Ελκυστικός

17 2 0
                                    

«Σοφία! Είσαι εδώ» η Ολίβια πήδηξε στην αγκαλιά μου, χαιρετώντας με με ένα φιλικό χαμόγελο.
«Φυσικά», χαμογέλασα, ελαφρώς έκπληκτη που δεν ήταν θυμωμένη για το προηγούμενο βράδυ.

Ήταν ώρα μεσημεριανού.

«Ο Μπλέικ σε έψαχνε από το πρώτο μάθημα», η Ολίβια μου έριξε μια ματιά, σχεδόν σαν να ανησυχούσε για μένα. «Γιατί;» Τη ρώτησα, καχύποπτη ότι ο Ace είχε προκαλέσει εντάσεις. Βασικά, σίγουρα προκάλεσε ένταση, αφού έδωσε γροθιά στον Μπλέικ.
«Δεν είμαι σίγουρη», παραδέχτηκε, τρίβοντας αγχωτικά τον αυχένα της.

Είχα την αίσθηση ότι κάτι ήξερε αλλά δίσταζε να μου πει. Ο Ράιντερ ήταν το αγόρι της και σίγουρα θα της έλεγε κάτι.

«Ω σκατά, ήρθαν» μουρμούρισε νευρικά η Ολίβια. Είδα τον Ράιντερ και τον Μπλέικ μαζί με την υπόλοιπη ποδοσφαιρική ομάδα. Είχαν το σχολείο που μισούσα. Όλοι ακολουθούσαν και αγαπούσαν την ποδοσφαιρική ομάδα.

Είδα τα παιδιά να στρέφουν την προσοχή τους και μέσα σε λίγα λεπτά, ο Ράιντερ είχε πλησιάσει την Olivia και μένα. Παρατήρησα τον Μπλέικ μέσα στην ομάδα, είχε μια μελανιά στο πρόσωπό του από όπου ο Ace τον είχε χτυπήσει. Ήταν ένα αμυδρό μωβ χρώμα με μπαλώματα μπλε να το διαπερνούν. Σχεδόν πονούσα για αυτόν.

«Ολίβια, πήγαινε περίμενε εκεί», της διέταξε ο Ράιντερ. «Όχι, είναι η φιλ- ΤΩΡΑ» φώναξε επιθετικά ο Ράιντερ, διακόπτοντας την Ολίβια. Έχω δει στο παρελθόν τον Ράιντερ να ελέγχει πολύ την Ολίβια, οπότε αυτό δεν ήταν καινούργιο.

Ο κόσμος, μας κοιτούσε επίμονα στον διάδρομο λόγω της ταραχής.

«Ράιντερ, τι στο διάολο;» Τον ρώτησα θυμωμένα.
«Το αγόρι σου έκανε χάλια το πρόσωπο του Μπλέικ, οπότε τώρα δεν μπορεί να παίξει στους τελικούς την επόμενη εβδομάδα» ο Ράιντερ ουσιαστικά με έφτυσε, φτάνοντας κοντά μου. «Συγγνώμη, αλλά δεν έφταιγα εγώ, ο Μπλέικ προειδοποιήθηκε και δεν άκουσε», απομακρύνθηκα αργά από κοντά του προσεκτικά.
«Ο Μπλέικ προσπάθησε να σταθεί για σένα και το αγόρι σου τον χτύπησε, πώς δεν φταις εσύ;» φώναξε ο Ράιντερ, σπρώχνοντας με στα ντουλάπια.
«Ράιντερ, αν δεν κάνεις πίσω, θα σε χτυπήσω» τον προειδοποίησα, χωρίς να αφήσω την αυτοπεποίθησή μου.

Το ένστικτο του παλεματος ή της φυγής μου με χτύπησε και επέλεξα να παλέψω. Συνήθως τρέχω γύρω από τον πατέρα μου ή ανθρώπους που μου τον θυμίζουν, αλλά ήξερα ότι ο Ράιντερ δεν ήταν εκπαιδευμένος στις μάχες και πιθανότατα δεν θα ήξερε καν πώς να ρίχνει μια σωστή γροθιά.

AceWhere stories live. Discover now