Sunsets by the Coast

PROLOGUE

**AUTHOR'S NOTE:**

" This chapter contains
descriptions of gunshots and scenes involving gun violence. If you find such content distressing, please proceed with caution or skip to the next chapter."

_______________________________________
"Happy birthday, anak," bati sa akin ni mama bago niya ako halikan sa noo. Binigyan niya ako ng isang maliit na box na kulay velvet. Ang mga mata niya ay kumikinang, tila puno ng pagmamahal, at mga ngiti na nagbibigay liwanag sa buong paligid.

"Go on, open it." pag-uudyok naman ng papa ko, yung boses niyang may pagmamalaki, at ang kapatid ko naman ay nakatayo sa sa tabi niya, halos abot tenga ang mga ngiti.

Sabik na sabik kong binuksan ang regalo ni mama, ito ay naglalaman ng silver na kwintas at ang pendant naman nito may nakaukit na salita na nakasulat sa Baybayin, ang sinaunang Filipino script.

"Ang ganda po, mama." sabi ko sa medyo pabulong na boses. "What does it say?" dagdag ko.

Kinuha niya ang kwintas mula sa lalagyan at dahan-dahan kinabit sa leeg ko. "It says 'Special One'", paliwanag niya, tila ba'y punong-puno ng emosyon ang boses niya. "Kasi para sa'kin that's what you are, special. My special one. At kahit saan ka man dalhin ng buhay mo, lagi mong tatandaan na you are loved deeply and truly.

Habang sinasabi yun ni mama ay nararamdamanan kong may namumuong luha sa gilid ng mga mata ko, dahilan para tuluyang maiyak ako. "Thank you, ma. Promise I'll never take it off." sabi ko, sabay yakap sa kanya ng mahigpit.

The rest of the evening passed in a blur, puno ng kasiyahan at pagdiriwang. Nag kwento si ng mga kwentong nag patawa sa amin, at ang mga tawa naman ni mama ay ang pinakamatamis pakinggan sa lahat. Ako at ang kuya ko naman at nag-papalitan ng pang-aasar, at ang kanyang kakulitan naman ay may bahid ng pagmamahal bilang nakatatanda kong kapatid.

I'm finally thirteen. At ang gabing ito ay puno ng tawanan, regalo, pananabik na nararamdamanan tuwing kaarawan at higit sa lahat 'kasiyahan' na tila ba tatagal habang buhay.

As we prepared to leave, the weather took a turn for a worst. Rain began to pour down heavily, drenching the city's streets and creating a symphony of splashes and drips. Ang driver at bodyguard namin ay nagmadaling kinuha ang kotse sa parking lot, habang kami naman ay naiwan sa ilalim ng canopy ng restaurant, nagsisiksikan para maiwasan ang ulan.

"Grabe, sobrang lakas ng ulan," sabi ni papa habang pinagmamasdan ang paligid. May tensyon sa boses niya na nagbibigay na nagbibigay naman ng pagkabalisa dahilan naman para ako'y kabahan.

"Don't worry, Dad. We'll be fine." Sabi ko naman, sinusubukan mas maging matapang kesa sa talagang nararamdamanan kong takot.

Pero, sandali lamang ay may grupo ng mga lalaki ang nagpakita mula sa dilim. Nararamdamanan kong punong-puno sila ng galit, habang nakatitig lamang sila kay papa. Nagsimulang tumibok ang puso ko ng napakabilis, isang nakakabagabag na pakiramdam. "Vincent Romano!," sigaw ng isa sa kanila. "Sinira mo ang buhay namin. Kaya ngayong gabi, maghihiganti kami." Dagdag nito rinig sa mga boses nila ang matinding galit.

The men raised their guns, and my father with swiftness of someone used to dealing with threats drew his own weapon. "Get down!," he shouted, his voice filled with the authority sends shivers down my spine.

Chaos erupted. Napuno ang gabi ng nakakabinging putok ng baril, ang hangin naman ay nag-amoy gunpowder. Bumaril pabalik si papa, kita sa mga mata niya ang tapang at determinasyon na protektahan kami. Samantalang kami naman ni kuya ay nanatiling magkahawak ng kamay, napupuno ng takot.

Sa gitna ng kaguluhan, isa sa mga lalaki ang natumba, nakawak sa kanyang dibdib kung saan siya natamaan ni papa. But as if in slow-motion, tinutukan ng isa sa kanila ng baril si mama. Tila tumigil ang paligid, ang oras nang kalabitin niya ang trigger nito. Parang kulog na umalingawngaw sa gitna ng ulan. My mother's eyes widened in shock, her hands reaching out to us as she fell to the ground, life draining from her body.

"No!" sigaw ni papa. A sound of such raw pain that it tore my heart into pieces. He fired again, his movements scared and desperate. Biglang lumabas ang driver namin sa kotse, tinutukan sabay binaril ang lalakinh pumatay kay mama ng walang pag-aalinlangan.

The rain continued to pour down, washing away the blood that stained the ground. But it could not wash away the grief I'm feeling this very moment.

I dropped down to my knees beside my mother, my tears mixing with the rain as I stared at her. Lifeless. Ang kwintas na binigay niya sa'kin ay parang masakit na paalala sa pagmamahal na pinadama niya ay marahas na kinuha sa akin, sa amin. Tumabi sa akin si papa, nangingig ang mga kamay nang hinawakan ang walang buhay na katawan ni mama. Kita sa kanyang mga mata na puno ito ng paghihinagpis, para bang pinipira-piraso nito ang kaluluwa niya. Habang walang-kilos na nakatayo si kuya, namumutla ang kanyang mukha at nakatitig lamang kay mama.

Gusto kong sumigaw, para lang mawala ang bangungot na ito. Pero wala, para bang nababalot ng hinagpis ang mundo, a dark, endless void that swallowed up all the joy and light of the evening.

As our bodyguard and my father helped us to our feet, their faces-full of determination. Tumingala ako sa mga ulap, dire-diretso pa'rin ang buhos ng ulan. Tila ba nakikiramay ang langit sa sakit na nararamdamanan ko.

And so, on this rainy night, under the cold sky, my world changed forever. The rain washed away the innocence, leaving only a child who desires for justice, a desire that would change my future in ways I could not yet understand.