Ace

Άνθρωπος

Σηκώθηκα ξαφνικά με ένα τράνταγμα.

Η ανάσα μου ήταν βαριά και το μέτωπό μου έσταζε ιδρώτα. Η καρδιά μου ένιωθα ότι επρόκειτο να σκάσει στο στήθος μου καθώς πήρα μερικές βαθιές ανάσες. Κοίταξα γύρω από το κατάμαυρο δωμάτιο μου αφήνοντας τα μάτια μου να προσαρμοστούν στο σκοτάδι για μια στιγμή.

Ξάπλωσα, αφήνοντας έναν αναστεναγμό ανακούφισης αφού ηρεμούσα. Δεν μπορούσα καν να θυμηθώ ποιο ήταν το όνειρο, που ίσως ήταν καλύτερα έτσι. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και έλεγξα το ξυπνητήρι μου. 2:32 π.μ. Ρολαρα τα μάτια μου και σκούπισα τον ιδρώτα από το μέτωπό μου με το μανίκι μου.

Βγήκα από το υπνοδωμάτιό μου και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Οι γονείς του Ace δεν είχαν γυρίσει σπίτι από το γκαλά εδώ και μέρες, αλλά δεν ανησυχώ, πιθανότατα έχουν σπίτια σε όλη τη χώρα.

Έτρεμα ακόμα καθώς γέμιζα ένα ποτήρι νερό στην κουζίνα.
«Είσαι ξύπνια;» άκουσα μια φωνή να λέει που με έκανε να πηδήξω 10 πόδια στον αέρα.

«Θεέ μου Ace» λαχάνιασα, ήδη φοβόμουν από το όνειρό μου. «Γιατί είσαι ξύπνια;» ρώτησε κοιτώντας έξω από το παράθυρο απέναντι από το δωμάτιο.
«Για κανέναν λόγο, απλά διψούσα» έβγαλα ένα ποτήρι από το ντουλάπι. Ο Ace έγνεψε καταφατικά ως απάντηση.

Κάτι στη συμπεριφορά του ήταν άκυρη. Φαινόταν αναστατωμένος αλλά με τον δικό του τρόπο. Στριφογύριζε σε μια φωτογραφία στον τοίχο και δεν μπορούσε να κρατήσει τα μάτια του μακριά της. Είχε ένα τσιγάρο στο χέρι του που μάλλον τον βοήθησε να αντιμετωπίσει, το άγχος, του να είναι αρχηγός της μαφίας.

«Γιατί είσαι ξύπνιος;» Τον ρώτησα με απαλό τόνο μόνο για να συνειδητοποιήσω ότι ο Ace δεν κοιμάται στην πραγματικότητα.
«Δεν μου αρέσει να κοιμάμαι» παραδέχτηκε καθώς πίεσε τα χείλη του πάνω στο τσιγάρο.
«Γιατί όχι;» σχεδόν ψιθύρισα λαμβάνοντας υπόψη πόσο ήσυχο ήταν το σπίτι.
«Δεν μου αρέσει να ονειρεύομαι» απάντησε με ειλικρίνεια.
«Αυτό είναι περίεργο, στους περισσότερους αρέσει να ονειρεύονται» είπα μπερδεμένη αλλά έκπληκτη με αυτό που μόλις βγήκε από το στόμα του.

«Γιατί να θέλω να ονειρεύομαι πράγματα που δεν θα συμβούν ποτέ, δεν έχει νόημα» Ο Ace ανασήκωσε τους ώμους του καθώς πέταξε τις στάχτες από το τσιγάρο του έξω από το παράθυρο. Θέλω να πω, είχε μια σωστή άποψη.
«Δεν είσαι πολύ αισιόδοξος» σήκωσα τα φρύδια μου. «Είμαι ο Ace Hernandez, η ζωή μου είναι γεμάτη πόνο και δυστυχία, φυσικά είμαι απελπισμένος» ρολαρε τα μάτια του, κοροϊδεύοντας όσα λένε οι άνθρωποι για αυτόν.