Gelmek ! sen babında; hakikate ulaşmak.
Mahşere bırakmadan soruları ve umudunu yitirmeden doğan güneşi tatmak.
Susmak ! Sen babında; nefes almadan.
Dil yutmuşçasına sessizliğe meydan okumak.
Yanlızlık sendin oysa; gölgelerine saklanmaktan kaçınmak.
Konuşmak sen babında; sıkılmadan saçmalamak.
Kelimelerinin arasında kaybolmak, ulaşmak o tarifsiz cümlelerin virgülü, noktasına.
Hislerin en güzeli sendin oysa; bakışlarına iftira atmak.
Gitmek ! Sen babında; çaresizliği tatmak.
Bütün minnetlerin imkanlarında boğulmak.
sendin oysa; kaçıp gitmeyi kurtulmak sanan.
Sendin oysa; hiç anlamayan ve anlatmayan.
Sana gelince; susuyorsun ! Hiç konuşmadan öylece durmak.
Anlıyorum.
Sadece bir ben anlıyorum! Ölüm orucu gibi susmalarından.
Ve ölmek! sen babında; ıssız kalmak.
Kafa sıyırmak.
Uzun bir yolculukta tek kalmak......
Uzun zaman sonra eline ilk defa kağit kalem almanın garipliğini yaşıyordu.
Yazarlığı boyunca hiçbirşey onu yazmaktan alıkoyamazken,
Ölüm gelmişti aniden.
Eşinin ölümünden sonra bu kadar hissiz kalınabilirdi belkide.
Belkide hislerinide eşiyle beraber gömmüştü toprağa.
Altı mezarlık, üstü enkazdı anlıyacağın.
Belkide en güzel şiirlerini eşine yazdığı içindi bunca tasa.
Belkide en güzel eserlerini okuyacak hiç kimsesi olmadığı içindi.
Derin bir yanlızlık anlıyacağın.
- ben öldürmek istiyorum onu.
- beni mi öldüreceksin ?
- Öldürmekten kastım öyle tabancayı alıp vurmak gibi değil.
İçimde öldürmek!
- içindekini nasıl öldürebilirsin ki ?
- kaçıp giderek!
- peşini bırakmaz!
- aslında bir yolu var ama.....
- nedir?
-KENDİMİ ÖLDÜRMEK !
Bu cümleler sonrasında uzun bir müddet konuşma olmadı.
Ve zehranın hayali puslu bir duman gibi yavaş yavaş dağılınca,
Ahmet iyice kafayı yediğinin farkına varıp,
Bu öfke ile masaya bir tekme atıp devirdi herşeyi. Masa üstündeki pipo tütünü, icinde iki adet kalan kibriti ve uzun bir aradan sonra yazdığı şiir kağıdı yerde duruyordu.
Kaldırmaya tenezül bile etmedi.
Sigarasını alıp, attı dışarı kendini...
