မနက်ခင်းလင်းစကတည်းက ထူပိန်းပိန်းအဝတ်တွေဟာမရှိနေဘဲ ညဝတ်အင်္ကျီပါလဲပေးထားပုံရရင် သူဌေးပါ့ခ်မည်မျှပင်မူးခဲ့လဲ ခေါင်းထဲတစီစီတိုးဝင်လာတဲ့အဖြစ်အပျက်ကြားမှာတော့ ပွရှုတ်ပြီးသားဆံပင်တွေကိုပါဆွဲဆုတ်ကိုင်ထားမိပြီ။
နိုးနိုးချင်းမို့ကြောင်စီစီဖြစ်နေပေမယ့် ကျောင်းဆရာကိုပြန်ချော့ဖို့တော့ သူသတိရပါသေးသည်။
''ဖုန်းရော....ဖုန်း...အထဲတစ်ယောက်ဝင်ခဲ့ကြစမ်း...ငါ့ဖုန်းရော...ငါ့ဖုန်း...ဘယ်နားထားထားလဲ''
ကုတင်ပေါ် ဟိုဖယ်ဒီဖယ်ရှာနေတဲ့ ပါးပါးလှပ်လှပ်ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ ညကမူးရူးနေတာကြောင့်ထိုဝန်ထမ်းတွေကိုယ်တိုင်ပင် လုပ်ကိုင်ပေးခဲ့ရသေးပေမယ့် ဖုန်းအထိတော့သူတို့လည်းမသိတာမို့ ဝိုင်းရှာပေးနေသယောင်ရှိသည်။
''ငါ့အဝတ်တွေဘယ်သူချွတ်ပေးတာလဲ...''
''ကျွန်တော်ပါ...ကျွန်တော်ပါ သူဌေးပါ့ခ်....''
မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးကအရောင်တွေသာမီးတောက်တွေလို အပြင်ထွက်လာနိုင်စွမ်းရှိရင် အခန်းထဲကအလုပ်သမားတွေပြာကျလောက်မည်။
မိုးလင်းကတည်းက အော်ဟစ်သံဟာ အလုပ်သမားတိုင်းအတွက်အပြစ်လွတ်ဖို့လမ်းမရှိ။
သူဌေးပါ့ခ်ဟာ မိုက်မဲတာထက် ကျောင်းဆရာနဲ့ပက်သက်လာရင် ပြာတတ်နေတာ။
'ဘာလုပ်နေတာလဲ...အင်္ကျီအဟောင်းထဲသွားပြန်ရှာခဲ့လေ....အလုပ်ပြုတ်ချင်နေပြီလား...''
''ဟုတ်...ဟုတ်...ဟုတ်ကဲ့ သူဌေး''
ရွယ်တူအလုပ်သမားတစ်ယောက်က ခပ်သွက်သွက်ကလေး သွားပြန်ရှာလာတဲ့အခါဖုန်းတော့ပြန်ပါလာပါရဲ့ သို့သော်အက်ကွဲရာတွေနဲ့။
''ပေး ပေး...နှေးတိနှေးကန်နဲ့...လူငယ်လေးတွေမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ...''
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ခေါက်ဖုန်းကလေးကို မြန်မြန်ဆွဲယူပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ခြေချိတ် ထိုင်ရက်သားနဲ့ပင် နံပါတ်တစ်ခုကိုနှိပ်လိုက်သည်။
အလုပ်သမားတွေကတော့ ကြောင်အန်းအန်းနဲ့ အခန်းထဲ တပြုံ။
''မောနင်း...''
YOU ARE READING
Mr.Paul Park
Fanficေစာင့္ေမ်ွာ္ေနခဲ့ျခင္းရဲ႕ အဆံုးသတ္ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ငါတို႔ေတြထပ္ေတြ႔ရျပန္ပါၿပီ ေပါလ္ရယ္....။ (season_1) စောင့်မျှော်နေခဲ့ခြင်းရဲ့ အဆုံးသတ်ရောက်လာပြီးတော့ ငါတို့တွေထပ်တွေ့ရပြန်ပါပြီ ပေါလ်ရယ်....။ (season_1)
