ခေါက်ဆွဲများနှင့် အရင်က သိမ်းထားသည့် သရေစာမုန့်များဖြစ်သော ပေါက်ပေါက်ဆုပ်နှင့် အာလူးကြော်များကို အတူတူစုပုံထားသည်၊ ပြီးလျှင် ဘာမှမချက်တတ်သည့် ချင်လော့လော့တောင်မှ သူမ၏ လသာဆောင်တွင် စိုက်ထားသည့် ကြက်သွန်မြိတ်အနည်းငယ်ကို နှုတ်လာခဲ့သည်။
ရှီယွမ်က အရသာရှိအောင် ဘယ်လိုချက်ရမည်ကို မသိပေ။ လုထင်းဟန်ကို မေးကြည့်ပြီးသည့် နောက်မှာတော့ ကြက်ဥများ၊ ခရမ်းချဉ်သီးများ၊ အာလူးများနှင့် ဝက်သားတစ်ပိုင်းကို ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ထုတ်ယူသွားလိုက်သည်။
သို့ပေမယ့် ရှဖန်းက ပေါ်လာဖို့ကို နောက်ကျနေလေသည်။
ဝုဖ်ဂိန်းက ပြဇာတ်ရုံထဲမှာပဲ နေထိုင်သည်ဖြစ်ရာ ခပ်လှမ်းလှမ်းထောင့်တစ်နေရာတွင် သီးခြားမီးဖိုဆောင် အသေးတစ်ခုကို ဆောက်ထားသည်။ သူက ပုံမှန်ဆို အသီးအရွက်များနှင့် ခေါက်ဆွဲများကို ချက်ပြုတ်လေ့ရှိသည်။ သူတို့က တံခါးပိတ်လိုက်ကြပြီး အထဲတွင် နေရာအနည်းငယ်ကို ချန်ထားကာ ကူးစက်မှုအမြင့်ဆုံးကာလက လုံးဝရောက်မလာခဲ့သလို အပြန်အလှန်နားလည်မှုမျိုးဖြင့် ထိုအကြောင်းကို မပြောဘဲနေနေကြသည်။
လူတိုင်းက ကိုယ့်ဘာသာ ချက်ပြုတ်နေကြသည်။ ထမင်း၊ ခရမ်းချဉ်သီးကြက်ဥခေါက်ဆွဲ၊ မုန့်အိုးကင်းကြော်တို့ကို ချက်ပြုတ်ကြသည်၊ ပြီးလျှင် အရသာရှိလှသည့် ရောင်စုံ ပန်းငရုတ်သီးနှင့် ဝက်သားမွှေကြော်ကို လုပ်လိုက်သည်။
အမျိုးစားစုံသည့် အရာအမျိုးမျိုးရှိနေသော်လည်း သူတို့လုပ်တတ်သမျှကို တတ်နိုင်သလောက်တော့ လုပ်ခဲ့ကြလေသည်။
“အား! အသားအရသာလေး!” ချင်လော့လော့က အံ့အားသင့်စွာပြောလိုက်သည်။ “ငါ ဒီလိုအသားအများကြီးကို မမြင်ဖူးတာတောင် တော်တော်ကြာသွားပြီ! လာကြ၊ လာကြ ပယ်ပယ်နယ်နယ် မြည်းကြည့်ပေးဖို့ ကျွန်မ အနစ်နာခံပေးမယ်!”
သူမက သူမရဲ့ တူကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး အသားတစ်တုံးကို မြန်မြန်ညှပ်ကာ နှလုံးသားထဲထိအောင် ကျေနပ်အားရမှုမျိုးဖြင့် စားသုံးလိုက်သည်။
“မင်း အစားခိုးစားချင်ရင်တောင် အသံကျယ်ကြီးနဲ့ ပြောစရာမလိုဘူးလေ အိုခေ?” ချန်းယိုဝမ်က မကျေမနပ်ပြောတော့သည်။ “ကောင်ဆိုးလေး ရှဖန်းက ဘာလုပ်နေတာလဲဟ? ငါတို့ကို ဘတ်သွားတာတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူးနော်?”
ဝုဖ်ဂိန်းက ပြောလိုက်သည် : “ငါသူ့ကို စာပို့ထားတယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါ့ကို စာမပြန်ဘူးပဲ”
“နောက်ယောင်္ကျားတစ်ယောက်နဲ့ အိပ်ယာထဲသွားနေတာဖြစ်မှာပေါ့၊ သူခဏနေရင် ရောက်လာလိမ့်မယ်” ချင်လော့လော့က သက်ပြင်းချလေသည်။ “ငပွေလေးပဲ။ ငါ သူ့ရဲ့ ဝိုင်နှစ်ပုလင်းကို စောင့်နေသေးတာကို”
ယခု ပရိတ်သတ်တွေလည်း မရှိတော့ သူတို့တွေက ခန်းမကြီးထဲတွင် စားပွဲများကို နေရာချထားပြီး ဟင်းများနှင့် သရေစာမုန့်များကို စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားလေသည်။ ဝုဖ်ဂိန်းက ရှဖန်းကို ဖုန်းခေါ်ကြည့်လိုက်သော်လည်း ပြန်မဖြေပေ။ လူတိုင်းက သူ့ကို နောက်ဆယ်မိနစ်လောက် ကြာအောင်စောင့်နေကြပြီး အစားအသောက်တွေက အေးစက်လာသည်ဖြစ်ရာ သူတို့ဘာသာ အရင်စားနှင့်လိုက်ကြသည်။
“ကျွန်မတော့ သူ ဆန်ကုန်မြေလေးကုန်းနဲ့ တွေ့နေပြီး အိပ်ရာထဲက မထွက်လာနိုင်မှာကိုပဲ ကြောက်တယ်” ချင်လော့လော့က ပြောလိုက်သည်။ “ရှဖန်းသာ လက်ထပ်ပြီးသွားရင် တကယ်ကို ‘ရေသွန်လိုက်သလို’ ဖြစ်နေတော့မှာပဲ”
(ရေသွန်လိုက်သလို- တရုတ်မှာ လက်ထပ်ပြီးသွားတဲ့ မိန်းကလေးတွေကို ရေသွန်/ရေဖိတ်တယ်လို့ ခေါ်ပါတယ်၊ ဘာကြောင့်ဆို သူတို့က တခြားသူရဲ့ မိသားစုဖြစ်သွားလို့ပါတဲ့)
ရှီယွမ်က မေးလိုက်သည် “ဆန်ကုန်မြေလေးကုန်းက ဘာလဲဟင်?”
ချန်းယိုဝမ်က ကြောက်လန့်တကြား သူ့မျက်နှာကို ကွယ်လိုက်သည်၊ ချင်လော့လော့က ရှီယွမ်ကို လမ်းလွဲစေသည့် လူဆိုးမ မဖြစ်ချင်သည်မှာ ထင်ရှား၍ အကြောင်းအရာကို သူမ အတင်းအကျပ်ပြောင်းလိုက်ရတော့သည် : “အိုင်းယား၊ အဲ့ဒါက မကောင်းတဲ့သူ! လူဆိုး! မြန်မြန်လေးသာ စားစမ်းပါ! အေးကုန်တော့မယ်!”
ရှီယွမ် : ?
ဆန်ကုန်မြေလေးကုန်းဆိုတာက လူဆိုးကိုပြောတာပေါ့လေ၊ သူက စကားလုံးအသစ်ကို တိတ်တိတ်လေးချရေးထားလိုက်တော့သည်။
မီးတွေက လင်းနေပြီး အစားအစာ ရနံ့လေးက ကောင်းမွန်လှသည်။
သူတို့ နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ် ညစာစားဖြစ်ကြတုန်းက ‘အာဇာနည် လူစွမ်းကောင်း’ရဲ့ အောင်မြင်မှုကို အောင်ပွဲခံချိန်ကဖြစ်ပြီး ဒီတစ်ခေါက်ကျတော့ သူတို့တွေ နှုတ်ဆက်စကားပြောနေကြရပြီ။
လူတိုင်းက အလွန်အမင်းကို စကားများနေကြပြီး အတိတ်ကအကြောင်းများကို စားမြုံ့ပြန်နေကြသည်။
ချန်လော့လော့က မနားတမ်းရယ်နေပြီး သူမ ကလေးဘဝက မိတ်ကပ်လိမ်းနည်းကို ဘယ်လိုမျိုး တိတ်တိတ်လေး သင်ယူခဲ့ကြောင်းနှင့် အလှကုန်ပစ္စည်များ ဝယ်ဖို့ မတတ်နိုင်ခဲ့ကြောင်း ထို့ကြောင့် သူမက အနီရောင် အရွက်ရည်ကို မျက်နှာပေါ်သုတ်လိမ်းလိုက်၍ သူမ အမေ၏ သုံးရက်လောက် အအော်ခံခဲ့ရကြောင်းကို ပြောနေသည်။
ချန်းယိုဝမ်ကတော့ သူ့ရဲ့ အနုပညာလက်ရာတွေကို အသိအမှတ်မပြုတတ်ဘဲ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ဘယ်လို ဝေဖန်စာရေးရမလဲပဲ သိသည်ဟူ၍ သတင်းစာတိုက်က အယ်ဒီတာကို ကျိန်ဆဲနေသည်။
ဝုဖ်ဂိန်းတောင်မှ စကားတွေအများကြီး ပြောနေလေသည်။ သူငယ်စဉ်အခါ အစ္စဘယ်လာနှင့် သရုပ်ဆောင်ပညာကို ဘယ်လိုလေ့လာခဲ့ကြောင်းနှင့် သူ ပထမဆုံးအကြိမ် သရုပ်ဆောင်စဉ်က အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေသည့်အတွက် တင်ဆက်မှုကို ရပ်လိုက်ရလုနီးပါးဖြစ်ခဲ့ကြောင်းကို ပြောပြသည်။ သူက မြို့တော်ကို ကာကွယ်ဖို့အတွက် အခုချက်ချင်းတောင် စစ်ထဲဝင်ရန်အဆင်သင့်ဖြစ်နေကြောင်းကိုလည်း ပြောပြလာသည်။
ရှီယွမ်နှင့် ထရေစီက အာလူးကြော်စားရင်း လူအနည်းငယ်က တောင်တန်းတွေအကြောင်းပြောဆိုနေတာကို နားထောင်နေလေသည်။
တစ်ဝက်လောက်မှာ ပြဇာတ်ရုံတံခါးက တွန်းဖွင့်ခံလိုက်ရသည်။
လူတိုင်းက အံ့အားသင့်သွားပြီး တံခါးဝတွင် မျက်လုံးများက နီရဲနေသည့် လက်ထဲတွင် ဝိုင်ပုလင်းနှစ်လုံးကိုကိုင်ထားသော ရှဖန်းကို မြင်လိုက်ကြရသည်။
“မင်း၊ မင်း ဘာဖြစ်လာတာလဲ?!” ချင်လော့လော့က အံ့ဩတကြီး မေးလိုက်လေသည်။ “ဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲ?”
“…အဆင်ပြေတယ်” ရှဖန်းက ကွဲအက်နေသည့် အသံဖြင့် ပြောလာသည်။ “အဆင်ပြေပါတယ်၊ မမေးနဲ့တော့၊ နောက်ကျသွားလို့ တောင်းပန်ပါတယ်”
သူက စကားတစ်ခွန်းတောင် ပြောချင်စိတ်ရှိမနေပေ။
“အကို ရောက်လာပြီ၊ အကို လာလိမ့်မယ်လို့ သမီး ထင်သားပဲ!” ထရေစီက အရမ်းကို အံ့ဩနေလေသည်။ “လာစားတော့လေ!”
ရှဖန်းက တိတ်ဆိတ်စွာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး အေးစက်နေပြီဖြစ်သည့် မုန့်အိုးကင်းကြော်တစ်စိတ်ကို ကောက်ယူက ဝါးမျိုပစ်လိုက်သည်။ သူက အလွန် လျှင်မြန်စွာ မျိူချနေပြီး တုန်လှုပ်ချောက်ချားနေသည့် စိတ်ခံစားချက်ကို ဖိနှိပ်ထားနိုင်တော့မည့်အတိုင်းပင်။
အစားစားပြီးသွားကြပြီး ထရေစီက အပေါ်ထပ်သို့သွားကာ အရင်အနားယူချိန်တွင် လူတိုင်းက စ သောက်နေကြသည့်အခါမှာမှ ရှဖန်းက စကားပြောဖို့ ဆန္ဒရှိလာလေသည်။
သူက ပြောလေသည် : “ခင်ဗျားတို့လည်း သိတာပဲ ကျွန်တော်က အမြဲလိုလို ပိုက်ဆံရှာချင်နေတာနဲ့ အမြဲလိုလို အရမ်း ကပ်စေးကုတ်တာကို။ ဒီအလုပ်က လစာလည်း မမြင့်ဘူး ပြီးတော့ ဘားမှာ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်နဲ့ အိပ်ပေးတာကနေ ရနိုင်တဲ့ ပိုက်ဆံထက်တောင် နိမ့်သေးတယ်။ ကျွန်တော် ရှီယွမ်ကိုတောင် အရမ်း ကြင်နာတတ်ပြီး တုံးတယ်လို့တောင် ပြောခဲ့သေးတယ်၊ ဒီခေတ်ကြီးထဲမှာ အနုပညာအလုပ်လုပ်ရတာ တကယ်မှားပြီး ပြဿနာကို လက်ယပ်ခေါ်နေသလိုပဲလေ ကျွန်တော်လုံးဝ နားမလည်နိုင်ခဲ့ဘူး”
အရက်က ဖန်ခွက်ထဲတွင် ဘောင်ဘင်ခတ်လို့နေသည်၊ သူက ဖန်ခွက်ကိုကိုင်ထားပြီး ပတ်ပတ်လည်မှ လူများကို ကြည့်လိုက်သည် : “ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ခင်ဗျားတို့ကို မပြောရသေးတာတစ်ခုရှိသေးတယ် : ကျွန်တော် အဲ့ဒါကို တစ်ကြိမ်မကဘူး တွေးတယ်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မေးတယ်၊ ဘာလို့ ဒီကနေ အလုပ်မထွက်လိုက်တာလဲ?ဘာကြောင့် ဒီနေရာမှာ ထပ်ခါတလဲလဲ ဖျော်ဖြေချင်နေရတာလဲ? ကျွန်တော်က ပြဇာတ်ထဲက ဘာမဟုတ်တဲ့ သရုပ်ဆောင်လေးတစ်ယောက်ပဲကို၊ နာမည်မရှိ အကျိုးအမြတ်မရှိနဲ့”
“အခုတော့ ကျွန်တော်ကို အဖြေကိုသိသွားပြီ” ရှဖန်းက အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူလိုက်သည်။ “ကျွန်တော် ဒီနေရာကို ကြိုက်တယ်၊ ဘားမှာ လူကောင်းယောင်ဆောင်တာတွေနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှား ပျော်ရွှင်ရတာတွေက အကုန် အတုအယောင်တွေ၊ အဲ့ဒါတွေအကုန်လုံးက အမှားတွေချည်းပဲ၊ ကျွန်တော့်ကို ဘယ်သူကမှ အမှန်တကယ် ဂရုစိုက်မနေဘူး၊ ကျွန်တော် ဘယ်လိုလူမျိုးဆိုတာလည်း ဘယ်သူကမှ တကယ်သိမနေဘူး— သူတို့က ကျွန်တော့်ရုပ်ရည်ကိုပဲ ဂရုစိုက်တာ၊ သူတို့ ပြောတာကို ကျွန်တော် နားထောင်လားနားမထောင်လားကိုပဲ ဂရုစိုက်ပြီးတော့ အိပ်ယာပေါ်က ကျွန်တော့်ရဲ့ အပြုအမူကိုပဲ ဂရုစိုက်ကြတာ။ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားတို့နဲ့အတူ ဒီမှာ အလုပ်လုပ်တာကျတော့ ကျွန်တော့်ကို ‘အသက်ရှင်နေတယ်’ ဆိုတဲ့ ခံစားချက်မျိုးကို ခံစားရစေတယ်”
“စင်မြင့်ပေါ်မှာက စိတ်ကူးယဉ် ဇာတ်ကောင် စင်အောက်မှာတော့ တကယ့် ကျွန်တော်။ ရှီယွမ်ပြောတာ မှန်တယ်၊ ကျွန်တော် ဒီနေရာကို ခင်ဗျားတို့ ကြိုက်သလောက်ကို ကြိုက်တယ်”
ချင်လော့လော့ မျက်ပြူးလေးဖြင့် : “မင်းက ရုတ်တရက်ကြီး ထပြီး အရမ်းကို ဇာတ်ဆန်ပြနေတယ်၊ ငါ ဒါနဲ့ အသားမကျဘူးပဲ”
“လူတွေက စျေးပေါလွန်းပါတယ်၊ နောက်ဆုံးအချိန်ရောက်တဲ့အထိတောင်မှ ကိုယ့်နှလုံးသားကိုကိုယ် ရင်မဆိုင်နိုင်ကြဘူး” ရှဖန်းက အတော်လေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်နေပုံဖြင့် ရယ်မောလိုက်သည်။ “ဆုံးရှုံးခါနီးပြီဆိုကာမှ ဘယ်လိုတန်ဖိုးထားရမယ်ဆိုတာကို နားလည်ကြတာ”
သူက ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်သည် : “ဒီအကြောင်း မပြောဘဲနေကြရအောင်၊ သောက်ကြမယ်ဟေ့!”
ဝိုင်ဖန်ခွက်များကို တိုက်လိုက်ကြပြီး ဖန်ခွက်တိုက်သည့်အသံက ကြည်ကြည်ရှင်းရှင်းဖြင့် ပဲ့တင်ထပ်နေတော့သည်။
“နှင်းဆီရိုင်း ဇာတ်အဖွဲ့အတွက်!” သူတို့ ပြောလိုက်ကြသည်။ “အနုပညာက ထာဝရရှင်သန်နေတယ်၊ နောက်တစ်နေ့မှာ ထပ်တွေ့ကြမယ်!”
အရင်တုန်းက ရှီယွမ် အရက်မသောက်ဖူးပေ။ မြည်းကြည့်ပြီးသည့် နောက်မှာတော့ အရက်က ခါးပြီး သိပ်မကောင်းဘူးဟု ခံစားလိုက်ရသော်လည်း ခွက်တစ်ဝက်လောက်ကို နည်းနည်းချင်းစီ တစ်ငုံချင်းသောက်လိုက်လေသည်။
ထို့နောက်မှာတော့ သူ တဖြည်းဖြည်း မူးဝေသွားတော့သည်။
ဝိုင်က သူ့ခေါင်းအထိ လှိုက်တက်လာသည့်အခါမှာတော့ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးက လည်နေသည့်ပုံပေါ်လေသည်။ လူတိုင်းက စကားတွေအများကြီး ဆက်ပြောနေကြသည်။ ချန်းယိုဝမ်၏ မျက်နှာက သွေးရောင်ဖြန်း နီနေပြီး ချင်လော့လော့က သူမ၏ ခြေလက်များဖြင့် ထကနေကာ ဝုဖ်ဂိန်းကလည်း စကားအရှည်ကြီးကို တစ်ကယ်ကြီး ထိုင်ပြောနေသည်၊ ပြီးတော့ ရှဖန်း…
ဝိုင်ကြောင့် ဇဝေဇဝါဖြစ်နေစဉ်တွင် ရှဖန်းတစ်ယောက် ပြုံးနေသော်လည်း မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး မျက်ရည်များ ပြည့်နေသည်ကို ရှီယွမ် မြင်လိုက်ရသည်။
“ငါ မင်းတို့ကောင်တွေကို အများကြီးသဘောကျပါတယ်” သူ့ရဲ့ မျက်ရည်များက မျက်နှာတစ်ခုလုံး စိုရွှဲနေကာ မေးစေ့မှ တစ်စက်စက်ကျနေသည်။ “ငါ တောင်းပန်ပါတယ်၊ ငါတစ်ကယ် တောင်းပန်ပါတယ်…ငါ၊ ငါ တကယ်ကို မင်းတို့အကုန်လုံးကို ကြိုက်ပါတယ်”
‘မင်း ဘာလို့ တောင်းပန်နေတာလဲ?’
—ဒါက ရှီယွမ် အိပ်ပျော်မသွားခင်မှာ တွေးခဲ့သည့် နောက်ဆုံးအတွေးပင်။
သောက်ပြီးသည့်နောက် သူ ခေါင်းအရမ်းမူးနေသဖြင့် သူ့ခေါင်းလေးကို စောင်းကာ ဆိုဖာပေါ်တွင် မှီလိုက်ပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
သူရဲ့ အသိစိတ်ကပါ အမှောင်ထုထဲသို့ သက်ဆင်းသွားတော့သည်။
ရှီယွမ်၏ မျက်ခွံများက လေးလံနေပြီး မဖွင့်နိုင်တော့ပေ။
“ရှီယွမ်” လူတစ်ယောက်က ထပ်ခေါ်နေပြီး သူ့လက်ဖြင့် ရှီယွမ်၏ မျက်နှာလေးကို ပွတ်သပ်နေသည်။
အထိအတွေ့က အလွန်ရင်းနှီးလှပြီး ရှီယွမ်က မသိစိတ်ဖြင့် လက်ကို ပွတ်သပ်နေကာ အားရကျေနပ်နေသည့် ဂရူးဂရူးကို မသဲမကွဲ လုပ်နေလေသည်။ သူကလည်း မနိုးသေးသလို ထိုလူကလည်း အလျင်လိုနေခြင်းမရှိ သူဘေးတွင် ထိုင်နေကာ သူ့မျက်နှာလေးနှင့် ဆံပင်အဖျားလေးများကို ညင်ညင်သာသာလေး ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။
ယင်းက အလွန်စိတ်ချရသည့် ခံစားချက်တစ်ခုပင်။
ဘာတွေပဲဖြစ်နေပါစေ အဲ့ဒီလူက သူနှင့်အတူတူရှိနေမယ်ဆိုတာကို သူသိနေသည်။
သူ့ အသိစိတ်က ရောက်ရာပေါက်ရာ လွင့်နေသလိုဖြစ်နေပြီး၊ အပေါ်နှင့် အောက်—
မိနစ်အနည်းငယ် ကြာပြီးသည့်နောက်မှာ ရှီယွမ် သူ့မျက်လုံးများကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
ပြဇာတ်ရုံ၏ မီးများက ထောင့်များတွင်သာ ပွင့်နေသည်။ မီးမှိန်မှိန်ထဲ၌ လုထင်းဟန်က သူ့ဘေးတွင်ထိုင်နေကာ သူ့လက်ကို ကိုင်ထားပြီး လုထင်းဟန်၏ မျက်ဝန်းများတွင် လေးလံသည့် ခံစားချက်အချို့ စီးဆင်းနေလေသည်။
‘လုထင်းဟန် ပြန်လာတာလား? သူက ဘာလို့ ပြဇာတ်ရုံကို ရောက်လာတာလဲ?’
ရှီယွမ်က တစ်ခဏလောက် အံ့ဩနေပြီး နောက်ဆုံးတော့ လုံးဝနိုးကြားသွားပြီဖြစ်ကာ ရုတ်ခနဲ ထထိုင်လိုက်သည် : “အာ၊ အခု ဘယ်အချိန်ရှိနေပြီလဲ?!”
သူက အခုထိ မူးနောက်နောက်ဖြစ်နေပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက ယိမ်းထိုးနေသည်။
“သန်းခေါင်တောင်ရောက်နေပြီ” လုထင်းဟန်က ပြောလိုက်သည်။ “ကာဖျူးအချိန်ကျော်သွားတာဖြင့် ကြာနေပြီ”
လုထင်းဟန်က မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေသည့် ရှီယွမ်ကို ဆွဲခေါ်ကာ ရင်ခွင်ထဲတွင် ဖက်ထားပြီး သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကို မှီနေစေလိုက်သည်။
ရှီယွမ် စကားပြောမလို့လုပ်နေတုန်းမှာပဲ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်ကာ ဇောက်ထိုးမိုးမျှော် အတုံးတုံးအလဲလဲ အိပ်နေကြသူများကို မြင်လိုက်ရသည်၊ ဝုဖ်ဂိန်း၊ ချန်းယိုဝမ်… နည်းနည်းပါးပါးပဲ သောက်ထားသည့် ချင်လော့လော့က အခုတင် နိုးလာပြီး မျက်လုံးများကို ပွတ်သပ်နေကာ ဘာကြောင့် အကြာကြီး အိပ်မိသွားရသလဲဟု ညည်းတွားနေလေသည်။
“အိုး၊ ကျွန်တော်တို့အကုန် အရက်မူးသွားကြတာ” ရှီယွမ်က လုထင်းဟန်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့အမြီးထိပ်လေးကလည်း မရည်ရွယ်ပါဘဲ ထပ်၍ လှုပ်ယမ်းနေမိပြန်သည်။ “ဒါပေမယ့်၊ ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကို ထပ်ရှာတွေ့ပြန်ပြီ!”
လုထင်းဟန်က အချိန်အကြာကြီး စကားမပြောဘဲနေနေသည်။ သူ့လက်မောင်းများဖြင့် ရှီယွမ်ကို ပွေ့ပိုက်ထားကာ သူ့ရဲ့ မီးခိုးပြာရောင်မျက်ဝန်းထဲမှာတော့ တိမ်မဲများက စုဝေးနေသလိုဖြစ်နေပြီး အမှောင်ထုကြီးက မာန်ဟုန်ပြင်းနေသလိုပင်။
မည်သူကမှ လုထင်းဟန်၏ ယခုလိုပုံစံကို မမြင်ဖူးကြပေ။
သူ အမှန်တကယ်ကို စိတ်တိုနေ၏။
သူက ပြောလာသည် : “မင်း အရက်မူးနေတာမဟုတ်ဘူး၊ မင်းရဲ့ ဝိုင်က ဆေးခပ်ခံထားရတာ”
ရှီယွမ်က မူးဝေနေသဖြင့် မတုံ့ပြန်နိုင်ပေ။
“…ရှဖန်း ဘယ်မှာလဲ?” ထိုအချိန်တွင် ချင်လော့လော့က နိုးလာ၍ နှဖူးကိုကိုင်ကာ ပတ်ပတ်လည်လိုက်ကြည့်နေပြီး မူးဝေစွာဖြင့် မေးလိုက်လေသည်။ “ဒီကောင်စုတ်လေး ရှဖန်း၊ သွားတာတောင် နှုတ်ဆက်မသွားဘူးပေါ့လေ? …အား!! ဖာ့ခ်!”
သူမ လုထင်းဟန်ကို ရှင်းရှင်းကြီး မြင်လိုက်ရချိန်မှာတော့ ဆေး၏ အာနိသင်နှင့် အရက်ရှိန်တို့က ရုတ်ချည်း ကြောက်ပြေးကုန်ကြတော့သည်။
“ဒီ ဝိုင်နှစ်ပုလင်းကို ဘယ်သူယူလာခဲ့တာလဲ?” လုထင်းဟန်က ပြောလိုက်သည်။ “ဝိုင်ထဲမှာ အိပ်ဆေးခပ်ထားတယ်”
ချင်လော့လော့က မိနစ်ဝက်လောက် အံ့အားသင့်သွားကာ ပါးစပ်ကို ဖွင့်လိုက်ပိတ်လိုက် လုပ်နေပြီး သူမ ပြောချင်နေသည့်အရာကို မပြောနိုင်ဘဲဖြစ်နေသည်။ သူမက ရုတ်ချည်း တစ်ခုခုကို သဘောပေါက်သွားကာ ထခုန်လိုက်ပြီး ဒုတိယထပ်သို့ တက်သွားလေသည်။
ရှီယွမ်ကလည်း မတ်တပ်ထရပ်ကာ သူ့အမြီးလေးနှင့် လုထင်းဟန်ကို အမှီပြုကာ ဟန်ချက်ညီအောင် ထိန်းလိုက်ပြီး ကိုးရိုးကားယားဖြင့် လိုက်သွားတော့သည်။
ဒုတိယထပ်တွင် အစွန်ဆုံးအခန်း၏ တံခါးက ပွင့်နေပြီး ချင်လော့လော့က ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလိုက်သည်။
ရှီယွမ်ကလည်း လျှောက်လှမ်းလို့လာသည်။
သူတို့အရှေ့တွင် မီးခံသေတ္တာတံခါးက ပွင့်နေပြီး အထဲတွင် ဘာမှမရှိတော့ပေ။ ရှဖန်းက အစ္စဘယ်လာအတွက် စုထားသည့် ပိုက်ဆံအကုန်လုံးကို ယူသွားပြီပင်။
YOU ARE READING
ချောက်နက်လေးနှင့် နေထိုင်ခြင်း
RomanceZhùshì shēnyuān [မြန်မာဘာသာပြန်] စာရေးသူ-ကျန်းဝေကျီး Status in COO (124+12 extras)
