Once you were mine

Chapter 1: Let Me Tell My Story

NYXIA

I know it is impossible to reach my dream, knowing that I have a family that needs my help. Pangarap ko talagang maging nurse at mapunta sa field ng medisina pero alam kong sa estado ng buhay namin ay imposible para sa akin na maabot 'yon. Kaya ginaslight ko ang sarili ko.

Mahal ang nursing at lalo na ang pagiging doktor. Hindi ako ganoon katalino upang maka graduate sa ganoong klase ng degree at masyadong matagal ang hihintayin bago ako makakuha ng lisensya. Iyon yun'g mga sinasabi ko sa sarili ko tuwing aatakihin ako ng kagustuhan kong ipursue ang gusto ko. Okay lang dahil alam ko naman na hindi lang ako nag-iisang nakakaranasa non.

Marami sa atin ang hindi nasusunod kung ano talagaang gusto natin sa buhay. Sa panahon kasi na ito mas gugustuhin na ng mga tao ang maging praktikal. Mas gugustohin na nilang harapin ang realidad ng buhay kesa ang mangarap. No wonder why as time pass by we are becoming more ruthless, we are losing our soul. Golden age is gone. Tapos na yun'g masasayang araw and we are left with nothing but the need to keep moving on for our own life. Our own lives. Konti na lang yun'g nabubuhay sa mala fairytale na mundo dahil most of us now are like living inside a war, kailangan lumaban araw-araw para maka survive. And I am one of them.

21 years old. Dapat ay nag-aaral pa ako sa edad ko na ito ngunit dahil gusto kong makatulong sa mga magulang ko ay naghanap ako ng trabaho. Huminto ako sa pag-aaral upang masigurado ang future ng mga kapatid ko and it was okay dahil kung hindi ko ito gagawin. Sino ang gagawa? Tatlong company ang sinubukan pinuntahan ko. I was rejected at first dahil nauutal at halos maiyak-iyak na ako sa interview.

Tinitigan ako ng employer sa mga mata at sinabi sa akin na hindi pa ako ready. I know. Pero kailangan ko ng trabaho! Takot na takot ako after ng interview na iyon pero dahil sa kagustuhan nga na maging stable ang buhay namin ay naghanap ulit ako ng trabaho. Puro interviews. To the point na nakabisado ko na ang mga tanong nila at pati na rin ang mga isasagot ko sa kanila. Hindi ako mapili-pili dahil kung hindi dahil wala akong bachelors degree ay palagi akong kabado sa mga interviews. I know I was not ready, but I need to. So I face several defeats. Samu't saring interview ang naging dahilan kung bakit sa huli ay naka pasok ako sa isang kompanya. Imagine my shock when the employer told me that I passed the interview. Hindi ako makapaniwala noon'g mga oras na iyon, pero ganoon talaga siguro pag para sa'yo ang isang bagay.

That was my first job and I was so scared. Umiiyak ako noon'g araw na pagkatapos akong samahan ni mama sa apartment ay umuwi na ito sa amin'g probinsya. Naiwan akong mag-isa. Facing my thoughts in the night and wide awake during the day. Dalawang linggo akong walang matinong tulog hanggang sa dumating ang unang araw ng trabaho. After years of isolating myself, now I'm facing a whole new life with new people. Not just some classmates, but people who are my colleagues. Iba't ibang tao na posibleng maging friends, family or kaaway ko.

I was so scared. But I know I have to be strong. I need to be stronger, because if not? matatalo lang ako.

Hirap na hirap ako sa training pero may isang grupo na hindi ako pinabayaan. Despite me looking like a little girl from province, hindi nila ako nilayuan. They are good people at iniisip ko pa lang na iiwanan nila ako sa trabaho ay natatakot na ako agad. Dahil nga first job ko ito ay naka depende na ako sa kanila.

I almost did not pass the training, fortunately? Para sa akin ang trabahong ito. I passed and after weeks of training sa wakas ay made-deploy na rin kami sa production floor. That was supposed to be a good news ngunit nang malaman ko na hindi kami pare-parehas ng account na napuntahan ay doon ako muling naka ramdam ng sobrang takot at kaba.

What will I do now. Knowing that I'm alone again?