Dangerous (5 seconds of summer fanfic)

Hoofdstuk 3

Terwijl ik het terrein voor het podium op loop kan ik de blauwe ogen van de jongen niet uit mijn gedachte krijgen. Het maakt het nog moeilijker om hem dit aan te doen. Het is niet alsof we hem gaan martelen, in ieder geval dat is alles behalve mijn bedoeling, maar als het niet anders kan, wie weet... Maar we gaan hem meenemen tegen zijn wil in. Hij zal amper te eten krijgen, zich niet kunnen wassen, in een krot moeten wonen en altijd bang moeten zijn. Kortom mijn leven. Een leven dat ik nooit iemand anders aan zou willen doen.

Ik bijt op mijn lip terwijl ik me een weg door de opgewekte meiden menigte probeer te wurmen. Voorzichtig duw ik wat mensen aan de kant, wat me een paar ellebogen in mijn ribben oplevert en één meisje vond het zelfs nodig om hard op mijn tenen te trappen, expres. Het heeft er gelukkig wel toe geleid dat ik nu dicht bij het podium sta. Ondanks dat ik het niet nodig heb voor mijn rol, is het toch leuk om mijn slachtoffers te zien. Natuurlijk zal ik ze na vandaag veel zien als alles goed gaat, maar anders verveel ik me toch alleen maar.

Na mate de tijd verstrijkt wordt het publiek steeds onrustiger, wat mij steeds meer ellebogen, mensen op mijn tenen en duwen op levert. De sfeer is opgelaten en tegelijkertijd geïrriteerd. Waarschijnlijk kan geen van de meiden hier nog lang wachten en hebben ze moeite om daar goed mee om te gaan. Het is duidelijk dat niemand zich schuldig voelt als ze op mijn tenen staan, me in de maag stompen of bijna omver duwen. Ik had ook niet anders verwacht. Misschien komt het door mijn aftandse uiterlijk, maar dat betwijfel ik.

Wederom staat er een meisje op mijn teen en ik laat een geïrriteerde en pijnlijke kreun uit mijn mond ontsnappen. Het blonde meisje draait zich om en kijkt me met een verontschuldigende blik in haar bruine ogen aan.

"Sorry," mompelt ze en ze kijkt naar de grond. Het eerste meisje hier dat ik niet gelijk wil neerschieten.

"Geeft niet," antwoord ik op dezelfde zachte mompelende toon.

Het meisje kijkt op en glimlacht voorzichtig naar me. "Je haar is een mooie kleur."

Ik forceer een glimlach voordat ik me omdraai naar het podium. Ik sta nu half naar het meisje gekeerd, maar de hint is haar opgevallen, want ze houdt haar mond. Ik ben niet goed met mensen, dat is duidelijk. Zelf ondanks dat ik het niet fijn vind om met vreemde te praten, hebben de andere fans me wel van mijn eigen gedachte over wat er mis kan gaan, af gehouden. Ik haat het om toe te geven, maar ik ben blij om ergens anders aan te denken dan aan het plan, wat er mis kan gaan, in wat voor problemen ik mijn vrienden breng en wat ik 4 onschuldige jongens aan doe. Dat is dan ook de enige reden dat ik me weer omdraai naar het blonde meisje.

"Sorry van mijn reactie net," zeg ik met wederom een geforceerde glimlach. "Bedankt, voor dat compliment over mijn haar."

Het meisje lijkt opgelucht dat ik, waarschijnlijk kon het ieder willekeurig meisje zijn, tegen haar wil praten. "Geeft niets."

In de ongemakkelijke stilte die volgt staren we elkaar aan, ons afvragend wat we moeten zeggen. "Ik ben trouwens Julia," zegt de blondine, Julia dus, uiteindelijk.

"Juna," antwoord ik.

Ik kijk naar Julia en zie dat ze nog iets wil zeggen, maar op dat moment stijgt er een luid gegil op uit het publiek. Ik knijp mijn ogen dicht en probeer mezelf voor te bereiden op anderhalf uur vol met dit gegil. Als ik mijn ogen open en richting het podium kijk zie ik dat vier mensen, jongens, het podium lopen. De jongen waarmee ik een klein halfuurtje geleden praatte loopt ook het podium op, met een wit/zwarte gitaar in zijn handen. Met zijn gitaar in zijn handen en op het podium ziet hij er nog knapper uit dan op onze eerste ontmoeting. Hij ziet er bijna engelachtig uit in het licht van de podium lampen. Hij lijkt bijna een ander persoon en nu ik hem zo zie, herken ik hem. Ik geloof dat zijn naam Luke is en als ik goed heb is hij degene die de band heeft opgericht. Ik weet niet veel over 5 Seconds of Summer, maar ik heb zo mijn research gedaan.