Droga Do Celu ~ Tomasz Fornal

2.

     Gdy dowiedziałam się, że miejsce tuż obok Tomka należy do mnie, szczerze zmarłam. Moje dłonie pokryła cienka warstwa potu, a przez podbrzusze przeszedł gorący dreszcz. Blondyn zerknął tylko na mnie beznamiętnym wzrokiem, a pózniej wrócił do ekranu swojego telefonu. Skłamałabym, mówiąc że nie oczekiwałam czegoś więcej. Wystarczyłaby mi krótka rozmowa o najwiekszych głupotach świata, a w zamian tego dostałam głucha ciszę, która towarzyszyła mi aż do końca lotu.

     Lądowanie przebiegło poprawnie i odbyło się bez zbędnych turbulencji. Dziesięć minut od zetknięcia się kół samolotu z pasem startowym byłam już przy odbiorze bagaży. Udało się wszystko ogarnąć sprawnie i cały bagaż trafił do właścicieli. Przeszliśmy ostatnie kontrole i znaleźliśmy się już w busie, który zawiózł nas pod sam hotel. Podczas zakwaterowania został mi przydzielony pokój z jedną z dziewczyn, z czego całkiem się cieszyłam, ponieważ jeszcze przed wylotem bardzo przyjemnie mi się rozmawiało. Aleksandra, bo takie imię nosiła wysoka, smukła brunetka, była rehabilitantką z długotrwałym stażem i już od dłuższego czasu współpracowała z naszymi zawodnikami. Doskonale znała ich słabe punkty i pomagała przy poprzednich kontuzjach.

Wieczorem ruszyliśmy na pierwszy trening odbywający się w hali olimpijskiej. Wszyscy zawodnicy wkładali w rozgrywkę wiele wysiłku i zaangażowania. Poza jednym. Tomkowi zdecydowanie coś doskwierało, nie potrafił się skupić i przepuszczał wiele piłek. Trener jak i pozostali zawodnicy byli zmartwieni postawa Tomka, co zdecydowanie dało się zauważyć bo donośnych okrzykach w kierunku blondyna. Niestety większość z nich nie miała zbyt pozytywnego wydźwięku i często zawierała przekleństwa. Tomek rzucił piłką o parkiet i stawiając ciężkie kroki, ruszył w kierunku szatni. Miałam szczerą ochotę wybiec za nim, by spróbować mu pomóc nawet najzwyklejszą rozmową. Nie minęła nawet chwila, a już byłam w drodze do szatni.

Pobiegłam, nie wiedząc jeszcze jak wielki błąd popełniłam.