සුසුම්.

🩵මල්සර

දැල්වී නිමෙන දුර ඈත අනන්තය තෙක් දිවී ගිය ඒ රාත්‍රී අහසේ විහිදී ඇති තරු, සීතල සුලගක් එක්ක පැටලී යන හඳ එලිය,ඈතින් පේන පාරේ යන වාහන සද්දය හා රැහැයියන් ගේ නාදයෙන් පිරුණු පරිසරය,වවුලන් ඔබ මොබ යන්නෙ හෙලිකොප්ටර මෙනි.මේ චමත්කාර දසුන සෙනුලිට ගෙන දුන්නෙ හුදෙකලාවක් සමග තනිකම මිශ්‍ර වූ අමුතු හැගීමක්.තමන් ගෙදර තිබ්බ එක බැල්කනියකට වෙලා headphone එකෙන් තමන් කැමතිම සින්දු වලට සවන් දුන්නා. ඒ අතරම ඇයට මතක් වුණේ අද දවසේ කෙනෙක් තමන්ට කියපු දේවල්.තමන්ගේ මතකයට එන එන පාසා ඒ මතකයන් වලට හදවතින්ම කැමති වුණා කිව්වොත් ඒක ඇත්තක්. ඒ ජීවය දෙන කතා,අලුත් අත්දැකීමක් ගෙන දුන්නා. නමුත් මේ ආගන්තුක හැගීමේ අරුත කුමක්ද? කිසිදු අදහසක් නම් සෙනුලිට තවත් හිතා ගන්න බෑ. මොන දේ වුණත් තමන් ජීවත් වන්නට කැමති වුනේ අවංක හැගීම් සමග කියන්න සෙනුලි තේරුම් ගත්තා.

මහීශා කියන්නෙ දැන් දැන් එයාට ආගන්තුක නොවෙන කෙනෙක් වුවත් එයා ගැන දැනෙන හැගීම මෙහෙමයි කියල වචන කරන්න සෙනුලිට බෑ.ඇරත් සෙනුලි ඒකට තාම සූදානම් නෑ.

ඈත අහසට ඇස් යොමන් ලොකු හුස්මක් පිට කරපු සෙනුලි ඉදන් හිටපු තැනින් නැගිට්ටෙ පහලට යන්න. දැන් එයාලා රෑට කන වෙලාව නිසා තවත් තමන්ට තනි වෙන්න බෑ. ඒ වගේම ඉස්සරහට එන කඩඉමට තමන් ලොකුවට මහන්සි වෙන නිසා ඉක්මනින් පාඩම් කරල නිදා ගන්නත් ඕන.

"ආහ්...ඔය එන්නෙ සින්දු අහල ඉවරද?"

සෙනුලි පඩිපැල් බැහැගෙන කෑම කාමරයට එනකොටම ඇහුනෙ අම්මගෙ කටහඩ.

"ම්ම්"

ඉතින්, එච්චරයි. සෙනුලි මේ ටිකේම ඉන්නෙ ලොකු කල්පනාවක කිව්වොත් ඒක ගෙදර අයටත් නොපෙනුනාම නොවෙයි. ඒත් එයාලා ඒක වැඩිය හිතට ගත්තෙ නෑ. මොකද එහෙම ලොකුවට දේවල් ප්‍රශ්න කරන ජාතියෙ කට්ටියක් නෙවෙයි නිසා.

"දැන් sports meet තියනවා නේ..එච්චර ඉස්කෝලෙ යන්නෙ නැතුව ගෙදරට වෙලා වැඩක් කරගන්න"

ඇත්තම කිව්වොත් සෙනුලිගෙ පවුලෙ අය වැඩිය භාහිර දේවල් කරනවට කැමති වුණේ නෑ. එහෙමයි කියල සෙනුලි ඒවගෙන් ඈත් වුණෙත් නෑ. පොඩි කාලෙ ඉදන්ම නර්තනයට අති දක්ෂ වුණා වගේම දැනුත් නර්තනය ලොකු ආසාවකින් ඉගෙන ගන්න විෂයක් වුණා. නමුත්, සෙනුලිගෙ අම්මා නම් ඕනවට වඩා භාහිර වැඩ නොකර පාඩම් කරන්න කිව්වා. ලොකුවට බල නොකරත් ඒ කියන පොඩි වචනත් ඇති සෙනුලිට හිතට ගන්න.