|| Tajemnice Ciemności || Maja Garmadon || Tom 2 || Zaraza ||

Kontrola

Perspektywa Lloyda

Cały czas słyszę szumy i piski! Nie mogę siebie kontrolować! To jest okropne. Co jakiś czas słyszę jakieś głosy. Szepty... To jest okropne! Jestem największym idiotą na świecie, że zaufałem demonowi, a nie przyjaciołom. Chociaż kim oni byli? O czym ja gadam, nie mam przyjaciół. To był najlepszy wybór, że mu zaufałem. YGH CO JA GADAM TO BYŁ NAJGORSZY WYBÓR NA ŚWIECIE!

- Lloydzie, co ty wygadujesz? - spytał Alvemaz.
- To, co słyszysz, chcę odzyskać kontrolę! - krzyknąłem.
Ten się zaśmiał.
- Twe życzenie mym rozkazem - rzekł Alvemaz.

Nagle gdzieś zacząłem spadać.
- Gdzie ja Kur*a jestem? - szepnąłem.
- Jesteś pomiędzy jawą a życiem. Tylko tu możesz decydować o sobie. Tam, w twoim ciele, ja rządzę, a ty się mnie słuchasz - powiedział.
- Czyli to jest coś takiego jak wizja... - szepnąłem i podniosłem się z podłogi czy z tego czegoś. Alvemaz rozpłynął się w powietrzu.

Podłoga była czarna, niebo było czerwone, a chmury ciemnoczerwone. Chodziłem i chodziłem. Szukałem czegokolwiek. W pewnym momencie usiadłem. Szczerze, to dobrze, że jestem tu sam. Przynajmniej nikt nie widzi, jak cierpię. Przez chwilę myślałem, że coś mi odwala, ale nie. Widziałem tego wilka, co we mnie wbiegł. Tam na perle. Chodziłem z nim. Tutaj nie miałem niczego do robienia, więc nikt mi nie zabronił chodzenia. Jak ja bym chciał odzyskać panowanie nad sobą i najchętniej to bym dał nauczkę Alvemazowi czy jak on się tam nazywa. Nie jestem polonistą i nie odmienię ci imienia, a szczególnie jego. Jakie dziwne Alvemaz. Już Kurodian było lepsze. Szczerze mówiąc, to mam lekko dość tego, że to JA zawsze coś odwalę. Chyba wolę być w bunkrze i tam zdychać od bycia walonym niż tu. Nie ma tu nic, kompletnie nic. Pustka. Nie czuję tutaj głodu i pragnienia. Nie chcę tu być. To miejsce jest okropne. Już rzygać mi się chce, gdy widzę kolor czerwony. Na szczęście jest ten wilk. Czasem z nim rozmawiam. Znaczy ja mówię, a on słucha. Jestem dziwny, wiem.

Weny nie mam