Niet wat het lijkt // Bankzitters

Eenzaam

POV: Matthy

Noor is nog een uur weg, ik word een beetje ongerust. Ik besluit haar te gaan zoeken. Ik loop langs Lieke, maar daar is ze niet, ze is ook niet bij de bar en Rox heeft ook geen idee waar ze is. Als ik verder loop zie ik Rut en Lynn staan ik loop naar ze toe en vraag ook: 'Hebben jullie Noor gezien?' Rut antwoord: 'Ja, ze was hier anderhalf uur geleden, maar daarna heb ik haar niet meer gezien.' Een beetje teleurgesteld, maar vooral ongerust loop ik verder. Waar is Rob eigenlijk? bedenk ik me dan. Shit! Ik kijk om me heen en zie hem eindelijk met zijn vrienden door de gangdeur naar binnen komen. Maar nog steeds geen Noor.

POV: Noor

Ik kijk verschrikt om me heen. Wat moet ik doen? Ik sluit mijn ogen en raak in paniek! Wat overkomt mij toch steeds?! Ik lig hier helemaal alleen in een lege kamer op een koude vloer. Ik ben net verkracht besef ik me nu pas echt, door een hele groep. Ik lig hier zonder dat iemand weet waar ik ben, nou ja Rob en zijn vrienden weten het, maar ik heb niet het idee dat die mij gaan helpen. Ik wil naar Mat, maar ik lig hier en kan nergens heen. Ik heb me een lange tijd niet zo eenzaam als nu gevoelt.

POV: Matthy

Waar kan ze zijn? Misschien weet Rob meer? Ik loop naar hem toe en vraag: 'Heb jij Noor gezien?' Hij kijkt me aan met een valse grijns en zegt heel sarcastisch: 'Nee, ik heb echt geen enkel idee...' Ik kijk hem boos aan. Maar wat heeft het voor een zin om ruzie te maken, dadelijk is er wat gebeurt  met Noor. Ik draai me boos om en zoek verder in de menigte. Ik kan haar nergens vinden. Ik raak nu echt ongerust. Het feest is al zo goed als voorbij en heel veel mensen zijn al weg, maar nog steeds zie ik Noor nergens. Dan bedenk ik me dat Ik Rob de gang uit had zien komen met zijn vrienden. Shit! Ik ren de gang en daarna de trap op. Als eerst open ik mijn kamerdeur; leeg, Ik sprint naar Robbie zijn kamer en open de deur; ook leeg. Waar kan ze zijn? Ik open alle deuren, als ik bij Raoul's opnamekamer kom en de deur open doe, zie ik haar liggen. Vastgebonden op de koude vloer. In twee stappen ben ik bij haar. Ik kniel bij haar neer en leg mijn handen op haar wangen. Ze heeft veel bloed in haar gezicht. Ze is out. Ik probeer haar wakker te maken...

POV: Noor

Ik schrik wakker. Mat staat over mij heen gebogen. Ik herinner me alles weer. Ik begin hard te huilen en Mat kijkt me vragend aan. Hij maakt me los en tilt me op. Hij brengt me naar de badkamer. Hij maakt mijn gezicht schoon en zet me daarna onder de douch. Ik ben nog steeds aan het huilen. Mijn armen en benen zitten onder de blauwe plekken en verwondingen.

Als ik klaar ben tilt hij me naar zijn bed. Hij legt me neer en stapt daarna naast mij in bed. We zeggen beide niks, alleen ik snik. Ik lig  in zijn armen. Na een tijdje laat hij los en vraagt: 'Wat is er gebeurt?' Door de herinnering alleen al begin ik weer te huilen. Hij moet het weten dus ik vertel hem tussen de tranen door alles van hoe ze me meenamen en vastbonden, maar ook hoe ze me verkrachten en mishandelden. Hij kijkt me geshockeerd aan en zegt niks. Hij geeft me alleen maar een hele dikke knuffel en troost me met zijn aanwezigheid. Na een lange tijd vol tranen en troosting, merk ik dat hij van vermoeidheid in slaap gevallen is. Ik glimlach naar hem en ik ben blij dat ik er niet alleen voor sta, maar als de gedachte terugkomt van hoe ik alleen daar lag, voel ik me weer zo eenzaam. Ik ben ook moe en heb overal pijn, maar het lukt me niet om in slaap te komen. Om het eenzame gevoel van me af proberen te krijgen kruip ik dicht tegen Matthy aan. Niemand weet hier verder van. Ik sluit mijn ogen. Het eenzame gevoel is terug. Ik zucht. Hoe kon ik twee keer dezelfde fout maken?

Nou dit was dus deel 8, een wat korter deel. Hoop dat jullie het leuk vonden!                                      🩷xxx de schrijfster🩷