FLAMING LOVE [GxG]

Chapter Two: Lunch

Kinakabahan akong tumayo at pumunta sa harap her eyes didn't leave me until I got to the front. I looked at the whiteboard in front of me to see what is the problem I'm gonna solve.

Shet, algebra.

Muntik ko na makalimutan na ang teacher nga pala namin sa algebra ay si Mr. Simon. I glance to the professor beside me watching my moves. When our eyes met she raised her one eyebrow at me giving me 'What? Are you going to answer that or you will just stare at me and the problem in front of you?' I gulped.

Nanginginig kong kinuha ang marker at sinagutan ang problem na ginawa niya.

Sana lord tama po itong ginagawa ko kayo na po bahala sa akin at sa grades ko po.

Nang matapos ko sagutan ay tinignan ko muli siya upang alamin kung tama ba ang ginawa at sinagot ko. She's just leaning on her table waiting for me to finish my work here. She gave me a nod when she knew I'm done answering.

"You can go to your seat." Malumanay nitong sagot pero nando'n parin ang bahid ng kalamigan sa boses niya.

I'm still nervous! Hindi niya man lang sinabi kung tama o mali ang gawa ko.

Nang makabalik ako sa upuan kung nasaan ako kanina ay parang tangang nginitian lang ako ni Safi nang aasar pa dahil ako ang sumagot at hindi siya. I rolled my eyes at her but she just chuckled silently. Thanks to my forebear for having an Intelligence Quotient like this.

Tinignan ko si Professor Montivera habang nag e-explain pa sa harap para lalo namin maintindihan ang lesson ngayon. Marami rin ang nagtataas ng kamay para sagutin ang mga binibigay niya solving problems. Sa galing kasing mag turo nito ay parang gusto mo nalang akuin lahat at ikaw nalang mag sagot nang mga binibigay niya.

"Alright everyone, that's all the time we have today. Class dismissed." Everyone started to left the classroom pero naiwan pa rito sa loob si Professor Montivera dahil inaayos pa nito ang mga gamit niya sa table medyo marami rin kasi ang dala niya. Mukhang may activity atang pinasa sa kanya ng mga students niya bago siya pumasok sa klase  namin.

"Pwede ka na mauna, Safi. Susunod nalang ako." Hindi na siya nag tanong pa at lumabas nang classroom dahil gutom na rin siya kanina pa 'yan nag re-reklamo na kumukulo na raw ang tiyan niya.

Lumapit ako kay Professor Montivera. "Ma'am, tulungan na po kita." I tried to make my voice raspy because she knew that I had a cough.

Nagulat ito at hininto ang pag aayos ng gamit saka tumingin ng masama sa akin.

"No need, I can handle this. You can go and have lunch." She coldly answered.

"I'm fine, Ma'am 'di pa naman po ako gutom. I can help you first before eating lunch po." Hindi ko na siya pinagsalita pa at inagaw ko na ang ibang gamit niya sa table.

Tahimik kaming naglalakad papuntang office niya mukhang wala siyang planong kausapin ako e. Hindi na rin ako nagulat ng batiin siya ng mga estudyanteng nadadaanan namin masyado kasing maganda 'tong si Ma'am. Siguro kung hahanap ng katapat sa kagandahan ni Aphrodite ay pwede siyang ilaban.

"Good afternoon, Professor Montivera!" Bati ng lalaki mula sa Engineering Department.

Tumango lang itong kasama ko habang suot pa rin ang nakakatakot nitong mukha. Hindi ngumingiti e! Tinignan ko naman ang lalaki at nakangiti ito hanggang tenga dahil napansin siya ni Professor Montivera.

Huminto si Ms. Montivera sa tapat ng isang pinto. Ito na ata ang office niya pero infairness may sarili siyang office rito sa University. Iilan lang kasing professors ang may sariling opisina rito at ang mga iyon ay ang mga may mataas na position sa University. I looked at the name of her office door.

Professor Solasta Avery Montivera

"Wait for me here." Nauna siya pumasok at iniwan ako ritong nakatayo dala dala ang mabibigat niyang gamit.

Maya't maya ay bumukas ang pinto at niluwa nito si Ma'am Montivera. Nakatingin lang ito sa akin na parang hindi niya ako iniwan mag isa rito sa labas bitbit itong gamit niya. I smiled at her as if she would smile back at me.

"Give me that." Kinuha niya sa akin ang hawak ko.

"You can go, thank you for this." She nonchalantly said.

I gave her my beautiful smile. "My pleasure, Professor Montivera. By the way po, hindi po ba kayo mag l-lunch? Pwede na po kayo sumabay sa akin."

Ang tagal niya bago sumagot.

"No." No? Hindi siya kakain?

"What do you-" I cut off when someone called her name.

"Solasta!" We both looked at the man running towards us.

"You can go now, thank you again." After that she went inside of her office not waiting for the person calling her name.

"Hi! I'm Klyde Chua by the way." I was stunned to speak when the man earlier led his hand at me to shake hands.

Tinaasan ko siya ng kilay. Mukha bang interesado akong kilalanin siya?

Tinanggap ko naman ang kamay niya dahil ayaw ko rin maging bastos. "Sorry, ganon lang talaga si Solasta... student ka ba niya?" Tumango ako.

Halata ba? Mukha ba akong hindi estudyante? May suot akong student ID hindi niya ba 'yon nakita?

Magka-iba kasi ang lace ng professor at student dito. The professors had red lace and students had blue lace, so it's easy to recognize the professor and student of Luxford University.

"Nag lunch ka na? Sabay kana sa'min-"

"I'm full, thank you nalang po." Sa totoo lang kumukulo na talaga ang tiyan ko kanina pa pero mas inuna ko tulungan si Ms. Montivera sa gamit niya dahil naawa ako, kahit may mga gustong tumulong sa kanya kanina ay tinataggihan niya kaya nga buti nalang ay pumayag siya kanina na tulungan ko. Wala rin naman siya nagawa dahil hawak ko na ang gamit niya.

ㅤ