Ένας απρόσμενος έρωτας

1.

Anna's Pov

Σήμερα ξεκινάει η δεύτερη μου εφημερία στο νοσοκομείο και εύχομαι να είναι λίγο ήσυχα τα πράγματα διότι αυτές τις μέρες ο φόρτος της δουλειάς με έχει εξουθενώσει αρκετά και ώρες νιώθω πως δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στις βαρδιές. 

Κάποιος θα μου έλεγε γιατί επέλεξα αυτή τη σκληρή πλευρά του επαγγέλματος , γιατί να γίνω εντατικολόγος . Την Εντατικολογία δεν την επέλεξα έτσι τυχαία η αλήθεια είναι πως βλέπεις σκληρές εικόνες καθημερινά ανθρώπους διασωληνωμένους να παλεύουν για τη ζωή τους , ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη μάχη αλλά δεν λείπουν και οι ασθενείς που καταφέρνουν και βγαίνουν πιο δυνατοί μέσα από αυτό που πέρασαν.

Οι πρώτες 2 ώρες πέρασαν σχετικά γρήγορα μπήκα έκανα μια επίσκεψη στη μονάδα για να δω την πορεία των περιστατικών που έπαιρνα, άλλες οδηγίες και είπα στα παιδιά για ότι δεν έχω καλέσει στο γραφείο. 

Dimitri's Pov 

Η ώρα έχει πάει 23:00 και είμαστε οικογενειακοί και μαζί με κάτι φίλους να γιορτάσουμε την προαγωγή μου , πλέον είμαι Εισαγγελέας πρωτοδικών. Από τις σκέψεις μου με βγάζει η φωνή του φίλου μου του Αχιλλέα ο οποίος και αυτός είναι εισαγγελέας.

Α- Ρε Δημήτρη που ταξιδεύεις;

Δ- Πουθενά , απλά έχω λίγο άγχος για την αυριανή μέρα.

Α- Μην αγχώνεσαι όλα καλά θα πάνε , εξάλλου θα είμαι και εγω μαζί σου.

Έχει δίκιο άδικα ταλαιπωρώ τον εαυτό μου με αυτές τις σκέψεις

Τον λόγο παίρνει ο πατέρας μου με ένα ποτήρι λευκό κρασί , είναι έτοιμος για να κάνει πρόποση, τον θαυμάζω και πάντα ήθελα να του μοιάσω όταν ήμουν μικρός. Είναι αστυνομικός και έχει βραβευτεί πολλές φορές για την προσφορά του εν ώρα καθήκοντος 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα ήμουν 10 ετών τότε με καρφωμένα μάτια μου στην πόρτα που θα ανοίξει και θα μπει μέσα ώστε να τρέξω στην αγκαλιά του και να πω πως ήταν η μέρα μου αφού κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ αυτή ήταν η ρουτίνα μας. Δεν άνοιξε ποτέ εκείνο το βράδυ είχε τραυματιστεί σε μια εμπλοκή που είχε γίνει και έπρεπε να περάσει το βράδυ στο νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους μη τυχόν η κατάστασή του επιδεινωθεί. Η μητέρα μου με καθησύχασε πως ήταν και θα γυρνούσε καλά την επόμενη μέρα σπίτι όμως εμένα με είχε κυριεύσει ο φόβος ότι δεν θα τον ξαναέβλεπα ποτέ.