Dangerous (5 seconds of summer fanfic)

Hoofdstuk 6

Wanneer ik wakker wordt is mijn kamer nog in het donker gehuld. De geluiden van de rest van het gebouw zijn goed te horen. Iemand hoest, voetstappen van mensen die al wakker zijn en zachte stemmen die een gesprek aan het voeren zijn. Ik ben moe en voel me misselijk, zoals elke ochtend. Toch slaag ik erin mijn benen over de rand van het bed te slaan en mezelf overeind te hijsen. De koude lucht die om mijn lichaam cirkelt doet me rillen. We hebben al jaren geen goede verwarming meer. Hopelijk hebben we die binnenkort ook niet meer nodig. Ik kleed me aan in dezelfde kleren die ik gister, eergisteren en de dag daarvoor aan had. Iedereen hier deelt zo ongeveer zijn kleding, we doen één keer per week de was en dan kan iedereen zijn kleding voor die week uitzoeken. Ik heb een zwarte skinny jeans aan met een zwart hemdje en een vest erover. Zwart. Een onopvallende en makkelijke kleur.

Ik loop mijn kamer uit zodra ik me heb aangekleed. Mijn haar heb ik in een losse staart op mijn hoofd gedaan. Niet speciaals, niets uitzonderlijks. Zodra ik de woonkamer binnenloop zijn de ogen van verschillende mensen op mij gericht. Ik glimlach kleintjes naar ze en loop vervolgens door naar de keuken waar ik Alexis aantref.

"Hey," zeg ik en ik haal mijn hand door Alexis' rode, dikke haar.

Alexis lacht zachtjes om mijn gebaar en draait zich naar me om. "Ook hallo."

Ik pak een appel van de fruitschaal en neem een hap van de melige en zoete vrucht. Het sap van de appel vult mijn mond en ik voel me bijna gelijk weer verzadigd. "Nog plannen voor vandaag?" Vraag ik aan mijn zusje. Alexis schud haar hoofd en haalt daarna haar schouders op.

"Jij deelt hier de opdrachten uit," zegt ze glimlachend. "Baas."

Ik lach naar mijn zusje en schud mijn hoofd. Alexis is waarschijnlijk het vrolijkste, puurste meisje van iedereen. Ze is, zeker in mijn ogen, ook de mooiste. Haar bleke huid is egaal en haar bruine ogen fonkelen. Toen ze kleiner was, wist zij bijna altijd aan geld te komen. Haar onschuldige uiterlijk heeft haar altijd geholpen. Mensen vallen als blokken voor haar.

"Eigenlijk heb ik nog geen idee wat er allemaal nog moet gebeuren," zeg ik tegen Alexis. Langzaam schud ik mijn hoofd voor ik weer naar mijn zusje kijk.

"Nou," zegt het roodharige meisje bedenkelijk. "Ik weet dat je het waarschijnlijk een heel slecht idee vindt, maar misschien moeten we de jongens vandaag wat meer vrijheid geven. Ze gewoon door het huis laten lopen en zo. De buitendeur zit toch op slot en alleen jij, Yentl en ik hebben de sleutel. Ze zullen het vast fijn vinden om hun benen eventjes te kunnen strekken."

Alexis' woorden zijn niet onverwachts. Alexis is een persoon die het liefst iedereen helpt. Natuurlijk zijn er zoveel dingen die verkeerd zouden kunnen gaan, maar daar denkt Alexis niet aan. Ik wil niet het geluk van haar en de anderen op het spel zetten om te zorgen dat vier jongens even hun benen kunnen strekken. Waarschijnlijk is het asociaal van me om zo te denken en houd ik totaal geen rekening met de jongens. Al zou ik, als alleen voor mezelf was, nooit in deze situatie zitten.

Een diepe zucht verlaat mijn mond. "Goed," geef ik met tegenzin in "maar jij moet ervoor zorgen dat alles op slot zit. Als ze ontsnappen is het jouw schuld."

"Bedankt, sis," zegt Alexis opgewonden en ze drukt een kus op mijn wang.

Ik lach zachtjes en rol met mijn ogen. De pure energie die Alexis heeft maakt het fijn om met haar om te gaan. Het zorgt er ook voor dat ze werkelijk alles kan krijgen wat ze wil. Ik vind haar idee nog steeds onverstandig, maar het is gewoon onmogelijk om nee te zeggen tegen Alexis.

"Kom voordat je de jongens uit hun kamer haalt eerst naar mij toe, goed?"

Alexis knikt en loopt daarna glimlachend de keuken uit. Mijn ogen blijven haar volgen tot de grijze keuken deur achter haar dichtvalt en ervoor zorgt dat ik in mijn eentje in de keuken sta.