Η μερα του γαμου εφτασε όλοι έτρεχαν κάθε ένας διαφορετικά και για διαφορετικούς λόγους. Ο Νίκος και η Χριστίνα είχαν συνεννοηθεί να φευγαν διαφορετικές μέρες. Όλοι θα βρισκοντουσαν στο ομορφοτερο νησί ,τα Κύθηρα. Οι ώρες πέρασαν γρήγορα ο Νίκος μαζί με τον Κωνσταντίνο και η Χριστίνα με την Χαρα.
"Καλα ε !Κούκλα! μονο που δεν ξέρω την αντίδραση του γαμπρού που θα σε δει με την κοιλιά στόμα."
"Κοιτά αυτό το παιδι όταν μπορούσα να το ρίξω δεν το εριξα,γιατί μου θύμιζε εκείνον.Τώρα που δεν μπορω να το κάνω ας κόψει το λαιμό του.Πως είναι;"
"Χάλια το έχει ρίξει στο ποτό και δουλειά.Χαρά γύρισε πίσω και νομιζω πως είναι σωστο να του το πεις."
"Ηταν δική του απόφαση απο εκεί και πέρα για το αν θα μείνει ή θα φύγει δεν φταιω εγώ!"
Όλα κοιλουσαν ήρεμα -για τους αλλους- αυτοι σιγοβραζαν στο ζουμί τους η Χαρά προσπαθουσε να μην κλάψει και ο Κωνσταντίνος έπνιγε τον χαμένο του ερωτα σε ενα μπουκάλι ουίσκι.
"Κοψε ρε μαλακα,τύφλα έγινες."
"Την έχασα...για παντα...ο γάμος δεν είναι λευκός... "
"Κόψε είπα..."
"Δ-εν..."
"Άντε πήγαινε να ντυθεις σε δυο ώρες είναι ο γάμος! " τον επέπληξε ο φίλος του.
Την ίδια ωρα στο σπίτι που είχαν παραχωρήσει στην Χαρά βρισκόντουσαν η Χριστίνα, ο Μάνος, η Μαρίνα και τα μικρά ,που θα γινόντουσαν παρανυφάκια ,οι άλλοι δεν μπορούσαν να έρθουν.
"Ηρέμησε αγάπη μου δεν κανει στην κατάστασή σου. " της είπε η Μαρίνα.
Εκείνη την στιγμή χτύπησε η πόρτα.
"Ανοίγω εγώ!" φώναξε η Χριστίνα.
Στην πόρτα στεκόταν ο κύριος Αριστείδης.
"Χαρά έμαθα για τον γαμο και έχω χρέος να σε συνοδεψω στο γάμο σου σαν δεύτερος πατέρας."
"Σας ευχαριστώ κύριε Αριστείδη,μα δεν έπρεπε οπου να 'ναι καταφτάνει ο αδελφός μου."
Τίποτα δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Αριστείδη,ειδικά η φουσκωμένη της κοιλιά. Μακάρι,σκέφτηκε απο μέσα του το παιδί να ηταν του Κωνσταντίνου.
Ο Κώστας δεν άντεχε άλλο αυτον τον πόνο έπρεπε κάτι να κάνει.Πήρε λοιπόν τηλέφωνο την αδελφή του ήταν η μόνη που μπορούσε να τον ηρεμήσει.
"Μεγάλε ηρέμισε ,πιστεύω οτι θα είναι πολύ καλη, διαμάντι.Με πιστεύεις ;"
"Δε...δε ξέρω!"
"Πίστεψε με αδελφούλη μου. "
"Εντάξει μικρή. " της είπα και την πήρα αγκαλιά.
Και ναι λοιπόν έφτασε η μέρα του γάμου μου,που είσαι κορίτσι μου...γιατί σε πρόδωσα,γιατί;
Τέλος POV
Ανέβηκα τα σκαλιά της εκκλησίας μόνο που δεν έβλεπα κανένα με αυτό το παλιό τούλι που μου έχουν βάλει στο πρόσωπο.
Κάποιος μου το βγάζει και αυτό που βλέπω μπροστά μου με κάνει τόσο ευτυχισμένη...
"Κώστα..."
"Χαρά μου..."
Δεν άντεξα, άρχισαν όλα γύρω μου να γυρίζουν και μετά σκοτάδι.
Κώστας POV
Ααα...δεν θα τα πάμε καλά τώρα είναι και έγκυος!
Πλησιάζει, μηχανικά της βγάζω το τούλι και μπροστά μου εμφανίζεται αυτή, ο έρωτας της ζωής μου, η Χαρά μου...
"Κώστα..."
"Χαρά..."
Είχα μείνει να την κοιτάζω, όσπου ζαλίστηκε και λιποθύμησε. Ευτυχώς την κράτησα και δεν έπεσε δεν ήθελα να πάθει τίποτα.
"Βοήθεια...κάποιος..."
"Κώστα, πρέπει να σου πούμε κάτι."
"Όταν ήρθα να δω την Χαρά δεν αισθανόταν καλά.Υποψιάστηκα οτι ηταν έγκυος έτσι της αγόρασα ενα τεστ..."
"Δηλαδή το παιδί είναι δικό μου! Γιατί, δεν μου το είπε; "
"Φοβήθηκε μην χάσεις την δουλειά,μην της κρατήσεις κακία."
"Πως μπορώ να της κρατήσω κακία, είναι η νεράιδα μου, Μαρίνα."
"Κώστα,ξύπνησε."
"Εντάξει πατέρα, πάμε. "
Τέλος POV
"Κωνσταντίνε..."
"Χαρά μου,εγώ είμαι εδώ, μην φοβάσαι."
"Πρέπει να σου πω κάτι."
"Ξέρω, μου ειπαν τα παιδιά."
"Κλώτσησε!Πιασε εδώ."
"Θεέ μου!Τι είναι;"
"Δεν ξέρω, προτίμησα να μην μάθω το φύλο."
"Πάμε να παντρευτούμε;"
"Πάμε..."
THE END...
Το ξέρω οτι θα με βρισετε, μα Happy Valentine's Day!!!!
