Dangerous (5 seconds of summer fanfic)

Hoofdstuk 5

Langzaam open ik mijn ogen. De woonkamer is donkerder dan toen Alexis naast me kwam liggen. Door de hoge ramen in de kamer komt geen licht meer en het enige licht dat er nog is, komt van de oude spaarlamp aan het plafond. Alexis ligt inmiddels niet meer naast me, maar de woonkamer is voller dan toen ik in slaap viel. Ik strek me uit en sta, nog steeds slaperig, op. Ik voel me nog duf en heb wat hoofdpijn, maar het gaat beter met me dan voordat ik in slaap viel.

'Juna,' hoor ik iemand zeggen.

Ik draai me om. Tegenover me staat Yentl. Haar donkere haar valt in haar gezicht en door het weinige licht ziet ze er ouder en zorgelijker uit dan normaal.

'Ja?'

'Heb je al een idee hoe we de overheid benaderen zonder gepakt te worden?'

Met een zucht schud ik mijn hoofd en ik wil weer verder lopen, maar Yentl houdt me tegen. Aan alle plannen die we tot dusver hadden zaten minpunten en tot dusver hebben we geen idee hoe we de overheid, of in ieder geval iemand, gaan benaderen.

'We moeten hier echt snel een oplossing voor vinden.'

Ik knik en loop daarna samen met Yentl in stilte naar de keuken. In de keuken aangekomen pak ik een oud stuk stokbrood voor mezelf. Yentl pakt een appel van de schaal met fruit en neemt gelijk een grote hap. Terwijl ik mijn stokbrood eet kijk ik de keuken rond. We moeten de jongens ook eten geven en momenteel zie ik er niets dan tegenop om de band weer onder ogen te komen.

'Wat geven we de jongens?' Vraag ik, mijn blik niet van de koelkast afwendend.

'Brood? We hebben niet veel beters...'

Ik knik en loop naar de voorraadkast, waar amper iets in zit en pak daar de nog volle zak brood uit. Nadat ik de helft van het brood op een schaal heb gelegd loop ik naar de koelkast waar ik vier flessen water uit haal en die voorzichtig ook op de schaal leg. Het is waarschijnlijk een stuk minder dan de jongens gewend zijn, maar we hebben gewoon niet meer.

Ik loop met de schaal in mijn handen de lange hal van de loods door. De vloer kraakt onder mijn voeten en de flessen water rollen over de schaal waardoor ik de hele tijd bezig ben met  ervoor zorgen dat de flessen er niet afvallen.

Als ik voor de deur van de jongens sta wil ik naar binnen lopen, maar de stemmen van binnen zorgen ervoor dat ik stop en mijn oor tegen de deur leg. Ik weet dat het onbeleefd is, maar veel erger dan iemand ontvoeren kan het toch niet zijn.

'Wat denk je dat ze willen?' Vraagt iemand, ik gok dat het Michael is. 

'Geld natuurlijk,' antwoord Luke.

'Heb je hun kleren gezien? Ze zien eruit als zwervers.'

'Ze zijn veel minder dan zwervers,' zegt de stem die ik herken als die van Luke bitter.

Hij heeft gelijk, zwervers zijn eerlijk. Zij bedelen voor geld. Wij niet. Wij pakken iemands leven af. Ik slik moeizaam voordat ik de deur van het slot haal en de kamer binnen stap.

Michael en Calum zitten naast elkaar tegen de rechterwand, Ashton zit er tegenover met zijn knieën tegen zijn lichaam gedrukt en Luke staat tegen de achterwand. Je zou niet verwachten dat deze jongens in zo'n absoluut vreselijke situatie zitten. Ze zien er eerder nonchalant uit, al zijn de blikken in de ogen van de jongens gevuld met haat.

'Ik heb jullie eten,' zeg ik en ik zet de plaat neer. 

De vier jongens kijken met opgetrokken wenkbrauwen naar het dienblad met eten.

'Is dat alles wat we krijgen?' Vraagt Michael. Zijn stem is zachter dan normaal en hij klinkt voorzichtig.

'Dit is, Michael, alles wat ik, normaal, met acht anderen moet delen over één dag,' snauw ik naar de blauwharige jongen. Hoe kan het dat ze niet doorhebben dat dit alles is wat we hebben? Als alle vier de jongens stil blijven vervolg ik mijn verhaal. 'Ik ben blij voor je dat je nooit echte honger hebt gehad, maar niet iedereen heeft ouders die voor eten zorgen, of geld om eten te kopen. En begin alsjeblieft niet met de bullshit over de regering, want die helpt toch niet. En ja, we hebben elke mogelijke manier om aan eten te komen geprobeerd. Kijk voortaan verder dan je neus lang is!'