အပိုင်း ၄၃ ။ ။ ရှီးဆွေ့မြို့တော်ကို နှုတ်ဆက်ခြင်း
အမိန့်ပေးထိန်းချုပ်စင်တာ၏ မျက်နှာပြင်တစ်ခုလုံးက အနီရောင်ဖြစ်နေပြီး ကူးစက်မှုတန်ဖိုးသည်လည်း မယုံနိုင်လောက်သည့် အဆင့်သို့ မြင့်တက်သွားသည်။ သတိပေးရန် နောက်ကျနေပြီဖြစ်ပြီး၊ မကောင်းဆိုးဝါးလှိုင်းလုံးကြီးသည် မြို့တော်ထဲသို့ ချဉ်းကပ်လာပြီပင်!
အဲ့ဒါက ပွင့်လန်းနေသော ပန်းခင်းကြီးပင်။
ထိုမကောင်းဆိုးဝါးပန်းများ အားလုံးသည် ထူးထူးဆန်းဆန်းဖြစ်နေပြီး ကမ္ဘာပေါ်တွင် အရောင်အသွေးအရှိဆုံးအရောင်များကို ပိုင်ဆိုင်ထားကာ ပန်းချီဆရာ၏ စုတ်တံမှ ပက်ဖျန်းလိုက်သကဲ့သို့ ကန္တာရကြီးပေါ်တွင် အရောင်များ ပျံ့နှံ့နေပေသည်။ ညအချိန်ဖြစ်သည်မှာ သိသာနေသော်လည်း ထိုပန်းများသည် လွန်ကဲစွာ မျက်စိ ဖမ်းစားနိုင်နေဆဲပင်ဖြစ်သည်။
မြို့တော်တံတိုင်းနံရံပေါ်ရှိ လေဆာလက်နက်များ၏ ဆက်တိုက်ပစ်ခတ်မှုများသည် ပန်းပွင့်များနှင့် နွယ်ပင်များကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်ခဲ့သော်လည်း သူတို့သည် အဆုံးမရှိဖြစ်နေဆဲပင်ဖြစ်ပြီး လှိုင်းလုံးကြီးတစ်ခုလို တခဏချင်း အပြေးအလွှားရောက်လာကြသည်။ ရှီးဆွေ့မြို့တော်သည် ရောင်စုံလှိုင်းလုံးများပေါ်တွင် မျောပါနေသော အထီးကျန်ပြီး စွမ်းအားမရှိသည့် လှေတစ်စင်းနှင့်ပင်တူနေတော့သည်။
၁၀မိနစ်အတွင်းတွင် ပန်းပွင့်များသည် မြို့တော်တံတိုင်းနံရံကြီး၏ အောက်ခြေသို့ ရောက်ရှိလာကြပြီး စတင်တက်လာကြသည်။ နံရံတွင် စီထားသော မှုတ်ထုတ်လိုက်သည့် လောင်စာဖြင့် မီးသင့်လောင်စေသော လက်နက်များသည် သူတို့ကို လုံးဝမလောင်ကျွမ်းစေနိုင်ပေ။ ထိုအစား လက်နက်များကို နွယ်ပင်များက တွန်းတိုက်ပစ်ခဲ့ပြီး လုံးဝပျက်စီးသွားသည်။ ပြင်းထန် ကြမ်းကြုတ်သည့် မတိုးသာမဆုတ်သာ အခြေအနေတစ်ရပ် ဖြစ်နေပြီး အင်္ဂတေတစ်လျှောက်မှ အရွေ့စွမ်းအင်သုံး စက်သေနတ်များနှင့် ရှာဖွေရေးမီးမောင်းများ အားလုံးသည်လည်း အပင်များ၏ ဖျက်ဆီးခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။
ထို့နောက်တွင်—
အရောင်စုံများက အော်ဟစ်ကာ မြင့်မားလှသည့် နံရံကြီးကို ဖြတ်ကျော်၍ မြို့တော်အတွင်း တသဲသဲ ဝင်လာတော့သည်!
ရှီးဆွေ့မြို့တော်၏ ခုခံကာကွယ်ရေးနယ်နိမိတ်မျဉ်းက ကျဆုံးသွားသည်။
လုထင်းဟန်၏ ထင်ကြေးက မမှားခဲ့၊ ‘ရှေ့ပြေးနိမိတ်’ က ပြီးဆုံးသွားပြီး ‘အဓိက သံပြိုင်အပိုဒ်’ က ရောက်ရှိလာပြီပင်။ ဤအချင်းအရာသည် အမြင့်ဆုံးကူးစက်မှုကာလ၏ ထိတ်လန့်ဖွယ်ပင် : အသေအပျောက်အများဆုံးဖြစ်ပွါးမှုကြီးသည် ရုတ်တရက်ရောက်ရှိလာပြီး ဒေါသူပုန် ထဖို့ရာတောင် တုံ့ပြန်မှုပြုရန် နေရာမရှိပေ။ မြို့တော်တံတိုင်းနံရံကြီးက ခိုင်ခံ့ပါသည်ဆိုလျှင်တောင် သူတို့အတွက်တော့ စက္ကူရွက်သာသာပင်။
ဒါကပင် အမြင့်ဆုံးကူးစက်မှုကာလ၌ မဟာမိတ်က ဘာကြောင့် တဖြည်းဖြည်းကျဆုံးသွားရသလဲဆိုသည်နှင့် မြို့တော်များကို ကန္တာတရကြီးက ဝါးမျိုသွားရသည့် အကြောင်းအရင်းပင်။
အရှေ့ပိုင်းခရိုင်တွင် ရွှေ့ပြောင်းခြင်းမပြုရသေးသော လူတစ်ထောင်ကျော်ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ သေနတ်သံနှင့် အော်ဟစ်သံများသည် အဆက်မပြတ်ဖြစ်ပေါ်နေပြီး ပေါက်ကွဲနေသော မီးတောက်များသည် ငရဲပြည်၏ မြင်ကွင်းတစ်ခုကဲ့သို့ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်နေသည်။ ကူးစက်ခံပန်းများသည် နေရာတိုင်းတွင် ပွင့်နေကြပြီး လမ်းမများမှ ခေါင်မိုးပေါ်အထိ၊ မြေအောက် ရေကြောင်းများမှ ခေါင်းလောင်းတာဝါများအထိပင်၊ သူတို့သည် လျင်မြန်စွာ ကြီးထွားနေပြီး သဘာဝပေါက်ပင်များက စတီးအဆောက်အအုံများကိုပင် လွှမ်းခြုံသွားရာ အပင်များ၏ ကာနီဗယ်ပွဲတော်ကြီး ဖြစ်လာလေသည်။
လူတိုင်းက ပတ်ပတ်လည်တွင် ပြေးလွှားနေကြပြီး ရှီယွမ်တစ်ယောက်သာလျှင် အရှေ့ပိုင်းလရိုင်ဆီသို့ အပြေးအလွှားသွားနေသည်။
သူ၏ ပန်းတိုင်သည် ကဇာတ်ပြဇာတ်ရုံကြီးပင်။
လမ်းမက ရှည်လျားလှ၍ သူသည် အသက်ရှူဖို့ရာ ဟောဟဲလိုက်နေပြီး သူ့လည်ချောင်းထဲတွင် ချိုချိုချဉ်ချဉ်ဖြစ်နေသည့် အနံ့တစ်ခုရှိနေသည်။
အကယ်၍ သူသာ အနက်ရောင်မြူခိုး ဖြစ်သွားပါက၊ သူ၏အရှိန်သည် ပိုမိုမြန်ဆန်သွားနိုင်သော်လည်း ညစ်ညမ်းမှု အညွှန်းကိန်းအပေါ်အခြေခံ၍ မကောင်းဆိုးဝါးများကို စစ်တပ်မှရှာဖွေပုံ အပါအဝင် များစွာသောအကြောင်းများကို လုထင်းဟန်က သင်ပေးထားသည်။ သူ၏ ညစ်ညမ်းမှုက အလွန်ကို မြင့်လွန်းနေသည်။ အကယ်၍ သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်အစစ်အမှန် ပေါ်လာပါက တိုက်ပွဲအခြေအနေကို နှောင့်ယှက်လိုက်သလို ဖြစ်လိမ့်မည်ဖြစ်ပြီး စစ်တပ်၏ ထိရောက်သော အခြေအနေအားလုံးကို ဆုံးရှုံးစေမည်ဖြစ်သည်။ ဤသို့သာဖြစ်သွားလျှင် ဆိုးဆိုးရွားရွား သေစေနိုင်မည်မှာ သံသယဖြစ်စရာကို မလိုတော့၊ သူသည် အနက်ရောင်မြူခိုးအနေဖြင့် မကောင်းဆိုးဝါးများကို မထိတွေ့ရဲပေ၊ သူထိတွေ့မိပါက သူတို့ကို သတ်သလိုဖြစ်သွားမည်ဖြစ်ပြီး သူ့ကိုယ်ပိုင်အဖြစ် တဖန်ပြောင်းလဲပစ်ကာ သူတို့ကို ခွန်အားနှင့် မဆုံးနိုင်သော အချိန်ကို ပေးလိုက်သလိုဖြစ်သွားမည်။
သူ ပြေးရုံသာ တတ်နိုင်တော့သည်။
ရှီယွမ်သည် သူ၏ မကောင်းမကန်း ကာယစွမ်းရည်လေးကို အသုံးပြုကာ ကြိုးစားပမ်းစား ရှေ့သို့ ပြေးနေသည်။
ရှီယွမ် အရှေ့ပိုင်းခရိုင်သို့ ဝင်ရောက်လာချိန်တွင် လူများက လူစုကွဲ ပြန့်ကျဲနေပြီဖြစ်ပြီး အနည်းငယ်သော လမ်းဆုံတိုင်းတွင် ထောင့်တွင် နေရာယူကာ တိုက်ခိုက်နေသည့် တပ်ဖွဲ့များရှိနေသည်— ကံအားလျော်စွာ လုထင်းဟန်သည် တပ်စွဲထားသော ကာကွယ်ရေးနေရာများကို အားကောင်းစေရန် တောင်းဆိုထားပြီး၊ ကာကွယ်ရေး အမှတ်နေရာတွင်လည်း မြို့တော်တံတိုင်းနံရံကြီး၏ အပြင်ဘက်မှ ကာကွယ်ရေးတပ်ဖွဲ့များကိုပါ စုစည်းထားကာ လူအများကို အရေးပါသော အကာအကွယ်များ စီစဉ်ပေးထားသည်။
ရှီယွမ်သည် လမ်းတစ်လျှောက်တွင် မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမှ မတွေ့ခဲ့ရသော်လည်း ပန်းပွင့်များထဲတွင်တော့ အရိုးစုအနည်းငယ်ကို တွေ့ခဲ့ရသည်။
ပြဇာတ်ရုံ၏ အလင်းရောင်များက သိပ်မဝေးတော့ပေ။ ရှီယွမ်က နံရံကို မှီလိုက်ပြီး အသက်အနည်းငယ် ရှူလို့နေသည်။ သူ့ခြေလှမ်းတွေကို ဆက်လှမ်းခါနီးတွင် အော်သံတစ်သံကို သူကြားလိုက်ရသည် : “ကယ်ပါဦး! ကယ်ပါဦး!”
အသံက လမ်းကြားထဲမှ လာနေသည်ဖြစ်ရာ ရှီယွမ်က သူ့ခေါင်းကို ချက်ချင်းလှည့်ပြီး အပြေးအလွှားသွားလိုက်သည်။
နွယ်ပင်များသည် လမ်းကြားနံရံများပေါ်တွင် တွားသွားကာ လမ်းအဆုံးသို့ လျင်မြန်စွာ ချဉ်းကပ်သွားနေကြသည်။ ရှီယွမ်က သူတို့ထက် ပိုမြန်ပြီး လမ်းကြား၏ အစွန်ဆုံးတွင် ညစ်ပတ် ပေရေနေသော ကလေးမလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ကလေးမလေးသည် အသက် ခုနစ်နှစ် ရှစ်နှစ်ခန့်ရှိကာ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေပြီး သူမ၏ အဖြူရောင်စကတ်လေးသည် ရွှံ့နှင့်သွေးများဖြင့် ပြည့်နေသည်။ ကူးစက်ခံပန်းက ချဉ်းကပ်သွားပြီး သူမသည် မိနစ်အနည်းငယ်အတွင်း သေရပေတော့မည်။ သူမ ရှီယွမ်ကို မြင်လိုက်ရသည့်အခါ မျက်လုံးလေးများက ပြူးကျယ်သွားပြီး ရှီယွမ်၏ လက်မောင်းများကြားသို့ ဒယိမ်းဒယိုင် လျှောက်သွားလိုက်သည် : “သမီးကို ကယ်ပါ! ဝူးဝူးဝူး သမီးကို ကယ်ပါ!”
သူမသည် အသက်ကယ်ကောက်ရိုးတစ်မျှင်ကို တွေ့ရှိလိုက်သလို သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်သည် ထော့နဲ့ထော့နဲ့ဖြစ်နေသော်လည်း သူမ၏သွယ်လျသောလက်ချောင်းများက ရှီယွမ်၏ လက်ကောက်ဝတ်ကို ကုတ်ဆွဲထားမိရာ သူ့ကို အတော်လေးနာကျင်သွားစေခဲ့သည်။
နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် သူတို့ကို အရိပ်တစ်ခုက ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။ ရှီယွမ်က သူမကို ပွေ့ဖက်ထားပြီး နောက်ပြန်ကြည့်လိုက်သည်- မြင့်မားသော ငါးထပ်၊ ခြောက်ထပ်တိုက် အမြင့်လောက်ရှိသည့် လူသားသဏ္ဍာန်ကြီးက အမှောင်ထဲတွင် ရပ်နေသည်။
လူသားပုံစံသည် သစ်ပင်အမြစ်များဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအရာကြီးတွင် မျက်နှာအသွင်အပြင် မရှိ။ မျက်လုံးများ ရှိရမည့်နေရာတွင် ဟောက်ပက်ကြီး နက်နေပြီး အမှောင်ထု တစ်ခုရှိနေသည်။ မကောင်းဆိုးဝါးကောင်ကြီးသည် သူတို့နှစ်ယောက်ကို စီရင်ရန် ခေါင်းငုံ့ချလိုက်သည်။ သစ်ပင်၏ အမြစ်များသည် ခြေထောက်မှ ထွက်လာပြီး လမ်းကြားတစ်ခုလုံးကို ဖုံးလွှမ်းကာ မြွေရူးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ လိမ်နေတော့သည်။
သစ်ပင်၏ အမြစ်များသည် သူတို့နှင့် အလွန်နီးကပ်နေပြီပင်။
သို့ပေမယ့် ရှီယွမ်၏ ခြေထောက်နားသို့ ရောက်သည့်အခါ အမြစ်များသည် ကွေးကောက်သွား၍ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်ဖြစ်နေပြီး မိနစ်ဝက်စာလောက် ရှေ့သို့ မတိုးရဲဘဲဖြစ်နေတော့သည်။
ထိုမကောင်းဆိုးဝါးကောင်ကြီးက ဘာကို ကြောက်နေသလဲ ရှီယွမ် သိသည်၊ ချောက်နက် နံပါတ် 0 က သူ၏ ကိုယ်ပိုင်ကူးစက်ခံလက္ခဏာများအား ဖုံးလွှမ်းသွားမည်ကို မကောင်းဆိုးဝါးကောင်ကြီးက ကြောက်ရွံ့နေသည်။
မကောင်းဆိုးဝါးကြီးက သေရမည်ကိုကြောက်နေသည်၊ အခြားသော သက်ရှိများကဲ့သို့ပင်။
ပြီးတော့ ဒီကြောက်ရွံ့မှုမှာ တယူသန်မှုလည်း ရှိနေပြန်သည်။ မကောင်းဆိုးဝါးကြီး၏ စိတ်ဝိညာဉ်၏ နက်နဲသောနေရာတွင်၊ ပေးဆပ်ရမည့် တန်ဖိုးက သေခြင်းဖြစ်လျှင်ပင် ချောက်နက် နံပါတ် 0 ၏ လက်ခံမှုကို တောင့်တနေမိပြန်သည်။
ကလေးမလေးက အရမ်းကို ကြောက်သွား၍ စကားများပင် ပျောက်ရှသွားပြီး မျက်လုံးတွေကို တင်းတင်းမှိတ်ထားလျက် မြေပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်ကျလုမတတ်ပင်။
ရှီယွမ်က သူမကို ခေါ်သွားပြီး သစ်ပင်အမြစ်ကို လူသားဆန်စွာ ကြည့်လိုက်ကာ သူ တတ်နိုင်သမျှ ပြင်းပြင်းထန်ထန်လေး ပြောလိုက်သည် : “အနားကပ်မလာနဲ့နော်၊ ငါက အရမ်းကြမ်းတာ!”
— အကယ်၍များ ချန်းယိုဝမ်သာ ဤနေရာတွင် ရှိနေပါက၊ မင်း ဘာလို့ သိမ်မွေ့နူးညံ့ပြနေပြန်တာလဲဟု ဆိုကာ စိတ်ဆင်းရဲစွာဖြင့် သူ့မျက်နှာကို ဖုံးအုပ်ထားမည်မှာ သေချာပေသည်၊ ကြွက်တစ်ကောင်ကိုတောင် ကြောက်အောင် ခြောက်နိုင်မှာမဟုတ်ပေ။
ဤအားနည်းပြီး သိမ်မွေ့သော ခြိမ်းခြောက်မှုသည် လူသားပုံစံ၏ သစ်ပင်အမြစ်များကို ကျုံ့သွားစေသည်၊ သစ်ပင်၏အမြစ်များသည် မီတာများစွာ ဆုတ်ခွာသွားကာ ခဏတာ ဆူပူကြိမ်းမောင်းခံရသော ကလေးကဲ့သို့ လှည့်ပတ်ပြေးဝံ့ခြင်းမရှိတော့ပေ။
သူက ထွက်လည်း မသွားပေ။
သူသည် ရှီယွမ်ကို လေးစားကာ ကြောက်ရွံ့နေပြီး စမ်းတဝါးဝါးနှင့် မရဲတရဲဖြစ်နေလျက် သူက လွတ်မြောက်ချင်နေသလို ရှီယွမ်၏ ကောင်းချီးကိုရရှိရန် ယုံကြည် ကိုင်းရှိုင်းချင်နေသည်။
မကောင်းဆိုးဝါးကြီးသည် အလွန်ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေသည့် နှစ်ခုကြား ရောထွေးနေသဖြင့် သစ်ပင်၏ အမြစ်ပေါ်ရှိ အရွက်များပင် လည်နေသည်။
ရှီယွမ်က သူ့ကို ကြောက်လန့် ပြေးစေချင်ရုံသာဖြစ်သည်။
ရှီယွမ်သည် သူ၏ ရန်လိုမှုကို ပြသရန် ဘာပြောရမှန်းကို မသိပါဘဲ စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှ တွေးတောကြည့်ကာ အမြီးလေးကို မြှောက်လိုက်လေသည်။
သူ့အမြီးလေးမှ အနက်ရောင်အကြေးခွံများက ပေါက်ကွဲထွက်လာပြီး သူက အမြီးလေးကို လျင်မြန်စွာ ယမ်းနေလိုက်ရာ သတ္တုအချင်းချင်း ပွတ်တိုက်နေသည့် အသံများထွက်လာတော့သည်။
—သွားဖြဲပြနေသော ခွေးများလို၊ အမွေးထောင်နေသော ကြောင်များလို၊ မတ်တပ်ရပ်၍ လက်မြှောက်ထားပါသော ရက်ကွန်းဝံများလိုပင်…။ သတ္တဝါများတွင် သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင် ခြိမ်းခြောက်နည်းများ ရှိကြသည်၊ ရှီယွမ်တစ်ယောက် ရွေးချယ်လိုက်တာကတော့… ဂျိုးဂျိုးဂျောက်ဂျောက်အမြီးပိုင်ရှင် ချောက်နက်လေးပင်!
ဂျိုးဂျိုးဂျောက်ဂျောက်အမြီးပိုင်ရှင် ချောက်နက်လေး၏ အမြီးလေးသည် သတိပေးချက်အနေဖြင့် အရူးအမူး လှုပ်ယမ်းနေသည်။
ကြီးမားသည့် လူသားပုံစံကြီးက စက္ကန့်အချို့ရပ်တန့်မိသွားပြီး နောက်တော့ ပြေးလေတော့သည်၊ နောက်ဆုံးတော့ ကောင်းချီးပေးခံရဖို့ အိပ်မက်ကို စွန့်လွှတ်သွားပြီပင်။
ရှီယွမ်သည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။
သူ ကံ နည်းနည်း ကောင်းခဲ့သည်။ သူသည် ကမ္ဘာကြီး၏ ကယ်တင်ရှင် မဖြစ်နိုင်သော်လည်း လှည့်ကွက်များနှင့် ကံကောင်းမှုအချို့ကို လောင်းကြေးထပ်ခြင်းဖြင့် သူ့ရှေ့မှလူကို ကယ်တင်နိုင်သေးသည်။ ဒီကမ္ဘာကြီးတွင် အနည်းဆုံးတော့ သူ့မှာ ထိန်းထားစရာလေးတစ်ခု ရှိနေသေးသည်။
ဒီကံတရားက ဘယ်နှစ်ခါလောက် ကြာရှည်ခံနိုင်မလဲဆိုသည်ကို သူမသိ။ အဆုံးမှာတော့၊ သူသည် မကောင်းဆိုးဝါးများကို လုံးဝ ထပ်၍ ကူးစက်မည်မဟုတ်ပေ။
သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ ကလေးမလေးသည် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကို လုံးဝမသိလိုက်ဘဲ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ တုန်လှုပ်နေလေသည်။
ရှီယွမ်က ပြောလိုက်သည် “ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့”
သူသည် တုန်လှုပ်ချောက်ချားနေသော ကလေးမလေးကို လက်ဖြင့်ဆွဲကာ လမ်းပေါ်သို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ အဝေးမှ စစ်တပ်က ချဉ်းကပ်လာနေပြီး မီးတောက်ကြီးများက ပန်းများကို လောင်ကျွမ်းစေလျက် နွယ်ပင်များက အမြစ်များတွင် လိမ်ယှက်နေ၏။
ရှီယွမ်က ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကလေးမလေးကို ကြည့်ကာ “မင်း သူတို့ဆီ သွားလိုက်နော်၊ နားလည်ရဲ့လား?”
ကလေးမလေး၏ မျက်လုံးများသည် နားမလည်နေသကဲ့သို့ မှုန်မှိုင်းနေသည်။
ရှီယွမ်က စစ်သားများရှိရာ နေရာကို ညွှန်ပြလိုက်ပြီး : “အဲ့ဒီ့ ကိုကိုတွေ မမတွေဆီကို သွားလိုက်၊ သူတို့က မင်းကို ကာကွယ်ပေးလိမ့်မယ်”
ကလေးမလေးက သူ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး မေးလာသည် “…ဒါဆို၊ အကိုကြီးကရော?”
“ငါက တခြားနေရာကို သွားစရာရှိသေးတယ်၊ ငါ သူတို့နဲ့ လိုက်သွားလို့မရသေးဘူး” ရှီယွမ်က လုထင်းဟန်၏ လှုပ်ရှားမှုပုံစံမျိုးကို ပြန်စဉ်းစားလိုက်ပြီး ကလေးမလေး၏ ခေါင်းကို ထိလိုက်သည်။ “စိတ်မပူနဲ့၊ ငါမင်းကို သူတို့နဲ့ တွေ့တဲ့အထိ စောင့်ကြည့်ပေးနေမယ်”
ကလေးမလေးက စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက် တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း လက်လွှတ်လိုက်သည်။ သူတို့သည် စစ်တပ်နှင့် မီတာ ၅၀ အောက်သာ ကွာဝေးသော်လည်း ညသည် မှောင်နေပြီး လမ်းကြားထဲကို မမြင်ရပေ။ ကလေးမလေးက ခြေလှမ်းအနည်းငယ် နောက်ပြန်ဆုတ်ကာ လမ်းပေါ်တွင် ရပ်လိုက်သည်။ စစ်သားတစ်ယောက်က ချက်ချင်းပင် သူမကို သတိပြုမိသွားသည် : “နာရီလက်တံ ၂နာရီ နေရာမှာ၊ အသက်ရှင်နေတဲ့သူ ရှိတယ်!”
ရုတ်ချည်းပင် စစ်သားများသည် သူတို့၏ ခြေလှမ်းများကို အရှိန်မြှင့်လိုက်ကာ အဖွဲ့ကို ဦးဆောင်နေသည့် အမျိုးသားက ကလေးမလေးကို ပွေ့ယူရန် ရှေ့သို့ တိုးလာပြီး စိတ်အားထက်သန်စွာ မေးလိုက်သည် “တခြားသူတွေ ရှိနေသေးလား? တခြားသူ ရှိနေသေးလား!”
ကလေးမလေးက ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
သို့ပေမယ့် လမ်းကြားထဲတွင် မည်သူမှမရှိတော့ပါဘဲ ရှီယွမ်၏ ပုံရိပ်လေး ပျောက်ကွယ်သွားသည်မှာလည်း ကြာပြီပင်။
ချန်းယိုဝမ်က သူ့တုတ်ကောက်ကို မှီထားပြီး တံခါးကို ဂျိုင်းခနဲ မြည်အောင် အရှိန်ဖြင့်ဖွင့်လိုက်သည်။
စင်အနောက်ဘက်မှ မီးများက တောက်ပစွာ လင်းထိန်လို့နေပြီး သူ အော်လိုက်သည် “ချင်လော့လော့? ချင်လော့လော့ မင်း ဒီမှာလား?”
မည်သူမှ သူ့ကို ပြန်မဖြေလာပေ။
ပြဇာတ်ရုံ၏ အသံလုံစနစ်က ကောင်းမွန်လှပြီး အပြင်ဘက်မှ သေနတ်ပစ်သံများနှင့် အော်ဟစ်သံများကို မြူခိုးတစ်လွှာဖြင့် ခွဲခြားထားလိုက်သည့်နှယ်ပင်။
သူ ခွေယိုင်စွာဖြင့် လျှောက်သွားလိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ အဝတ်အစားကြောင့် ခလုတ်တိုက် လဲတော့မတတ်ပင် ဖြစ်သွားရသည်၊ သူ့မျက်လုံးများက ပတ်ပတ်လည်ကို ဝေ့ဝိုက်ရှာဖွေနေပြီး သူ့မျက်စံသူငယ်အိမ်များက ရုတ်တရက် ကျဉ်းမြောင်းသွားသည် : စင်မြင့်ပေါ်သို့ ဦးတည်ရာ တံခါးတွင် ကြောက်စရာကောင်းသော မျက်နှာဖြင့် ကူးစက်ခံခွေးတစ်ကောင်က သေနေပြီး လိပ်ပြာပုံကလစ်လေးက ခွေးလည်ချောင်းတွင် စိုက်နေ၏။
ထို့အပြင် သွေးအိုင်ကြီးတစ်ခုကလည်း ရှိနေသေးသည်။
“ချင်လော့လော့!” သူက အော်ပြီး တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။
စင်ပေါ်မှ မီးများက တကယ်ကို ပွင့်လို့နေသည်။
ချင်လော့လော့သည် အနီရောင်ဝတ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားပြီး စင်မြင့်အလယ်တွင် လက်နှစ်ဖက်ချထားလျက်သားဖြင့် ရပ်နေကာ မီးမောင်းထိုးပြမှုအားလုံးက သူမအပေါ်သို့ ကျရောက်လို့နေသည်။
“မင်းရူးနေလား?!” ချန်းယိုဝမ်က သူမထံသို့ ခြေလှမ်းကျဲကျဲလှမ်းကာ လျှောက်သွားလိုက်သည် “မြန်မြန်၊ စစ်တပ်ဆီသွားရအောင်! မြန်မြန်!”
ချင်လော့လော့က ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်း မော့လိုက်ရာ သွယ်လျသည့် ငန်းမလေးသဖွယ် လည်တိုင်လေးက ပေါ်လာသည်။
သူမက တိုးတိုးလေး ပြောလာသည် “ဟင့်အင်း၊ ကျွန်မ မသွားဘူး။ ပြဇာတ်ရုံရဲ့ အဓိကဝင်ပေါက်မှာ မကောင်းဆိုးဝါးတွေနဲ့ ပြည့်နေပြီ၊ လောင်ချန်း ရှင် အနောက်တံခါးကနေ ထွက်သွား၊ ရှင် အသက်ရှင်လျက်နဲ့ စစ်တပ်ဆီရောက်ရင်လည်း ရောက်သွားနိုင်မှာ”
“မင်းကဘာလို့ မသွားရမှာလဲ!” ချန်းယိုဝမ်က ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်ရာ သူ့လည်ပင်းရိုးများက ထောင်ထလာသည်။
“ကျွန်မ ထပ်ပြီး လှုပ်လို့မရတော့ဘူး” ချင်လော့လော့၏ အသံက တည်ငြိမ်နေ၏။
လှပသောအနီရောင်စကတ်သည် သွေးများဖြင့် ဖုံးအုပ်နေပြီး သူမသည် ကူးစက်ခံခွေး အကိုက်ခံရ၍ မရပ်မနား သွေးထွက်နေသည့် သူမ၏ ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ကို ချန်းယိုဝမ် မြင်နိုင်စေရန် ဘေးဘက်သို့ အနည်းငယ်လှည့်ကာ ပြသလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် သူမက အမှန်တကယ်ကို ရယ်နေခဲ့သည် : “ငါပြောခဲ့သားပဲ၊ ငါ ဘာလို့များ ဒီနေ့ညကျမှ ရုတ်တရက်ကြီး ပြဇာတ်ရုံကို လာချင်နေပါလိမ့်လို့? လက်စသတ်တော့ ငါ့ရဲ့ နောက်ဆုံး ဖျော်ဖြေမှု ဖြစ်လာမှာမလို့ကိုး”
ချန်းယိုဝမ်က သူမဘေးသို့ ခက်ခက်ခဲခဲ အရောက်သွားလိုက်ပြီး တစ်ခုခုကို ပြောမလို့ လုပ်နေစဉ်မှာပဲ ‘ဘန်း!’ဆိုသည့် အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
ပရိတ်သတ်ထိုင်ခုံနေရာ အပေါ်ဆုံးထပ်မှ သော့ပိတ်ထားသည့် တံခါးက ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆောင့်ဖွင့်ခံနေရပြီး နှလုံးခုန်ရပ်သွားလောက်မည့်အသံကို ဖန်တီးလို့နေသည်။
မကောင်းဆိုးဝါးတွေက တကယ်ကြီး ဒီနေရာအထိ ရောက်လာပြီ!
“မြန်မြန်သွား” ချင်လော့လော့က ပြောလာသည် “မဟုတ်ရင် ရှင်ထွက်သွားလို့တောင် ရတော့မှာမဟုတ်ဘူး”
“ငါလူး၊ မင်းပြောတာက ဘာ မင်းရဲ့ မသန်စွမ်းတော့တဲ့ ခြေထောက်နဲ့ လမ်းလျှောက်လို့မရဘူးပေါ့၊ ဒါဆို ငါကရော မသန်မစွမ်း မဟုတ်လို့လား?” ချန်းယိုဝမ်က ရိုင်းစိုင်းသော စကားများပြောဆိုကာ ပေါက်ကွဲတော့သည်။ “မင်းမသွားနိုင်ဘူးဆိုရင်တောင် ငါကတော့ လွတ်နိုင်ဦးမှာပေါ့လေ?! မင်းက ငါ့ကို ဟိုးအမြင့်ကြီးအထိ တွေးချလိုက်တာပဲ ဟုတ်လား? အမြဲတမ်း၊ လှေကားတက်ရင်တောင် ငါ့မှာ လဲကျလုနီးပါးပဲ၊ မီတာ ၁၀၀ကို နည်းနည်းလောက် မနားတမ်း လမ်းလျှောက်လိုက်ရင်တောင် ငါ့မှာ အသက်ရှူဖို့ ဟောဟဲလိုက်နေတာ။ ငါက ဘယ်လိုများ အဲ့ဒီ့ မကောင်းဆိုးဝါးကောင်တွေနဲ့ သရဲကောင်တွေကို ဖြတ်သွားနိုင်မှာတဲ့လဲ!”
ချင်လော့လော့က ခဏလောက် ရယ်မောလိုက်ပြီး ပြောလာသည် “အင်းပါ၊ အတူတူပဲပေါ့ အိုင်း၊ ကြည့်ရတာ ကျွန်မတို့ အတူ သေပွဲဝင်ရတော့မယ့်ပုံပဲ”
ချန်းယိုဝမ်က အသက်ကို နည်းနည်းလောက် ခပ်ပြင်းပြင်းရှူလိုက်ပြီး စိတ်တည်ငြိမ်အောင် လုပ်နေရသည်။ အခုမှသာလျှင် မကောင်းဆိုးဝါးကောင်တွေနှင့် ဘယ်လောက်နီးနေပြီမှန်းကို ကြားရတော့သည်၊ ပြဇာတ်ရုံ တံခါးများ၊ ဖျော်ဖြေရေးခန်းမကြီး၏ ဝင်ပေါက်၊ သူလာခဲ့သည့် စင်အနောက်ဘက်သို့ ဝင်ပေါက်…။ ကျယ်လောင်စွာ ဟိန်းဟောက်သံများ၊ တောက်လျှောက် ပျံ့နှံ့နေသော အပင်များ၏ ခြစ်ကုတ်သံများက သူတို့ကို ဝိုင်းရံထားကြသည်။
သေနတ်သံများကို နားထောင်ကြည့်သည့်အခါ စစ်တပ်က ပြဇာတ်ရုံ၏ အဝေး၌ပင် ရှိနေသေးသည်။
သူတို့နှစ်ဦးသည် လက်နက်လည်းမရှိသည့်အပြင် အတူတူသေဆုံးရတော့မည့် မသန်မစွမ်းများသာ။
—ယင်းကို သဘောပေါက်နားလည်သွားပြီး ချန်းယိုဝမ်က တည်ငြိမ်သွားလေသည်။
ချင်လော့လော့က ခေါင်းကိုလှည့်ပြီး ချန်းယိုဝမ်ကို ကြည့်လိုက်သည် : “ရှင်က ဘာလို့ ပြဇာတ်ရုံကို ရောက်လာတာလဲ? ရှင်သာ အိမ်မှာနေနေမယ်ဆို အသက်ရှင်ချင်ရှင်နေဦးမှာ။ ဒီမှာ ရှင့် ဇာတ်ညွှန်းတွေများ မေ့ကျန်ခဲ့လို့လား?”
ချန်းယိုဝမ်က ပြောလေသည် : “ငါ့အိမ်က မြို့တော် တံတိုင်းနံရံကြီးနဲ့ နီးနီးလေး၊ အဲ့မှာနေနေရင် ငါ မြန်မြန်တောင် သေသွားလိမ့်ဦးမယ်။ ငါ…ငါ ဇာတ်ညွန်းလာရှာတာ မဟုတ်ဘူး။ ငါ ပြဇာတ်ရုံ မီးတွေပွင့်နေတာကို တွေ့တာနဲ့ ငါလည်း မင်း ဒီမှာ ရှိနေမှာလို့ တွေးမိလို့၊ အဲ့ဒါကြောင့် ငါမင်းကို ဒီမှာလာရှာတာ”
ချင်လော့လော့က သဘောမပေါက်သည့်ပုံပင်။ ချန်းယိုဝမ်က သူမ၏ ပုခုံးကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး သူမကို တည့်တည့်ကြည့်လိုက်သည် : “ဆယ်နှစ်လောက် ငါထိန်းထားရတဲ့ စကားတစ်ခွန်းရှိတယ်။ ငါမင်းကို သဘောကျတယ်၊ ငါ အမြဲ မင်းကို အရမ်း၊ အရမ်းကို ကြိုက်ခဲ့တာ”
ချင်လော့လော့ : “……”
ချန်းယိုဝမ် : “ငါ မင်းရဲ့ အဖြေကို သိချင်တယ်။ အရင်က အဲ့ဒီ့နှစ်တွေ တစ်လျှောက်လုံးမှာ ငါ့ကြောင့်များ ရင်ခုန်ဖူးတာမျိုးရှိလား? အခိုက်အတန့်လေး တစ်ခုလောက်ပဲဆိုရင်တောင်လေ?”
ချင်လော့လော့၏ အမူအရာက အံ့အားသင့်နေသကဲ့သို့ နည်းနည်းလောက် လှုပ်ရှားသွားသည် : “အို့၊ အမ်၊ အင်း၊ ကျွန်မ ဘယ်လိုပြောရပါ့? လောင်ချန်း၊ ရှင်က လူကောင်းတစ်ယောက်ပါ၊ အရမ်းကောင်းတဲ့သူ၊ အရမ်းလည်း အရည်အချင်း ရှိတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ ရှင့်ကို မကြိုက်ဘူး…။ အင်း၊ ကျွန်မ ရှင့်ကို ရင်မခုန်ဖူးဘူး၊ တစ်ခါမှတောင် မခုန်ဖူးဘူး၊ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်က မဖြစ်နိုင်ဘူး”
ချန်းယိုဝမ်၏ ဝမ်းနည်းမှုများက တိုက်ရိုက်ပင် အဆုံးသတ်သွားပြီး သူ့မျက်နှာကို အုပ်ကာ ငိုကြွေးတော့သည် : “ချင်လော့လော့! ငါ့ခံစားချက်တွေကို ငါ သေခါနီးမှသာ ဖွင့်ပြောတာပါဟ! ငါမသေခင်လေးကို အမှတ်တရကောင်းလေး မပေးနိုင်ဘူးလား? လူကောင်းကဒ်ကြီးနဲ့ ငါ တကယ် မသေလိုက်ချင်ဘူး!”
ချင်လော့လော့ : “အင်း၊ အမှန်ပဲ၊ ကျွန်မကလေ ရင်အုပ်ကြီးကြီး ဖင်ကောက်ကောက်နဲ့ ယောင်္ကျားပီသတဲ့ သူမျိုးကိုမှကြိုက်တာ၊ ကျွန်မထက် ရင်သားကြီးတာမျိုးကိုမှ ပိုကြိုက်တာ ရှင်နားလည်ရဲ့လား?” သူမက ပြောဖို့ရာ စကားလုံးများကို စဉ်းစားသုံးသပ်လိုက်သေးသည်။ “စရိုက်ကလည်း နည်းနည်းလောက် ထက်မြက်ပြီး ရဲရင့်ရမယ်၊ ရှင်က ဇာတ်ညွှန်းနဲ့ပတ်သတ်ရင်တော့ မာနကြီးပြီး စိတ်ကြီးဝင်ပေမယ့်၊ လက်တွေ့ဘဝမှာတော့ ရှင်က အမြဲ… ပျော့တိပျော့ညံ့နဲ့ အားလည်းနည်းသေးတယ်”
ချန်းယိုဝမ် : “ချင်လော့လော့! မင်း ပြောနေတာတွေက အမှန်ချည်းပဲဆိုရင်တောင်မှ မင်း မသေခင်မှာတောင် ငါ့ကို သိမ်ငယ်အောင် မလုပ်လို့မရဘူးလား!”
“တိုတိုပြောရရင်တော့ မရဘူး” ချင်လော့လော့က အဆုံးသတ်ပြောဆိုလိုက်သည် “မရဘူးဆို မရဘူးပဲ၊ မကြိုက်ချင်လည်း မကြိုက်နဲ့။ ကျွန်မက ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဖိအားပေးပြီး ပြောနေတာလည်း မဟုတ်ဘူး”
အပြစ်ရှာခံရပြီးနောက် ချန်းယိုဝမ်က တကယ်ကို အသည်းကွဲသွားသည် : “ငါ နှစ်တွေအကြာကြီး ဖွင့်မပြောဖို့ အောင့်ထားတာ မှန်သွားတာပဲ။ ငါ အရမ်းမှန်တယ်။ တကယ်ကို မျှော်လင့်ချက်မရှိတာ” သူက ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် သူ့မျက်နှာသူ ပွတ်လိုက်သည်။ “ထားလိုက်ပါတော့၊ ထားလိုက်တော့၊ ဒါပါပဲ၊ ငါ့ လက်ကျန်တစ်ဘဝလုံး လူပျိုကြီးပဲ လုပ်တာပေါ့”
ဖျော်ဖြေရေးခန်းမကြီး၏ တံခါးက ဆောင့်ဖွင်ခံနေရသည်၊ မကောင်းဆိုးဝါးက တံခါးဘောင်ကို တိုက်မိရာ ပျက်စီးသွားပြီး တံခါးက ထပ်၍ ထိန်းထားနိုင်မည် မဟုတ်တော့။
နှစ်ဦးသားက ခဏလောက် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားကြသည်။
ဆိုးရွားလှသည့် သက်ရောက်မှု အနည်းငယ်ရှိနေခဲ့သည်။ ချင်လော့လော့က ကြီးမားကျယ်ပြန့်လှသည့် ပရိတ်သတ်ထိုင်ခုံနေရာကို ကြည့်ကာ ရုတ်တရက် ထပြောလာသည် “ကမ္ဘာကြီးရဲ့ အလင်းရောင်တွေ ကျွန်မအပေါ်ထွန်းလင်းမှာကို ကျွန်မ လိုချင်ခဲ့တယ်။ ပြောကြည့်၊ အခုဆို ပြဇာတ်ရုံကတစ်ခုပဲ ကျန်တော့တာ၊ ကျွန်မရဲ့ အိပ်မက်တွေ တကယ်ဖြစ်လာတယ်လို့ သတ်မှတ်လို့ရမလား? ဘာကြောင့်ဆို ဒီနေရာကသာ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးရဲ့ အလင်းရောင်ပဲလေ”
“ငါတော့ သတ်မှတ်လို့ရတယ် ထင်တာပဲ” ချန်းယိုဝမ်က တီးတိုးဆိုသည် “မင်းပြောသလိုသာဆို ငါ့အိပ်မက်တွေကလည်း တကယ်ဖြစ်လာတာပဲပေါ့။ ငါက ကမ္ဘာ့အကောင်းဆုံး ဇာတ်ညွှန်းကို ရေးချင်တာ၊ အခုဆို ငါက တစ်ဦးတည်းသော ဇာတ်ညွှန်းရေးဆရာလေ၊ ဒီတော့ ဒါက အကောင်းဆုံးပဲ။ လူတိုင်းက ငါ့ကို တင်ဆက်မှုကမ်းလှမ်းချက်တွေ ပေးသင့်တယ်”
“အရမ်းကောင်းတယ်” ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ ချင်လော့လော့က စစ်မှန်စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ “အိပ်မက်တွေ အာလုံးက တကယ်ဖြစ်လာပြီ”
ချန်းယိုဝမ် : “မဟုတ်ဘူး၊ အကုန်လုံးတော့ မဟုတ်ဘူး။ နှစ်မိနစ်လောက်ပဲ ကျန်တော့တယ်ဆိုရင်တောင်မှ မင်းက အခုထိ ငါနဲ့အတူမရှိသေးဘူးလေ”
ချင်လော့လော့က ပြတ်ပြတ်သားသား ငြင်းဆန်နေဦးမည်ဟု သူ ထင်လိုက်သည်။ မမျှော်လင့်ဘဲ သူမက ခေါင်းကို အနည်းငယ်စောင်းကာ လေးလေးနက်နက်တွေးနေပြီးနောက် ချန်းယိုဝမ်ကို ကြည့်လိုက်သည်၊ မက်မွန်ပွင့် မျက်ဝန်းတစ်စုံက တောက်ပနေပြီး ထိုမျက်ဝန်းထဲတွင် အလင်းရောင်လေးက အတန်အသင့် လှုပ်ရှားလို့နေသည်။
သူမက ပြောလာသည် : “ဒီလိုဆိုရင်ရော ဘယ်လိုလဲ၊ ရှင် မနက်ဖြန် ဘယ်မှာသွားဒိတ်ချင်လဲ?”
ချန်းယိုဝမ် : “…မနက်ဖြန်?”
“ဟုတ်တယ်” ချင်လော့လော့က ပြောလေသည် “ရှင် မနက်ဖြန်ကျ ဘယ်သွားချင်လဲ?”
တံခါးဘောင်က လုံးဝကို လိမ်ဖယ်ရွဲ့စောင်းနေပြီဖြစ်ရာ အဟကြားမှ အပင်များနှင့် နွယ်ပင်များက ဆန့်ထွက်လာကာ အလွန်အကဲ ဖြန့်ကျက်သွားပြီး ကသုတ်ကရက် ဖူးပွင့်နေကြသည်၊ နှစ်ဦးသားကတော့ မနက်ဖြန်အကြောင်းကို ဆွေးနွေးနေဆဲပင်။ ချန်းယိုဝမ်က ပြောလာသည် “အာ၊ ငါတို့ ဘာလို့ ကော်ဖီမသောက်တာလဲ?”
“အရမ်း ဒိတ်အောက်တာပဲ” ချင်လော့လော့က မျက်တောင်လေးများကို ဖြည်းညင်းစွာ ခတ်လိုက်သည်။ “ဒါပေမယ့် ရပါတယ်လေ၊ ကျွန်မ ကော်ဖီလတ်တေး မသောက်ရတာတောင် တော်တော်ကြာနေပြီ” လေးလံလှသည့် တံခါးကြီးကို အပင်များက မ လိုက်ပြီး ပရိတ်သတ်ထိုင်ခုံနေရာဆီသို့ လှိမ့်ဝင်လာကြကာ ထိုင်ခုံတန်း အနည်းငယ်ကို ချိုးပစ်လိုက်ကြသည်။ ချင်လော့လော့က ခေါင်းလေးကို စောင်းလိုက်သည်။ “ဒီလိုနည်းနဲ့ဆို အိပ်မက်တွေ အားလုံးက အမှန်တကယ်ဖြစ်လာပြီလေ”
တောက်ပနေသော အလင်းရောင်များ၊ ရင်းနှီးသောစင်မြင့်၊ ကြီးမားလှသော ဖျော်ဖြေရေးခန်းမကြီး။ နှစ်ဦးသားက စင်ပေါ်တွင် ဘေးချင်းယှဉ်လျက် ရပ်နေကြပြီး အလွန်တောက်ပသော အနီရောင် ပန်းပွင့်များက သူတို့ဆီသို့ ပြေးလာနေသည်ကို ကြည့်နေကြသည်၊ ဟိုးအရင်ကလို ပရိတ်သတ်များက သူတို့ထံသို့ ပန်းစည်းများ ပစ်ပေးနေကြသကဲ့သို့ပင်။
အရာအားလုံး၏ အဆုံးသတ်ပင်။
“…မဖြစ်နိုင်ဘူး” ချန်းယိုဝမ်က ရုတ်တရက် ထပြောလေသည် “ငါတော့ အဲ့လို မထင်သေးဘူး!”
ချင်လော့လော့ : “ဘာ—အား!” သူမ စကားတောင် ပြီးအောင်မပြောရသေးခင်တွင် ချန်းယိုဝမ်က ရုတ်ချည်း သူမလက်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။
ချင်လော့လော့၏ ခြေထောက်က ဒဏ်ရာရနေရာ သူမ၏ မြေဆွဲငင်အား ဗဟိုချက်မှာလည်း မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေပြီး သူမက ရုတ်တရက်ကြီး ကျောပေါ်အတင်ခံလိုက်ရလေသည်။ ချန်းယိုဝမ်က အံကိုကြိတ်ကာ ညာလက်ဖြင့် တုတ်ကောက်ကို ထောက်လျက် သူ့ ဘယ်လက်ကတော့ ချင်လော့လော့ကို သယ်ဆောင်ရန် သူမကို ဆွဲတင်လိုက်သည်!
“ငါ လက်သင့်မခံနိုင်သေးဘူး! တကယ် လက်မခံနိုင်ဘူး!” ချန်းယိုဝမ်က အံ့ကြိတ်ထားလေသည်။ “မင်းက ငါ့ကို အရမ်း သိမ်ငယ်အောင် လုပ်လွန်းတယ်၊ ငါ မင်းကို သက်သေပြမယ်!”
သူက ဖျော့တော့စွာ ခုန်လိုက်ပြီး ချင်လော့လော့ကို သယ်ကာ စင်အနောက်ဘက်သို့ ဦးတည်သွားလိုက်သည်၊ သူ လမ်းလျှောက်နေပုံက ဘယ်လောက်တောင် မြန်နေသလဲဆို သူ့ရဲ့ စကြာဝဠာလေးက ရုတ်တရက် အကြီးအကျယ် ဖြစ်ပေါ် ပြောင်းလဲသွားခဲ့သလိုပင်!
ခုံတန်းများက ပင့်မ ခံလိုက်ရပြီး မကောင်းဆိုးဝါး အသံက နားကန်းတော့မတတ်ပင်။ ချင်လော့လော့က အော်လေသည် : “ကျွန်မကို ချပေး! အသုံးမဝင်ဘူးလို့!”
“မင်းကို ချပေးမှာ မဟုတ်ဘူး!” ချန်းယိုဝမ်က စင်အနောက်ဘက်မှ တံခါးကို ဂျိုင်းခနဲ ဆောင့်ဖွင့်လိုက်ပြီး အပျက်အစီး အကျိုးအပဲ့ အပုံလိုက်ပေါ် နင်းသွားလိုက်သည်။ “မင်းက ရင်အုပ်အကြီးကြီးတွေ လိုချင်တယ်၊ မင်းက ဖင်ကောက်တာကိုမှ လိုချင်တယ်! ငါက သူတို့ထက် ဆိုးမနေဘူးကွ၊ ငါက ဘာလို့ မယှဉ်နိုင်ရမှာလဲ?” သူက ကူးစက်ခံခွေးအလောင်းကို ခလုတ်တိုက်ခါနီးပင်၊ သို့ပေမယ့် ကံကောင်းစွာဖြင့် အချိန်မှီ မတ်တပ်ရပ်လိုက်နိုင်ပြီး ထွက်ပေါက်ဆီသို့ ဆက်သွားလိုက်သည်။ “မင်း၊ အချောင်ခိုမနေနဲ့လေ၊ တစ်ခုခု လုပ်ဦး!”
“ဘာလုပ်ရမှာလဲ?” ချင်လော့လော့က ဝိုးတိုးဝါးတားနှင့် မေးလာသည်၊ သူမက သွေးများ ဆုံးရှုံးထားရာ နှုတ်ခမ်းသားများက ဖြူဖျော့နေသည်။ သူမက ဟိုသည် ကြည့်လိုက်ပြီး ဖျော်ဖြေပွဲတွင် သုံးသည့် ဘေ့စ်ဘောရိုက်တံကို ကောက်လိုက်သည်။
“ဒါမှပေါ့၊ သူတို့ ခေါင်းတွေကို ရိုက်ပစ်!” ချန်းယိုဝမ်က အော်လိုက်သည်။ “ငါက ရှေ့ကို ဆက်သွားဖို့ တာဝန်ယူမယ်။ မင်းပဲ ငါ့ကို အားနည်းတဲ့ ငကြောက်လို့ ပြောထားတာမလား? ငါ မင်းကို အခု သက်သေပြမယ်! ကြည့်ထား!”
သူ၏ တုတ်ကောက်က မြေပြင်ပေါ်တွင် ရွေ့လျားသွားပြီး စူးဝါးသော ပွတ်တိုက်သံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ မကောင်းဆိုးဝါးများက လျင်လျင်မြန်မြန်ပင် လိုက်မှီလာရာ ချင်လော့လော့က အနောက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး သူမ၏ နှာခေါင်းထိပ်ဖျားတွင် ချွေးအေးများဖြင့် ပြည့်နေသည် — သူတို့သည် လွန်ခဲ့သော မိနစ်ဝက်ခန့်ကပင် အေးအေးဆေးဆေး သေရန် ဆုံးဖြတ်ချက်ချခဲ့သည်မှာ အသိသာကြီးပင်၊ သို့ပေမယ့် အခြေအနေက သိသိသာသာကို ပြောင်းလဲသွားပြီး ချန်းယိုဝမ်၏ တိုက်ပွဲက သူမကိုပါ ကြောက်ရွံ့စေခဲ့သည်။
‘ငါတို့ကို ကယ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး!” သူမ၏ စိတ်ထဲမှ အသံက ကန့်ကွက်လာသည်၊ ‘ခုခံနိုင်စရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိဘူး၊ ငါတို့ ထွက်ပြေးနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး!’
သို့သော် ချန်းယိုဝမ်က အရမ်းကို အတည်ပေါက်ကြီးတွေ ဖြစ်နေရာ သူ၏ မသန်မစွမ်းခြေထောက်ကို တရွတ်ဆွဲလျက် ဒဏ်ရာရနေသည့် သူမကို သူ့ကျောပေါ်တွင် တင်ထားပုံမှာ သူမ နည်းနည်းလောက် သူ့ကို လျစ်လျူရှုမိလျှင်ကို သူမ စိတ်မကောင်းဖြစ်သင့်သည့် သဘောမှာရှိနေသည်။
ချင်လော့လော့က ဘေ့စ်ဘောရိုက်တံကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
ချန်းယိုဝမ်က သူမကို စင်အနောက်ဘက်မှ သယ်ဆောင်လာပြီး စင်္ကြံလမ်းသို့ သွားလိုက်သည်။
မကောင်းဆိုးဝါး အသံများက နေရာတိုင်းတွင်ရှိနေပြီး လက်သီးအရွယ်လောက်ရှိသည့် ကူးစက်ခံပျား တစ်ကောင်က ဘေးအခန်း၏ တံခါးဝမှ တွားသွားထွက်လာသည်။ ချင်လော့လော့က မျက်လုံးများကို မှိတ်လျက် ဘေ့စ်ဘောရိုက်တံဖြင့် ခပ်ပြင်းပြင်း ရိုက်ချလိုက်သည်။
“ဘမ်း!”
ပျားက ရိုက်ထုတ်ခံလိုက်ရပြီး လုံးဝ လွင့်ထွက်သွားသည်။ ထို့နောက် သူမသည် သူတို့ကို တိုက်ခိုက်ရန် ကြိုးစားလာသော တခြား လင်းနို့ကိုလည်း ရိုက်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။
“ကျွန်မ ဘေ့စ်ဘောရိုက်တာ တော်တော် ပါရမီပါတာပဲ!” သူမက အော်ပြောလိုက်လေသည်။
ချန်းယိုဝမ်က အမောဆို့ပြီး ဟောဟဲလိုက်နေပုံမှာ လေမှုတ်သည့် ကရိယာသဖွယ်ဖြစ်နေပြီး ပြန်မဖြေပေးနိုင်ပေ။
နှစ်ယောက်သားက အံ့ဖွယ်နည်းဖြင့် စင်္ကြံအဆုံးသို့ ရောက်ရှိသွားကြသည်။
ချန်းယိုဝမ်က အသက်ရှူကြပ်လုနီးပါးပင် : “အပြင်ထွက်၊ ငါတို့ မကြာခင် အပြင်ထွက်နိုင်မှာ။ ကြည့်၊ သတ္တိလေး နည်းနည်း၊ အားစိုက်ထုတ်မှု နည်းနည်းလောက်နဲ့ ငါတို့ လုပ်နိုင်တယ်”
ချင်လော့လော့က သူမ၏ ဘေ့စ်ဘောရိုက်တံကို မြဲမြဲ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် မှုန်ဝါးဝါး မျှော်လင့်ချက် တစ်စွန်းတစ်စက စတင် လောင်ကျွမ်းလို့လာသည်။ သူမ မတတ်နိုင်ပါဘဲ တွေးနေမိတော့သည်၊ ငါတို့ တကယ် လွတ်မြောက်နိုင်မှာလား? ငါတို့ ဒီနေ့ မသေဘူးလား?
စင်္ကြံလမ်း၏ မီးဘေးရှောင် ထွက်ပေါက်က သူတို့ အရှေ့တွင် ရှိနေသည်။ ချန်းယိုဝမ်က ယိမ်းထိုးပြီး ဒယီးဒယိုင် လျှောက်နေရ၍ နှစ်ယောက်သားက ထွက်ပေါက်တံခါးကို ဝင်စောင့်မိရာ သူတို့ နှစ်ဦးစလုံး ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်ရသည်။ ချန်းယိုဝမ်က နာကျင်နေဆဲဖြစ်ပြီး တံခါးလက်ကိုင်ကို ဆွဲလိုက်သော်လည်း ချင်လော့လော့က လက်ကို ချုပ်ထားလိုက်သည်။
“နားထောင်” ချင်လော့လော့က ကမန်းကတန်း ပြောလာသည် “တံခါးအနောက်မှာ မကောင်းဆိုးဝါးတွေ ရှိနေတယ်!”
တံခါးအနောက်တွင် ပျံနေသည့် အင်းဆက်များ၏ တောင်ပံခတ်သံများ ရှိနေသည်။ သူတို့ နှစ်ဦး အနောက်တွင်၊ အခန်းတိုင်းမှ မကောင်းဆိုးဝါးများက စင်္ကြံလမ်းသို့ တိုးထွက်လာကြပြီး တစ်ကိုယ်လုံးပေါ်တွင် ပန်းများပေါက်နေသည့် ဧရာမမြွေကြီးကလည်း လျှာကို ထုတ်ကာ ချာလပတ်လည် သွားနေသည်။
သူတို့က ပိတ်မိနေပြီး လွတ်စရာ မရှိတော့ပေ။
သူတို့က ဒီတိုင်း ရပ်နေလိုက်ကြသည်၊ နှစ်ဦးသားက ခြေထောက်တစ်ဖက်စီ မကောင်းကြပေ၊ တစ်ဦးက တခြားတစ်ဦးကို ကျောပိုးထားပြီး ကျောပေါ်မှ တစ်ယောက်က ဘေ့စ်ဘောရိုက်တံကို ကိုင်ထားဆဲဖြစ်ရာ ရယ်စရာကောင်းပြီး ကိုးရိုးကားယားနိုင်နေ၏။ အင်းဆက်များက အရိုင်းဆန်စွာ ပျံသန်းနေကြပြီး ဧရာမမြွေကြီးက ‘ရှူး’ ဟူသော အသံကို ပြုလုပ်နေကာ အရာအားလုံးက နဂိုအတိုင်း ပြန်မဖြစ်နိုင်တော့ပေ။ မီးပွါးလေးလို ပေါ်လာခဲ့သည့် မျှော်လင့်ချက်သည်လည်း အေးစက်လှသည့် အမှန်တရားများကြောင့် အလျင်အမြန်ပင် နှစ်မြုပ်သွားတော့သည်။
ချန်းယိုဝမ်က ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြောလာသည် : “ချင်လော့လော့၊ ငါ အဲ့ဒီ့ ရင်အုပ်ကြီးကြီးကောင်တွေနဲ့ ယှဉ်နိုင်ပြီလား?”
ချင်လော့လော့က ပြောလိုက်သည် “ယှဉ်နိုင်ပြီ”
“ဖင်ကောက်တဲ့ကောင်တွေနဲ့ရော?”
“ယှဉ်နိုင်တယ်”
ချန်းယိုဝမ်က ပြောလေသည် “ဒါဆို ငါက ငကြောက်တစ်ကောင်နဲ့ အားနည်းတဲ့ ကြက်ကလေးမဟုတ်တော့ဘူးပေါ့ ဟုတ်တယ်မလား? ငါ့ကို တစ်ခါလောက်ပဲဖြစ်ဖြစ် သတ္တိရှိတယ်လို့ သဘောထားပေးမလား?”
ချင်လော့လော့က ပြန်မဖြေဘဲ သူမ၏ မြေခွေးမလေးသဖွယ် မျက်ဝန်းလေးကို ကွေးကာ အောက်သို့ ငုံ့ကိုင်း၍ ချန်းယိုဝမ်၏ မျက်နှာတစ်ဖက်ကို အနမ်းပေးလိုက်သည်။
“တန်ပါတယ်လေ” ချန်းယိုဝမ်က ပြောလေသည်။
ဧရာမမြွေကြီးက နီးကပ်လာကာ မြွေအကြေးခွံ၏ လက်မတိုင်းမှ ပန်းများကပွင့်နေသည်၊ ချန်းယိုဝမ်က မျက်လုံးများကို ဖြည်းညင်းစွာ မှိတ်ချလိုက်လေသည်…။
ချင်လော့လော့က သူ့ကို ရိုက်လိုက်သည်!
ချန်းယိုဝမ် : ???
ချန်းယိုဝမ် : “မင်း…!”
“တံခါးဖွင့်လိုက်!” ချင်လော့လော့က သူ့ကို အော်တော့သည်။ “တံခါးဖွင့်!”
တံခါးအနောက်မှ ဆူညံသံများက အကြောင်းတချို့ကြောင့် ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ချန်းယိုဝမ်က မီးဘေးရှောင် ထွက်ပေါက်တံခါးကို ဖွင့်ချလိုက်သည်!
ပျံသန်းနေသော အင်းဆက်များ၏ တက်ကြွမှုတို့ မရှိတော့ပေ။
မြေပြင်တွင် အင်းဆက်များထံမှ ကျခဲ့သော ဖော့စဖရတ်(မီးစုန်းဓါတ်) အမှုန့်များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနေသော်လည်း သူတို့က ထွက်ပြေးသွားကြသည်။
—သူတို့ချည်းပဲ ထွက်ပြေးတာတော့ မဟုတ်ပေ။ ပန်းပင်လယ်ကြီးက ဖြန့်ခင်းပျံ့နှံနေရာမှ ရပ်သွားစဉ်တွင် ဧရာမမြွေကြီး၏ မျက်စံများက ကျုံ့သွားကာ ရုတ်ချည်း ထိတ်လန့်တကြား နောက်ဆုတ်သွားလေသည်။ ထိုနေရာကျဉ်းကျဉ်းလေးတွင် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သော မကောင်းဆိုးဝါးများက ထွက်ပြေးကာ ဆုတ်ခွါသွားကြသည်။
သူ ဘာလဲဆိုတာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်ရခင်မှာပဲ ချန်းယိုဝမ်၏ သွေးစွန်းနေသော လက်ကဆုပ်ကိုင်ခံလိုက်ရသည်။
ထိုအခိုက်အတန့်သည် ဇာတ်ညွှန်းတစ်ခုက လက်တွေ့ဖြစ်လာသလိုပင်။
သို့ပေသိ ရောက်လာသူက ကယ်တင်ခြင်းနတ်ဘုရား မဟုတ်ခဲ့၊ ရောက်လာသူသည် မကောင်းဆိုးဝါးများကို ကြောက်လန့်စေသည့် နတ်ဆိုးတစ်ပါးဖြစ်ပြီး မကောင်းဆိုးဝါးများ၏ ဘုရားသခင်လည်းဖြစ်ပေသည်။
“ခင်ဗျားတို့အတွက် ကျွန်တော် ရောက်လာပြီ” နတ်ဆိုးဆန်သည့် ရုပ်သွင်နှင့် လူငယ်လေးက သူ့လက်ကို ကိုင်ထားပြီး သူ့ လေသံလေးက နူးညံ့ညင်သာ၍ ရိုးသားမှုအပြည့်ပင် “…ခင်ဗျားတို့အတွက် ကျွန်တော် ရောက်လာပြီ၊ ကျေးဇူးပြုပြီး အသက်ရှင်နေပေးပါ”
အသက်ရှင်နေပေးပါ။
ဒီဇာတ်လမ်း တကယ် အဆုံးသတ်သွားတဲ့နေ့ ရောက်သည်အထိ။
ဒီဇင်ဘာ ၂၇ရက်၊ ၂၂၄၁ ခုနစ်တွင် ရှီးဆွေ့မြို့တော် ကျဆုံးသွားသည်။
မဟာမိတ်စစ်တပ်၏ ဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့် ဒေသခံများကို စောစီးစွာ ရွှေ့ပြောင်းခဲ့ပြီး အသေအပျောက် အရေအတွက်မှာ မယုံနိုင်စရာကောင်းလောက်အောင် နည်းပါးနေရာ အံ့ဖွယ်တစ်ခုကဲ့သို့ပင်။
ကူးစက်ခံထားရသော သစ်ပင်ပန်းမန်များသည် မြို့တော်ထဲတွင် ပွင့်လန်းနေပြီး ဂါစီးယာ ကဇာတ်ပြဇာတ်ရုံကြီးသည် ပြွတ်ခဲနေသည့် ပန်းများဖြင့် အရောင်စုံနေသည်မှာ လွန်ခဲ့သော နှစ်များမှ သက်ဝင်အတက်ကြွဆုံးသော ဖျော်ဖြေပွဲလို၊ ဇာတ်အဖွဲ့၏ အအောင်မြင်ဆုံး နေ့ရက်ဟောင်းများကို အနှစ်ချုပ်ဖော်ပြထားပြီး အထပ်ထပ်အခါခါ သရုပ်ဖော်ထားသလိုပင်။ ထိုအချိန်က ဖျော်ဖြေပွဲသည် ပြီးဆုံးလိမ့်ဦးမည်မဟုတ်ပါဘဲ၊ အမျိုးသားများသည် အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံများကို ၀တ်ဆင်ထားပြီး အမျိုးသမီးများသည် နူးညံ့သိမ်မွေ့၍ ကျက်သရေရှိလှကာ လေထုသည် ရွှယ်ကျန့်ပန်းများ၏ ရနံ့ဖြင့် မွှေးကြိုင်နေလောက်မည်။
နောက်ဆုံးသော သယ်ယူပို့ဆောင်ရေး သင်္ဘောကြီးသည် အရှေ့ပိုင်းခရိုင်မှ အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူများနှင့်အတူ ထွက်ခွါသွားတော့သည်။
“အနည်းဆုံးတော့၊ ငါတို့ အားလုံး အသက်ရှင်နေကြတာပဲ” သင်္ဘောပေါ်မှလူများက ပြောလာကြသည်။
“အနာဂတ်မှာ ပြဇာတ်တွေရော ရှိနေဦးမှာလား?” ကလေးတစ်ယောက်က သူ့ခေါင်းလေးကို ပင့်မြောက်ထားကာ မေးလာသည်။
“ရှိမှာပါ၊ တစ်နေ့နေ့ပေါ့” အမျိုသား တစ်ယောက်က ပြန်ပြောလိုက်သည်။ “မင်းအသက်ရှင်နေသ၍ မျှော်လင့်ချက်ဆိုတာ ရှိတယ်”
သယ်ယူပို့ဆောင်ရေး သင်္ဘောကြီးက ပန်းပင်လယ်ကြီးကို ချန်ရစ်ကာ ကန္တာရကြီးနှင့် အကန့်အသတ်မဲ့ ညများဆီသို့ ပျံသန်းသွားတော့သည်။
YOU ARE READING
ချောက်နက်လေးနှင့် နေထိုင်ခြင်း
RomanceZhùshì shēnyuān [မြန်မာဘာသာပြန်] စာရေးသူ-ကျန်းဝေကျီး Status in COO (124+12 extras)
