ផ្គាប់ដួងចិត្ត

ភាគ៤៧

ក្រៅពីស្ដាប់បង្គាប់គេ ធ្វើតាមបញ្ជាគេ ពេលនេះនាងមានសិទ្ធអាចធ្វើអ្វីបាន?
ទោះឈឺចាប់នឹងការប្រមាថក៏ត្រូវទ្រាំ ព្រោះផ្លូវនេះនាងជាអ្នកជ្រើសដើរដោយខ្លួនឯងទេ គ្មានអ្នកបង្ខំ មុនពេលសម្រេចចិត្តដើរនាងដឹងច្បាស់ណាស់ បើឈានជើងដើរទៅមុខហើយ គឺមិនអាចបកក្រោយវិញបាន ទោះផ្លូវដែលនាងជ្រើសដើរ វាក្រាលដោយបន្លា មុតឈឺផ្សាយ៉ាងណា ក៏ត្រូវទ្រាំប្រឹងដើរបន្តឲ្យដល់ទីបំផុត។
១ខែទេ ត្រឹមតែ១ខែប៉ុណ្ណោះ នាងត្រូវទ្រាំឲ្យបាន នាងប្រាប់ខ្លួនឯងនៅក្នុងចិត្ត ទឹកភ្នែកហូរមិនដាច់ យកដៃស្រាតខោទ្រនាប់ខ្លួនឯងចេញនៅចំពោះមុខគេ គេមើលនាងមិនដាក់ភ្នែក ពិតជាអាម៉ាស់ណាស់ នាងចង់ខាំអណ្តាតសម្លាប់ខ្លួន តែខ្លាចឈឺ អត់ខាំវិញ
«ស្រាតខោនាងហើយ ចុះខោខ្ញុំ?»
«លោកកុំរករឿងខ្ញុំពេក មានដៃស្រាតខ្លួនឯងទៅ»
«ស្រាតខោឲ្យខ្ញុំ»
«លោ...»
«តួនាទីនាង ឬត្រូវឲ្យពន្យល់ពាក្យស្រីចិញ្ចឹមកាន់តែក្បោះក្បាយ? ពន្យល់ផង អនុវត្តផង? តែបើអនុវត្តវាព្រៃផ្សៃជាងលើកដំបូង ដៃជាប់ខ្នោះ មាត់បិទស្កុត បាក់គ្រែ ប្រហែលមិនទាន់ភ្លេច? គ្មានខ្នោះ ជំនួសដោយខ្សែក្រវាត់ វាត់ខ្វាប់ៗ បែកសាច់ ចង់ទេ?» សូវម៉ីង រឭកដាស់ភាពភ័យខ្លាចនាង យកដៃអង្អែលខ្សែក្រវាត់លើចង្កេះខោទៅមក ទឹកមុខគួរឲ្យខ្លាចដូចពួកវិកលចរិត នាងភ័យញ័រ បេះដូងលោតឌុកឌាក់ៗ លែងហ៊ានតមាត់ប្រកែកនឹងគេ ស្ទុះស្ទាក្រោកអង្គុយ ទឹកភ្នែកហូរសស្រាក់ លូកដៃញ័រទទ្រើកទៅដោះខ្សែក្រវាត់គេ មុននឹងប្រឡេះឡេវខោ ទាញរូតចុះ ត្រឹមប៉ុណ្ណឹងគេពេញចិត្តហើយ យកចុងម្រាមដៃចង្អុលផ្ងើយចង្កានាង ឱនបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់តូចច្រមិចយ៉ាងរោលរាល ជ្រែកអណ្តាតចូលទៅជញ្ជក់យករសជាតិចេញពីអណ្ដាតនាងបណ្ដើរ ចាប់លាត់អាវនាងដោះចេញបណ្ដើរ ច្បាមអាវទ្រនាប់នាងគប់ទៅម្ខាង បាតដៃទាំងសងខាងច្របាច់ទ្រូងនាងខ្លាំងៗ រហូតនាងឈឺសង្កៀរ ថើបរុញនាងឲ្យដេករាបលើសាឡុង ដកបបូរមាត់ចេញពីមាត់នាងមួយភ្លែត ស្រាតខោអាវចេញពីលើខ្លួនអស់ ឱនបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់នាងជាថ្មី ព្រោះនៅមិនទាន់ឆ្អែត ដៃច្របាច់ដើមទ្រូងនាង បបោសអង្អែលកាយតូច លូកស្ទាបគ្រប់កន្លែង មិនលើកលែងសូម្បីតែប្រឡោះភ្លៅនាង អង្អែលលញ់ឈ្លីញក់ញី រុញម្រាមដៃកណ្ដាលចូល កម្រើកស៊កដកៗ ឲ្យនាងស្រៀវស្រើបពើតពើងត្រគាកមិនស្ងៀម គេដកបបូរមាត់ចេញពីមាត់នាង ឱនថើបឈ្មុសឈ្មុលប្រឡោះកនាងឆ្វេងស្ដាំឡើងចុះយ៉ាងរោលរាល មុននឹងអូសមុខចុះមកបឺតជញ្ជក់ចុងទ្រូងក្រហមព្រឿងៗ
«អ្ហា៎...» ហ្វូយីង ខាំមាត់ ប្រឹងទប់ថាមិនថ្ងូរ តែអណ្តាតក្ដៅសើមគេជន្លជន្លេញចុងទ្រូង លិឍផង បៅបឺតជញ្ជក់ផង ម្រាមដៃស៊កដកកាន់តែញាប់ស្អេក ធ្វើឲ្យនាងស្រៀវស្រើបពិបាកទ្រាំ ត្រូវថ្ងូរខ្លាំងៗចេញមកនៅទីបំផុត
«អ្ហា៎...អ្ហា៎...» នាងស្រវាឱបខ្នងគេណែនដៃ ឈឺផង ស្រៀវផង ពេលគេចាប់ញែកជើងនាង រុញភាពរឹងមាំចូលមកកប់ជ្រៅ កម្រើកវាយលុកភ្លាមៗ សម្រុកយ៉ាងតក់ក្រហល់តាមចិត្តពុះកញ្ជ្រោល បោកផ្ទប់ត្រគាកនាងខ្លាំងៗ លឿនហើយញាប់ស្អេក មិនដល់៥នាទីទៅដល់គោលដៅយ៉ាងឆាប់រហ័ស
«អ្ហាស៎...» ភាពរឹងមាំកន្រ្តាក់ ស្របពេលកុលាបសាច់ច្បូតរឹតរួតច្របាច់យកគ្រប់តំណក់ គេសង្រ្គឺតធ្មេញក្រតៗ មួម៉ៅ តាំងចិត្តថាពន្យារឲ្យបានកន្លះម៉ោង បែរដាក់ចូលភ្លាម ផ្ទុះភ្លាម ដកចេញអត់ទាន់ទៀត គេមើលងាយលើភាពតឹងណែននាងពេកហើយ មិនគួរចិត្តក្ដៅតក់ក្រហល់ពេក សង្ស័យមកពីអាកាសធាតុក្ដៅ តាមធម្មតាគេមិនចេញលឿនដល់ថ្នាក់នេះ
«ម្ដងទៀត» តឹកដំបូងលឿនពេកមិនយកជាការ តឹកនេះពន្យារឲ្យបានកន្លះម៉ោង
«អ្ហា៎...អ្ហាស៎...ៗ» ហ្វូយីង ថ្ងួចថ្ងូរជាថ្មី ពេលគេចាប់ផ្តើមវាយលុក លើកជើងនាងឡើងអុកផ្ទប់ចេញចូលខ្លាំងៗ ជ្រែកភាពរឹងមាំជ្រៅៗ ប្ដូរគ្រប់ក្បាច់ ចាប់នាងក្រឡាប់ផ្កាប់ផ្ងារពេញលើសាឡុង ក្រោមគេផង លើគេផង តឹកនេះយូរដូចការតាំងចិត្តគេមែន ទម្រាំគេអស់ចិត្តព្រមទៅដល់គោលដៅ នាងឡើងស្រងល់ ដេកស្តិះ
សូវម៉ីង បាញ់ទឹកដោះគោខាប់ដាក់ពេញលើពោះរាបស្មើនាង តឹកដំបូងគេភ្លាត់ តឹកនេះគេមិនភ្លាត់ប្រគល់ឲ្យនាងទៀតទេ កុំស្រមៃចង់បានតំណក់ឈាមគេ
«សម្ពោធរួចហើយ សាឡុងរឹងមាំ ២តឹកមិនរង្គើ ដាក់ឲ្យប្រើប្រាស់បាន ក្រោកឡើង»
«ខ្ញុំគ្មានកម្លាំងទេ»
«នៅសល់របស់ច្រើនទៀតដែលត្រូវសម្ពោធ ទៅសម្ពោធបន្ទប់ទឹកបន្ត»