Dangerous (5 seconds of summer fanfic)

proloog

5 jaar geleden.

Zijn handen omsloten mijn keel. Ik snakte naar adem en schudde verschrik mijn hoofd.
"N-nee," piepte ik snikkend. Dit was de eerste keer dat ik echt doodsangst uitstraalde. Ik wist dat Jai tot veel in staat was, maar dit...?
"Trut," snauwde hij terug. Hij liet zijn vrije hand nog een keer op mijn wang neerkomen, waarna alles zwart werd.

Toen ik wakker werd zag ik Alexis in een hoekje van de kamer liggen, zachtjes snikkend. Haar shirtje was gescheurd waardoor haar smalle lichaampje zichtbaar werd. Ik begon zelf ook zachtjes te snikken terwijl ik naar haar toe kroop. Ze verdiende dit niet en ik wilde dat ik haar kon beschermen, maar dat kon ik niet. Daar ben ik nooit toe in staat geweest.
"Hij gaat me straffen, Juna, hij gaat me vermoorden," huilde ze.
Het deed me te veel pijn om mijn zusje zo te zien.
"Nee, dat doet hij niet. We gaan weg, ik bel Yentl en Meri." Mijn stem was zacht en geruststellend, al had ik weinig vertrouwen in de ontsnappingspoging. Yentl, Meri en ik hadden alle drie een telefoon., gestolen van toeristen, die over het algemeen te bang waren om terug te komen naar dit deel van de stad.
Ik viste mijn nokia uit mijn zak en tikte het nummer van Yentl zonder aarzelen in. We waren al jaren klaar voor dit moment en het kon niet langer op zich laten wachten. Het was riskant en dat wisten we, maar zo kon ons leven niet doorgaan.

Ik negeerde de pijn in mijn benen. Het was niets bij de pijn die Jai Alexis zou gaan doen als ik haar niet weg zou krijgen. We moesten Yentl en Meri vinden, dat was onze enige hoop op een goede ontsnapping van onze oudere broer. We hadden al jaren het idee om met z'n vieren weg te gaan, gewoon een eigen leven op te bouwen. Ik wist niet of ik sterk genoeg was om met ze mee te gaan, maar Alexis moest het halen. Jai heeft me getrapt en geslagen tot ik me niet meer kon bewegen, daarna wilde hij Alexis straffen voor haar gegil, maar dat zou ik hem nooit laten doen. Hij was misschien jaren ouder en veel sterker, maar ik zou alles voor mijn kleine zusje doen. Ik had het gevoel dat ik niet meer kon lopen, maar ik moest Alexis in veiligheid brengen. Als ik niet gedaan had, zou Jai haar weer krijgen en dan zou ze nooit weten wat vrijheid is.

Alexis herinnerde zich onze ouders niet. Ik wel. Het waren geweldige mensen, ze zouden alles voor Alexis en mij doen. Ik zag hoe mijn moeder haar laatste adem uitblies en ik hoorde hoe ze haar laatste woorden mompelde. Ik zie het elke dag weer opnieuw. Ze praatte tegen Jai. Ik kan elk woord nog herinneren.
"Je bent het enige wat z-ze nog hebben. Ze hebben hun broer nodig, Jai..... Zorg... Voor... Ze."
Elke nacht wordt ik weer gillend wakker omdat ik weer voor me zie hoe die klootzakken een mes in haar staken en Jai van haar af duwen. Ze offerde zich op voor Alexis en mij. Waarschijnlijk nam Jai het zichzelf kwalijk dat hij niets voor haar kon doen. In het begin dronk Jai maar af en toe, maar het werd steeds vaker tot hij helemaal veranderde. Toen begonnen de mishandelingen en nooit is hij weer het zelfde geweest.

Ik ben ook verandert. Ik zal niemand nog vertrouwen, op mijn kleine zusje na dan.

Alexis ademhaling ging snel terwijl ze achter me aan rende. Ik gunde haar dit niet, ze verdiende een goed, blij leven, met ouders van wie ze zou houden. Eindelijk kwam het eind van de straat in zicht, daar zou Yentl op ons wachten. Yentl is het oudst. Zij wist toen al hoe ze moest leven op straat en hoe ze een auto moest besturen. Haar moeder liet haar in de steek toen ze 11 was en haar vader had ze nooit gekend. In het begin kon ze nog terecht bij Meri en mij, maar ook onze situatie verslechterde.

Ik zag de auto al staan. Het was een oude, vieze pick-up, waarvan de witte kleur nog amper te zien was door de grote laag stof. Er zaten veel deuken in en waarschijnlijk zou iedereen de wagen als een sloopauto zien, maar voor ons was 'ie perfect. Toen Yentl ons zag aankomen opende ze de deur zodat Alexis erin kon klimmen. Zelf klom ik achterin. De wind blies door mijn haren en ik legde mijn hoofd voorzichtig tegen de achteruit van de auto. Ik kon niet meer. Plots leek het laatste restje kracht uit mijn lichaam gezogen te zijn, maar ik was vrij.

Met z'n drieën zouden we Meri ophalen. Het was de start aan een nieuwe toekomst die we met zijn vieren op konden bouwen. We wisten hoe gevaarlijk het zou zijn en de risico's die het nieuwe leven met zich mee bracht, maar ons oude leven was niet veel beter. Toen had ik nog hoop, hoop op een goede toekomst, waarin ik niet hoef te vechten voor mijn leven. We begonnen met z'n vieren, nu zijn we met elf. Allemaal een ander verhaal en toch zijn we zo hetzelfde... In ons eentje was het ons nooit gelukt, maar als groep zijn we sterk en als groep kunnen we alles. Zelfs een groep verwaande jochies ontvoeren en losgeld voor ze vragen. We zien sterk, sluw en gehard. We zijn een groep van verlaten meisjes. We zijn een groep rebellen.

_

Pampampam, de proloog!! Dit is vanuit het oogpunt van de hoofdpersoon, ik zal bijna alles vanuit haar schrijven (volgend hoofdstuk stel ik haar voor, relax). Ik hoop dat jullie de proloog leuk vonden, prologen zijn echt niet mijn sterke kan, dus uhm it probably sucks haha.

Aangezien ik vandaag vakantie heb gekregen, heb ik behoorlijk wat tijd om aan dit verhaal en mijn andere verhaal (als je die nog niet leest, zorg dat je 'm gaat lezen. 'T gaat over 1D en blablabla) te werken. Ik zal zo veel mogelijk updaten en jullie op de hoogte houden.

Laat me weten wat jullie van het verhaal denken. Reageer, stem, lees 't en wacht in spanning op het volgende hoofdstuk (wow sorry voor 't vele commanderen lol).

Xxx Marijne