සුසුම්.

🩵ඇස්

උදෙන්ම ඇහුන කුරුල්ලන්ගේ කිචි බිචිය, ඇගට දැනෙන කුල්මත් බව හා අමුතු සීතල වගේම නුවර අහසේ අවුරුද්ද මුල් කාලවල තියන සීතලත් නැති රස්නෙත් නැති ඒ අමුතු කාලගුණය සෙනුලිව තවත් ඇද රෙද්දට ගුලි කරවන්න සමත් වුණා.මොනවා නමුත් උදේම ඉස්කෝලෙ යන්න තියන ඕනෑකම නිසා බැරිමරගාතේ හරි ඇස් කස කස ඇදෙන් බැස්ස සෙනුලි කෙලින්ම ගියේ තමන්ගෙම කාමරේට සෙට් වුණු බාත්රූම් එකට.ගිහින් ඒකෙ කණ්ණාඩියෙන් සෙනුලි තමන් දිහා තත්පර කිහිපයක් බලන් ඉදලා කට කොනින් තමන්ටම සමච්චල් හිනාවක් ඇදගත්තෙ කම්මැලිකම හා දඩබ්බර කමින් පිරුණු මුහුණින්.

"අම්මා! "

සුපුරුදු පරිදි පාසල් නිල ඇඳුමෙන් සැරසිලා තමන්ගෙ බෙල්ල ගාවට විතරක් තියනකොණ්ඩ දෙක බුරුලටත් නැතුව තදටමත් නැතුව ගොතලා සුවද හමන විලවුන් චුට්ටක් ගල්වගෙන වෙනදා වගේම සෙනුලි සාලෙට ගියේ අම්මට කන වහගන්න හිතෙන තරම් හඩ නගමින්.

"මොකද! "

"හී...නෑ...කවන්නකෝ"

"ඇත්තමයි සෙනුලි දැන් ලොකු ලමයෙක් නේද?"

"අනේ මේ...ඉස්සරනම් ඔහොම කිව්වෙ නෑ හරිද"

"අපෝ ....හරි හිරි...ඉන්න මන් බෙදන් එන්නම්..එතකන් සපත්තු දාගන්න"

"අම්මා මටත් එක්ක කවන්න"

"අනේ මේ මයා මේ අලි කෙල්ලෙක් අම්මා මෙයාටනම් කවන්න එපා..ඇයි වදේ!"

"තමුසෙ හරි පොඩියි වගේනෙ. මටත් වඩා ලොකුවට ඉදගෙන"

ඒ කියපු කතාව සීයට දාහකින් ඇත්ත. මොකද සෙනුලි කියන්නෙ වෙන පවුල් වල වගේ පොඩි නංගි කෙනෙක් නෙවේ. තමන්ගෙ අක්කට වඩා ගොඩක් උසයි වගේම ලැජ්ජාශිලී නැති කෙනෙක් කියන්න ඕන. කැපී පෙනෙන ශරීරයක් වගේම කාගෙත් සිත් ඇදගන්නා කතා විලාශය නිසා සෙනුලිට සමාජයේ ඕනම කෙනෙක්ගෙන් ලැබුනෙ අව්‍යාජ අවධානයක්. කොහොම නමුත් මේ දේ තමන්ගෙ අක්කාට නම් ඉරිසියාව ගෙන දෙන කරුණක් වුණා කිව්වොත් ඒක බොරුවක් වෙන්නෙ නෑ.
උසස් පෙල කරන තමන්ටත්වත් මේ වයසේදී මෙහෙම ආකර්ෂණයක් නොලැබුණු නිසා සහස්මි හැම වෙලේම බැලුවෙ සෙනුලි එක්ක වලියට බර වෙන්න.