Efulim

Bölüm 1

Öncelikle herkese merhaba!Hayatımda ilk defa böyle bir işe giriştim,daha önce hiç hikaye yazmamıştım.Bu ilkim olacak.Ben kafamda kurduğum senaryoya gerçekten bayıldım,umarım sizler de severek okursunuz.Çok fazla uzatmak istemiyorum.Vakit ayıracaksanız ne mutlu bana!Şimdilik görüşürüüz❤️.

--------------------------------------------------------------

Yine bir antrenman günüydü.Yorgunluktan kafamı bile kaldıramıyordum.Dinlenme odasında kafamı masaya koymuş,gözlerimi kapatmış uyumaya çalışıyordum.Yanıma birisinin oturduğunu hissedince irkildim.

"Kızım sen hâlâ uyuyor musun?Kalksana be bugün büyük gün!" diye cırladı yanımdaki kişi.Sanem olduğunu gözüm kapalı anlamıştım.

Sanem kim mi?Maalesef ki kuzenim olur kendisi.Üniversitede aynı yeri ve bölümü tutturunca ortak evde yaşamaya karar verdik.Yaklaşık 3 yıldır İstanbul'da beraber yaşıyorduk.

"Ya ne yapmamı bekliyorsunuz Sanem hanım?Kızım 6 saattir nöbet tutuyorum burda ve gece hiç uyuyamadım!Ayrıca ben gelmiyorum akşam hiçbir yere."dedim saçımı sıkıca tepeden at kuyruğu yaparken.

"Şaka yapıyorsun değil mi Efsun!"dedi sinirli bir şekilde.

"Hayır,çok ciddiyim.Sevmediğimi biliyorsun zaten böyle kutlamaları.Benlik değil.Hem o da orda olacak."

"Kim be?" dedi anlamayarak.

"Ay kim olabilir Sanem?Semih işte."

Akşam 3 büyük takımın kaynaşma partisi gibi bir şeyi vardı.Fenerbahçe,Beşiktaş ve Galatasaray oyuncuları bir araya gelecek,milli takımda olanlar ilerdeki maçlar hakkında konuşacaktı.

"Kızım sen hâlâ onda mısın?1 yıl oldu Efsun.Koca 1 yıl ya!Artık önüne bakman gerek çok iyi biliyorsun bunu."

"Ya biliyorum ama yapamıyorum işte Sanem,olmuyor.Unutamıyorum onu."

Birkaç dakika daha sohbet ettikten sonra Okan Hoca yanımıza geldi.Partiye gelip gelmeyeceğimizi sordu.Ben ne kadar gelmeyeceğimi söylesem de Sanem her seferinde lafımı keserek geleceğiz dedi,bende kabul etmek zorunda kaldım.Hem nereye kadar böyle kaçacaktım?Eninde sonunda yüzyüze gelecektik.

Takım mola verdikten sonra tekrar antrenman yapmaya devam etti.Bende biraz uzaklarındaki tesiste onları izleyerek fiziksel güçlerini inceleyip kağıda döküyordum.Kafamı kaldırdığımda tanıdık yüzü görünce gülümsedim.

"Naber fıstığım?"dedi suyundan bir yudum alarak.Gelen Kerem'di.

"İyiyim,sen?"Kerem benden 2 yaş büyüktü.Abi-kardeş gibi bir bağımız olmuştu gel zaman git zaman.Semih ile olanları da biliyordu ayrıca,çok destek çıkmıştı bana o dönem.O günden beri de Sanem'den farkı yoktu benim için.

"Akşam geliyorsun değil mi?"

"Of maalesef.Aslında gelmeyecektim.Ama Sanem çok ısrar etti.Kabul etmek zorunda kaldım."

"Gel kızım tabii ki.Ne yapacaksın evde boş boş oturup?Sanem de geliyor değil mi?"

"Ne o,çok mu merak ettin?" dedim sırıtarak.

İkisi de birbirinden hoşlanıyordu bu açık ve netti.Herkes anlamıştı da zaten.Ama bir türlü kabul etmiyorlardı ve doğru düzgün konuşamıyorlardı bile.

"Ya ne var kızım,merak etmek de mi suç Allah Allah!" dedi elindeki sudan biraz üzerime atarak.

"Aman be,bir şey demedim.Sinirlenme hemen yerden bitme!"

"Neyse tamam,çok açık giyinmeyin bak günah günah.Ve fazla güzel olmayın nazar falan değer bir de sizinle uğraşmayayım sonra!"

"Ay kıskanıyorum demiyor da lafı eveleyip geveliyor.Emredersiniz Hünkârım!" dedim dalga geçercesine gülerek.