Ace

Πράξεις

Βόγκηξα καθώς άκουσα το ξυπνητήρι μου. Σηκώθηκα αργά και έβαλα ρούχα για το σχολείο.

Περπάτησα κάτω για να δω μια μαύρη σχολική τσάντα και σχολικά υλικά στο τραπέζι. Ποιος πήρε αυτά τα πράγματα για μένα; Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα παλιά μου υλικά, αλλά είμαι ευγνώμων. Ο πατέρας μου αρνιόταν να αγοράζει νέα υλικά κάθε χρόνο, επομένως χρησιμοποιώ τα ίδια πράγματα από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Εκτός από τα στυλό, πρέπει πάντα να τα αντικαθιστώ γιατί απλά φαινοντουσαν να εξαφανίζονται. Κάθισα στο τραπέζι ενώ κοίταξα μέσα από την τσάντα.
«Ελπίζω να είναι εντάξει για σένα;» ρώτησε η Ντενίς, εμφανιζόμενη από το πουθενά και σχεδόν με τρόμαξε.

«Ναι, είναι υπέροχα, ευχαριστώ» μίλησα βουρκωμένα αλλά όσο πιο ευγενικά μπορούσα ενώ ξεκούρασα το κεφάλι μου στο τραπέζι. Τελικά παρατήρησα την ώρα και συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να φύγω.
«Καλή σου μέρα, αγαπητή μου», χαμογέλασε θερμά η Ντενίς καθώς με αποχαιρέτησε.
«Κι εσύ» έγνεψα καταφατικά πριν βγω από την πόρτα.

Πώς μια τόσο ευγενική γυναίκα πιάστηκε με τέτοιου είδους άντρα;

[...]

Έφτασα στο σχολείο μετά από έναν αξιοπρεπή μεγάλο δρόμο.

Έκανα μια βόλτα προς τα ντουλάπια πριν με τυφλώσουν ένα ζευγάρι χέρια.
«Μάντεψε ποιος;» το άτομο γέλασε διαβολικά.
«Μμμ, δεν έχω ιδέα» απάντησα σαρκαστικά, γνωρίζοντας ακριβώς ποιος ήταν.

«Είναι η καλύτερη σου φίλη» μου ξεσκέπασε τα μάτια. «Γεια σου Ολίβια» είπα πριν την αγκαλιάσω.
«Γεια σου» ζητωκραύγασε, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω μου.
«Ήταν ένα τρελό Σαββατοκύριακο» μουρμούρισα, ακουμπώντας το κεφάλι μου στον ώμο της. «Πες μου τα όλα στο μεσημεριανό» είπε χαρούμενη, ενώ περπατούσαμε αργά προς την τάξη.

Περιπλανηθήκαμε στους διαδρόμους, μιλώντας για οτιδήποτε και για όλα, όταν η Ολίβια μου ψιθύρισε κάτι.
«Ο Μπλέικ σε ελέγχει».
«Όχι, δεν με ελέγχει» ψιθύρισα, ελαφρώς πανικόβλητη πριν ρίξω μια ματιά προς την κατεύθυνση του Μπλέικ και σχεδόν έκανα οπτική επαφή μαζί του.

«Το κάνει τόσο προφανές» μουρμούρισε η Ολίβια κουνώντας το κεφάλι της απογοητευμένη.
«Εντάξει δεν είναι ότι θα μιλήσει...-Σοφία» με διέκοψε ο Μπλέικ που είχε πλησιάσει την Ολίβια κι εμένα ενώ ψιθυρίζαμε.

Ο Μπλέικ ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους μου ως παιδί. Έφυγε για λίγα χρόνια και επέστρεψε μόνο φέτος, δείχνοντας πολύ διαφορετικός από όταν έφυγε. Δεν ήταν πια τραχύς. Προφανώς ήταν αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας. Ήταν ψηλός και μυώδης με μαύρα μαλλιά που ήταν πυκνά και μεταξένια με σκούρα καστανά μάτια. Έφυγε από την Ασία ως παιδί με την οικογένειά του και κατέληξε να μένει απέναντι από μένα. Ξαφνικά είχα έναν νέο φίλο μετά από αυτό.