ဖွင့်ဟလိုသောဆန္ဒ (တားမြစ်မှုကိုတမ်းတလိုသောဆရာတယောက်ရဲ့ပုံပြင်များ)

အပိုင်း (၇)

ဆရာများအစည်းအဝေးပြီးတော့ ထွန်းနိုင်ကစာသင်ခန်းကိုထွက်လာခဲ့တယ်။ ဇော်မျိုးကဆေးလိပ်ကုန်သွား၍အလွယ်တကူဆေးလိပ်ဝယ်နိုင်တဲ့ဝင်းသိန်းဆီထွက်လာတယ်။ ဝင်းသိန်းအဆောင်ကိုခါတိုင်းလိုပဲဝင်နေထွက်နေကျမို့ ဒီအတိုင်းပဲဝင်လာခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့်ညဉ်းသံသဲ့သဲ့လေးကြောင့်ဇော်မျိုးကအခန်းနားကပ်ကာချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ကိုဝင်းသိန်းကဖင်ကြီးကုန်းကာအလိုးခံနေတယ်။ လိုးနေတဲ့ကောင်က ကျောင်းမုန့်စျေးတန်းမှာဘယာကြော်တွေရောင်းတဲ့ကုလားကြီး။ ကိုဝင်းသိန်းကရှေ့မှာလက်ထောက်ကာဖင်ကိုကော့နေအောင်ကုန်းပေးထားပြီး 'အား..စိတ်ကြိုက်ဆောင့်လိုးစမ်းမာမူရာ..ငါ့ဖင်ကိုပြဲအောင်လိုးထည့်လိုက်...' ကုလားကြီးက ကိုဝင်းသိန်းခါးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီးအားထည့်လိုးနေတယ်။ ကိုဝင်းသိန်းကမျက်စိစုံမှိတ်ကာ တအင်းအင်းနဲ့အဝအပြဲအလိုးခံနေပြီး ခံစားမှုကောင်းနေတယ်။ ကိုဝင်းသိန်းကိုဖင်ခံဘဲကြီးမှန်းဇော်မျိုးမထင်ထားမိ။ လီးကြီးကချက်ချင်းမာတောင်လာတယ်။ ဆရာထွန်းနိုင်လည်းအတန်းဝင်နေတာမို့လိုးဖို့လူမှာမျက်စိရှေ့ကကိုဝင်းသိန်းသာရှိတယ်။ ဝင်လိုးဖို့ကလည်းမဖြစ်ပြန်။ သူလိုးတာကို ဘယာကြော်ကုလားကြီးသိသွားလို့မဖြစ်လေ။ ဒါကြောင့်အဆောင်ရှေ့ကိုပြန်ထွက်ကာ 'ကိုဝင်းသိန်းရေ..ကိုဝင်းသိန်း' လို့တမင်အော်ခေါ်လိုက်တယ်။ ခဏနေတော့သူကပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်ကာအပြင်ကိုထွက်လာတယ်။ ကုလားတော့မပါ။ 'ဟုတ်...ဆရာ..ဘာလိုလဲ.' 'အော်..ဆေးလိပ်ဝယ်ချင်လို့ပါ' ဆိုကာအဆောင်ထဲဝင်လာတယ်။ 'ဟုတ်..ဆရာ..ခဏလေးနော်' ဆိုကာအထဲပြန်ဝင်သွားတယ်။ ပြီးတော့ဆေးလိပ်တဗူးနဲ့ပြန်ထွက်လာပြီး 'ဆရာ..ဘယ်နှစ်လိပ်ယူမှာလဲ.' 'ငါးလိပ်ပဲပေးဗျာ' ဆိုကာငွေတထောင်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကိုဝင်းသိန်းပုံစံကြည့်ရတာဂယောင်ချောက်ချားဖြစ်နေတယ်။ နဖူးနဲ့နားထင်စတွေမှာလည်းချွေးတွေစို့နေတယ်။ 'ကိုဝင်းသိန်း..နေမကောင်းဘူးလား.' ဇော်မျိုးကထိုင်ကာမေးလိုက်တယ်။ 'ကောင်း..ကောင်းပါတယ်ဆရာ..ဒီလိုပဲ..ပူလို့' 'အော်..ပူအောင်ဘာတွေများလုပ်နေတာလဲ..' 'မလုပ်..မလုပ်ပါဘူးဆရာရေ...ဒီလိုပဲရာသိီကပူနေတော့လေ' ကိုဝင်းသိန်းမှာအထဲမဝင်ရဘဲထိုင်နေတဲ့ဇော်မျိုးကိုသာအဖော်လုပ်ပေးနေရတယ်။ ဇော်မျိုးကလည်းတမင်အချိန်ယူကာစကားတွေပြောနေတာမို့ ကိုဝင်းသိန်းက 'ဆရာ.ခဏလေးနော်..ကျတော်အထဲခဏသွားလိုက်ဦးမယ်'ဆိုကာအထဲဝင်သွားတယ်။ ငါးမ်ိနစ်တောင်မကြာလိုက်။ ပြန်ထွက်လာကာဇော်မျိုးနားမှာဝင််ထိုင်ပြီးပုဆိုးခါးပုံစနဲ့နဖူးကချွေးတွေကိုသုတ်လိုက်တယ်။ ဒီလောက်မြန်ပုံထောက်ရင် ကုလားကိုပြန်လွှတ်လိုက်တာနေမယ်။