දවසින් දවස කාලය ගෙවෙනවා.ඉස්කෝලෙ පටන් ගන්නත් තව කල් ගියා මොකද රටේ එක එක ප්‍රශ්න ආපු නිසා.බෝම්බ කේස් නිසා අපිට ඉස්කෝලෙ නිවාඩුව තව ටිකක් වැඩි කරා.හැබැයි සති තුනක් වගේ.මන් හිටියෙ ඉවසීමේ අන්තයේ.මොකද මන් මහීශව බලන්න ඉවසිල්ලක් නැතුව හිටියෙ.කොයි වෙලේද මහීශව තුරුලු කරගන්නෙ කියලා හිත හිත ඉද්දි මෙහම වුණාම මට ඇත්තටම ගොඩක් දුක හිතුනා.ඒත් මොනා කරන්නද..ඉවසීමෙන් සැනසීම ලැබෙයි කියලා කියනවනේ....
මන් අදත් වෙනදා වගේම උදෙන්ම නැගිටලා මූණත් හෝදගෙන phone එක අරගෙන ගෙදර පිටිපස්ස වත්තට යද්දි අක්කත් ඉන්නවා බංකුවක වාඩි වෙලා.මාත් ඒ ළගින් ගිහින් වාඩි වුණා.
දෙන්නා අතර නිශ්ශබ්දතාව බින්දෙ අක්කා.
"මේ ඒයි"
"ඇයි?"
"දැන් තමුසෙගෙ ඔය සම්බන්ධෙ තාම තියනවද?"
"නැතුව!"
"දැන් ඉස්කෝලෙ යන්නත් නෑ...උඹට මහීශාව හම්බෙන්න වෙන්නෑනෙ ලොකු කාලෙකට...ඉස්සරහට ඉස්කෝල වහයිද කවුද දන්නෙ?"
අක්කා ඒ කියපු දෙයින් නම් මගේ හිත ගොඩක් කලබල වුණා.මට එකපාරට දැණුනෙ මගේ පපුව හිර වෙනවා වගේ.එහෙම වෙයිද...මට එයාව ආයෙ කවදාවත් බලන්න බැරි වෙයිද!
"එහෙම වෙයිද?"
"හ්ම්...දන්නෑ බන්"
"මන් මොකක්ද කරන්නෙ ඉතින්?"
"තමුසෙට ඕනෙමනම් යනවා ගිහින් හම්බවෙනවා...කෙල්ලො දෙන්නෙක්නෙ...යාලුවා කියලා යන්න බැරියැ..මට මේ කොල්ලෙක් ඉදගෙනනේ හම්බවෙන්න බැරුව දගලන්නෙ..තමුන්ටනම් මොකද!"
"ආහ්?.... තමුන් කියන්නෙ මහීශගේ ගෙදර යන්න කියලද?"
"හ්ම්.."
මට ඉබේටම කෙල ගිලුනෙ ඒ අදහස නරකමත් නැති නිසා.ඒ වෙලාවෙ හැටියට ගෙදරින් පැනලා හරි යන සයිස් එකක් තමා මට තිබ්බෙ.මොකද මට ගෙදරට වෙලාම ඉදලත් ඇති වෙලා තිබ්බෙ.මේ වගේ වෙලාවක අක්කා දුන්න අදහස නම් වටිනවා.මෝඩි!
"හරි මන් යන්නම්"
"සිරාවට!"
"ඔව් ඉතින්...අවුලක් නෑ..යාලුවනේ"
YOU ARE READING
සුසුම්.
Romance"ඇයි එහෙම කරේ?..මොකක්ද හේතුව?" ".........." "මට තේරෙන්නෑ ...ඇයි අපිටම මෙහෙම වෙන්නෙ?"
