ဖွင့်ဟလိုသောဆန္ဒ (တားမြစ်မှုကိုတမ်းတလိုသောဆရာတယောက်ရဲ့ပုံပြင်များ)

အပိုင်း (၂)

ဝင်းသိန်းတို့အဆောင်ရှေ့မှာမြက်ခင်းပြင်ကျယ်ကြီးတခုရှိပြီး ကျောင်းသားတွေကဘောလုံးကွင်းအဖြစ်သုံးကြသလို၊ ကျောင်းသားစုဝေးပွဲတွေ၊ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲတွေကိုလည်းကျင်းပလေ့ရှိတယ်။ ဝင်းသိန်းကအပင်အောက်မှာထိုင်ရင်း နေရိပ်ရနေပြီဖြစ်တဲ့ကွင်းထဲကကျောင်းသားတွေရဲ့က်ိုယ်လက်လှုပ်ရှားမှုတွေကိုဆေးလိပ်လေးခဲရင်းကြည့်နေတယ်။ တယောက်တပေါက်ဆူညံစွာနဲ့အားကစားလုပ်နေကြတဲ့ကျောင်းသားတွေရဲ့ရှေ့ဆုံးမှာ အားကစားဝတ်စုံအပြည့်နဲ့ဆရာထွန်းနိုင်ကတက်ကြွစွာသင်ပြနေတယ်။ ဆရာထွန်းန်ိုင်ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကသွက်လက်နေပြီးအားကစားလုပ်ရတာကိုစိတ်အားထက်သန်ပုံပေါက်နေပြီး မမောနိုင်မပမ်းနိုင်နဲ့ရှိနေတယ်။ ကျောင်းဆင်းခေါင်းလောင်းထိုးတော့ ဆရာထွန်းနိုင်ကတန်းဖြုတ်ပြီးမှကျောင်းသားတွေကဟေးခနဲအော်ကာကျောင်းဆင်းသွားကြတယ်။

ဆရာများနားနေဆောင်မှာတခြားဆရာတွေအကုန်ဆင်းသွားကြပြီဖြစ်ပေမယ့်ထွန်းန်ိုင်ကမပြီးသေးတဲ့အလုပ်တွေကိုလက်စသတ်နေလိုက်တယ်။ စာအုပ်တွေနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေတုန်း 'ဆရာ..' ထွန်းနိုင်မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျိုးကျော်။ 'အေး..သားလေးပြော' 'ကျတော့်ကိုသီးသန့်စာသင်ပေးလို့ရမလား' စိတ်လိုလက်ရလာပြောတဲ့အတွက်ဝမ်းသာစွာဖြင့် 'ရတာပေါ့..ဆရာ့ဘာသာကိုဆရာအကောင်းဆုံးပြပေမယ်..မနက်ဖန်ကျောင်းဆင်းချိန်ကျဆရာ့အဆောင်ကိုလာခဲ့လေ' 'ဟုတ်ကဲ့ဆရာ...' အားကစားဝတ်စုံနဲ့ကြည့်ကောင်းနေတဲ့ဆရာကိုထပ်မြင်ချင်တာကြောင့်စကားလမ်းကြောင်းရှာပြီးလာပြောတာဖြစ်ပေမယ့်တကယ်လည်းစာသင်ရမယ်ဆိုရောနည်းနည်းဒွီဟဖြစ်သွားတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်တပတ်လောက်သွားလိုက်ပြီးနောက်ထပ်မသွားလည်းရတာပဲဟုခပ်ပေါ့ပေါ့လေးတွေးကာပြန်လာခဲ့တယ်။

🎗️🎗️ 🎗️

ကျောင်းဆင်းချိန်တိုင်းဆရာ့အဆောင်ကိုသွားကာနေ့တိုင်း၂နာရီနီးပါးစာသင်နေရတာကိုတကယ်ပဲငြီးငွေ့လာတယ်။ ဆရာ့ကိုလည်းမစရဲသလိုဆရာဘက်ကလည်းမျိုးကျော်ကိုစိတ်ဝင်စားဟန်မပြဘဲစာကိုချည်းဖိသင်နေတတ်တာမို့စိတ်တွေကကျဉ်းကျပ်လှပြီး ကိုယ့်ကြိုးနဲ့ကိုယ်ချည်နှောင်ခံနေရတယ်။ ဒီနေ့တော့ကျောင်းဆင်းချိန်ဆရာ့ဆီကိုမသွားတော့ဘဲအ်ိမ်ကိုပဲတန်းပြန်တော့မယ်လို့စဉ်းစားထားပြီး ကျောင်းစောင့်ကိုဝင်းသိန်းဆီကဆေးလိပ်လေးမှောင်ခိုသွားဝယ်လိုက်တယ်။ အိမ်သာဘက်ကိုသွားမယ့်ဟန်ပြင်ပြီးမှပစ္စည်းဟောင်းတွေထားတဲ့ဂိုဒေါင်ခန်းကိုထွက်လာခဲ့တယ်။ နေရာအဟောင်းကိုလူတွေသိနေပြီမို့ဆရာတွေခေါ်ခိုင်းတိုင်းလာနေကြတာကြောင့်နေရာအသစ်လေးတခုရှာထားတယ်။ ဂိုဒေါင်ကကျောင်းဆောင်တွေရဲ့အစွန်ဆုံးမှာတသီးတသန့်ရှိိနေပြီးလူအသွားအလာပြတ်တာမို့မျိုးကျော်သေချာရွေးထားတာဖြစ်တယ်။ ဂိုဒေါင်ဘေးပြတင်းပေါက်တချပ်ကပိတ်မရဘဲစေ့ထားတော့မျိုးကျော်ကဝင်ပေါက်တခုလိုသုံးလိုက်ပြီးခုံတန်းအဟောင်းတခုပေါ်ထိုင်ကာဆေးလိပ်ထိုင်သောက်နေလိုက်တယ်။ အခန်းအပြင်ဘက်ကခတ်ထားတဲ့သော့ခလောက်ဖွင့်သံကြောင့်မျိုးကျော်ကဆေးလိပ်မီးကိုအမြန်ငြိမ်းလ်ိုက်ကာအနားကဘီဒိုအဟောင်းထဲဝင်ပုန်းနေလိုက်တယ်။ ဆရာထွန်းနိုင်နဲ့အတူကျောင်းစောင့်ကိုဝင်းသိန်းကဝင်လာပြီးတံခါးကိုပိတ်လိုက်ကြတယ်။ ကိုဝင်းသိန်းရှေ့မှာဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ကာပုဆိုးကိုမပြီး လီးကြီးကိုအငမ်းမရစုပ်ပေးနေတဲ့ဆရာ့ကိုတွေ့လိုက်ရတော့ခိုးကြည့်နေတဲ့မျိုးကျော်ကမျက်စိအဝိုင်းသားဖြစ်သွားတယ်။ မျက်မှန်ကိုနှာခေါင်းပေါ်ဖိတင်လိုက်ပြီးလီးကြီးကိုအရင်းကနေကိုင်ကာစုပ်ပေးနေတော့ကိုဝင်းသိန်းက မထားတဲ့ပုဆိုးကိုလက်နဲ့ထိန်းကာခါးကော့ပေးလျက်လီးစုပ်ခံနေတယ်။ 'ကျောင်းဆင်းချိန်ထိတောင်မစောင့်နိုင်တော့ဘူးလား' 'အင်း..တော်တော်အလိုးခံချင်နေပြီ..ကျောင်းဆင်းရင်မျိုးကျော်ကိုစာပြပေးရဦးမှာလေ' ကိုဝင်းသိန်းကဆရာ့ခေါင်းကိုကိုင်ကာအဖုတ်လိုးသမျိုးဆောင့်နေပြီးဆရာကကိုဝင်းသိန်းရဲ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုတင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ အာခေါင်ထိလုမတတ်လိုးခွဲနေတဲ့ကိုဝင်းသိန်းဆောင့်ချက်တွေကအားရစရာကောင်းလှပြီး တချက်မှမပျို့ဘဲစုပ်ပေးနေတဲ့ဆရာရဲ့စကေးတွေကလည်းအံ့မခန်း။ ဆရာကလီးစုပ်ပေးပြီးတာနဲ့ထရပ်လိုက်ပြီး ကျောင်းစိမ်းပုဆိုးကိုမကာ မျိုးကျော်ဆေးလိပ်သောက်ခဲ့တဲ့ခုံပေါ်လက်ထောက်လိုက်ပြီးဖင်ကုန်းပေးထားတယ်။ ကျောင်းစိမ်းအောက်ကဖြူဖွေးတင်းရင်းနေတဲ့ဖင်လုံးကြီးတွေကို ကိုဝင်းသိန်းကလက်နှစ်ဖက်နဲ့အားရစွာညှစ်လိုက်ပြီး တဖတ်ဖတ်ရိုက်လိုက်တယ်။ ဆရာကရှေ့ကနေဖင်ကိုလှုပ်ရမ်းပြနေကာလီးအရမ်းဆာနေတဲ့ပုံပေါက်နေတယ်။ ကိုဝင်းသိန်းကဆရာ့ဖင်ပေါက်နေရာကိုတွံတွေးထွေးလိုက်ပြီးသူ့လီးကြီးကိုထည့်ချလိုက်တော့တယ်။ ဘေးတစောင်းလေးမြင်နေရတာမို့ဆရာ့ဖင်ထဲကိုဝင်သွားတဲ့လီးကြီးကအသွင်းအထုတ်မြန်မြန်နဲ့လိုးခွဲနေတာကိုသေချာရှင်းလင်းစွာတွေ့နေရတယ်။ 'ကြိုက်လား..ဖာသည်မကြီး...အဆောင်မှာလိုးကြမယ်ဆိုတာကိုဒီနေရာကိုမှတကူးတကလာပြီးခံချင်တဲ့ဖာသည်မကြီး..လူမြင်ကွင်းမှာလိုးပေးရမှာ' 'အားး..ကြိုက်တယ်...ဖင်ကြီးကိုပြဲအောင်လိုးပေးပါ' ဆရာ့ကိုတလေးတစားဆက်ဆံလေ့ရှိတဲ့ကိုဝင်းထွန်းကအခုကျတော့သူ့ကိုယ်ပိုင်ဖာသည်လိုမျိုးဆရာ့ကိုဆဲဆိုကာလိုးပေးနေတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့်မျိုးကျော်လီးမှာတဆတ်ဆတ်တောင်လျက်ရှိတယ်။ ကိုဝင်းသိန်းကဆရာ့ဖင်ကိုမညှာမတာခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးခွဲနေတာကြောင့်နည်းနည်းနှမြောသလိုခံစားရပေမယ့် ပက်ပက်စက်စက်အလိုးခံနေတဲ့ဆရာ့ကိုကြည့်ကာစိတ်ထဲကနေအကြိမ်ကြိမ်ပြစ်မှားနေတယ်။ ဆရာကကိုဝင်းသိန်းဘက်ကိုကော့နေအောင်ဖင်ကုန်းပေးထားပြီး ကိုဝင်းသိန်းလက်တဖက်ကိုလည်းလီးစုပ်သလိုမျိုးစုပ်ပေးနေတယ်။ အင်္ကျီကမချွတ်ထားတာကြောင့်ခန္ဓာအပေါ်ပိုင်းကိုမမြင်ရပေမယ့် ပုဆိုးမတင်ထားတာကြောင့်အောက်ပိုင်းတခုလုံးကိုရှင်းလင်းစွာမြင်နေရတယ်။ ပေါင်တံတုတ်တုတ်တွေနဲ့ခြေသလုံးကျစ်ကျစ်တွေကကိုဝင်းသိန်းရဲ့ဆောင့်ချက်တွေကြောင့်ရှေ့ကိုယိုင်မသွားအောင်ထိန်းပေးထားတယ်။ ဆရာရဲ့အမြဲတမ်းကျော့နေတဲ့ဆံပင်တွေကရှေ့ကိုပြိုကျလာပြီးကိုဝင်းသိန်းဆောင့်လိုက်တိုင်းနဖူးပေါ်ဝဲကျနေတယ်။ ကိုဝင်းသိန်းရဲ့လက်တွေကကျောင်းစိမ်းပုဆိုး​ကိုမြဲမြံစွာဆုပ်ကိုင်ထားပြီးဆရာ့ဖင်ကိုမရေမတွက်နိုင်အောင်ဆောင့်လိုးပေးရင်း 'အား..ပြီးတော့မယ်..လရည်သောက်ပေးဦး..' ဆရာကကုန်းနေရာမှချက်ချင်းပဲဒူးထောက်လိုက်ကာပါးစပ်ဟလျက်လရည်တွေကိုမျှော်နေတယ်။ ခဏကြာတော့ကိုဝင်းသိန်းရဲ့လရည်တွေကဆရာ့မျက်မှာပေါ်မှာပန်းထွက်ကုန်ကာတချို့အရည်တွေကအင်္ကျီပေါ်ကိုပေကျံကုန်တယ်။ ဆရာကဒူးထောက်လျက်ပဲကိုယ့်လီးကိုယ်ဂွင်းထုကာရှေ့ကသစ်သားပြားတွေပေါ်မှာလရည်တွေကိုပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ ကိစ္စပြီးသွားတော့ဆရာကမျက်နှာပေါ်ကလရည်တွေကိုလက်နဲ့သုတ်လိုက်ပြီးပါးစပ်ထဲထည့်ကာမျိုချလိုက်ဟန်တူသည်။ ပြီးတော့မှဆံပင်တွေကိုသေချာပြန်ပြင်ကာအဝတ်အစားတွေကိုအညီချပြီးမှပြန်ထွက်သွားကြတယ်။ မျိုးကျော်ကသူတို့ထွက်သွားမှအသာထွက်လာပြီးခုနကဆရာအလိုးခံခဲ့တဲ့နေရာမှာပဲဆရာ့ဖင်ကိုမှန်းကာတော်တော်ကြာအောင့်ထားခဲ့တဲ့ဆန္ဒတွေကိုဖောက်ထုတ်လိုက်တော့တယ်။