[ PATIENT 243 ]

1

《 به نام آنهایی که در بی کسی میدمند 》

این دفعه به اسونی قبل نبود..
این پروژه حالاحالاها ادامه داشت..
صدای خنده ی دیوانه وارش توی زیر زمین تیمارستان اکو میشد و جوری با هر قهقه تکون میخورد که صندلی هم باهاش تکون میخورد..

- اوه فاک لعنتی یه بار دیگه بگو؟!
- جیمین__

و بعد دوباره قهقه ی بلندش پخش شد..

- وای هم اتاقی!!..دوست؟! عاشقشم!!...ببینمش ببینمش همین الاااااان!!

ذوق زده و با چشمایی که تا اخرین درجه باز بودن وول میخورد پروفسور رو حتی برای ادامه ی پروژش دو دل میکرد..فرده اشتباهی که نبود بود؟!

- باشه!..باشه پسرم الان میارم!..اروم باش باشه؟ طبق چیزایی که باهم تمرین کردیم..اوکی؟!
- باشه باشه باشه!!
- جیمین اون یه لیتله! تو مرده این اتاقی جیمین تو میتونی از لیتلم مراقبت کنی مگه نه؟!
- اره ارههه میتونممم!!...لیتل؟! وای!!

باز صدای خنده بلند شد..
پروفسور نگاهی به دستیاراش انداخت که با نا امیدی نگاش میکردن و اشاره کرد تا مریض لیتل رو داخل بیارن..

- جیمین!!..مراقبش باش اون بچس نیاز به مراقبت داره اون فقط تورو داره مرد!!

و با ورود پسری که عروسک گربش رو از گوشش گرفته بود و عینکاش از زیره موهای بلندش معلوم بود پروفسور ساکت شد!
با خروج پرستارها دستشو پشته کمره پسر گذاشت و زیر چشمی به چشمای درشت شده ی مریض ۲۴۳ خیره بود..جوری دقت کرده بود که وقتی جلوش نشست کمی شوکه شد..

- لیتله..یعنی..

دوباره بلند و بلند قهقه زد و سرشو به میز کوبید که باعث شد پرستار مرد جلو بیاد و از کتفاش محکم بگیردش! این فاجعه بود! میکشتش!

- وای بچه اگرگریه کنی قراره نازت کنم؟! با چی اوه با قاشق و چنگال؟!...چه عینکای خوشکلی داری بچه!!..تو کدوم مدرسه ایی عمو؟!

با اتمام حرفش یکدفعه سمت اون چهره ی خنثی یورش برد که باعث شد برخلاف چند دقیقه قبل که فقط نگاش میکرد جیغ بکشه و با بغل گرفتن عروسکش سمت پروفسور بدوه تا ازون دورش کنه!
همونجور که روی میز خم بود خیره به چشمای ترسیده و پر اشک پسر زبونشو روی دندوناش کشید و سرشو محکم به لبه ی میز کوبید که باعث شد پروفسور دستاشو روی چشمای لیتل بزاره و توی بغلش بچرخونش تا با اون چهره ی خونی شده مواجه نشه!

- گمشو بیرون پیره مرد!.. اینجا قانون داره بچه! نه به کسی شیر میدیم نه لالایی پخش میکنم شبا!...بیا اینجا عمو بشین راحت باش! ،ولی اگر این عمورو اذیت کنی..