Verliefd op een onbekende bekende - Matthy het Lam

10 - bank

Nova
Ik trek net met trillende handen een trui over mijn hoofd als mijn telefoon zoemt. Ik draai hem om, zodat het scherm oplicht en ik kan lezen wat er binnen komt.

Matthy: ik ben er
Matthy: kun je de deur open doen?

Ik stap snel in mijn joggingbroek en sluip naar de deur. Daar klik ik eerst op de knop waarmee de deur van het gebouw beneden open gaat, en vervolgens zet ik onze eigen voordeur op een kier. Daarna loop ik terug naar de woonkamer, waar ik op de bank zak. Ik ben moe, verdrietig en nog half dronken, wat niet goed samengaat. Dip springt naast me op de bank en duwt met zijn kop tegen mijn arm, maar ik kan de energie niet opbrengen om mijn arm op te tillen en hem te aaien.

Ik heb net gedoucht, maar ik voel me nog steeds vies. Het is alsof ik de handen van Wessel nog op mijn huid voel. Zijn vingers die om de rand van mijn string heen haakten, en zijn hand die in mijn borst kneep. Kippenvel verspreid zich over mijn hele lichaam als ik er aan terugdenk.

"Noof?"

Ik kijk op als ik Matthy's bekende stem hoor. Hij staat in de deuropening, en staart me aan. De blik in zijn ogen kan ik niet goed plaatsen. Ik zie zoveel emoties voorbij flitsen dat ik ervan in de war raak.

Hij duwt de deur zachtjes dicht en laat zijn sleutels op de keukentafel achter. Als hij eenmaal bij mij is, knielt hij voor de bank neer, zodat we op dezelfde ooghoogte zijn. "Wat is er gebeurd?"

Ik was onder de douche gestopt met huilen, maar zijn bezorgde stem laat de tranen weer opwellen. Mijn ogen schieten naar die van hem. Zijn gezicht is vertrouwd, net als zijn geur. Vertrouwd en veilig. Dat is wat ik nodig heb op dit moment.

"Hij stopte gewoon niet," is het enige wat ik kan zeggen. De eerste traan ontsnapt uit mijn ooghoek en glijdt over mijn wang naar beneden. "Hij zat overal en hij stopte gewoon niet." Al snel volgen er meer tranen. Ik probeer ze weg te vegen, maar het zijn er teveel.

"Noof..." Matthy strekt zijn arm naar me uit, maar lijkt zich te bedenken. "Wil je dat ik je aanraak? Of liever niet nu?"

Ik knik en haal mijn neus op. "Wel," fluister ik, terwijl ik wanhopig probeer te stoppen met huilen.

Matthy trekt me in zijn armen. Voor ik het weet zitten we samen op de grond, Matthy met zijn rug tegen het koffietafeltje aan en ik op zijn schoot. Hij laat me huilen tegen zijn borst, en wrijft in rustgevende cirkeltjes met zijn hand over mijn rug. "Ademen, Noof," mompelt hij als hij merkt dat ik steeds harder huil. "Rustig ademen, oké? Je bent thuis, en je bent veilig."

Zo zitten we samen op de grond in mijn woonkamer. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voor ik het eindelijk voor elkaar krijg om de tranen te stoppen.

"Wil je meer vertellen, of niet?" Vraagt Matthy zacht terwijl hij in een rustgevend ritme over mijn arm aait.

"Niet nu." Ik laat mijn hoofd tegen zijn schouder vallen. "Ik wil niet meer huilen. Ik voel me zo kut. Ik ben moe en dronken en ik wil slapen."

"Oké." Hij gaat iets meer rechtop zitten. "Welke deur is jouw slaapkamer?"

Nu ik uitgehuild ben en aan slapen denk, slaat de vermoeidheid pas echt toe. Ik kruip van Matthy's schoot af en wacht tot hij ook opstaat om naar mijn slaapkamer te lopen. Daar plof ik op mijn bed, maar Matthy blijft in de deuropening staan.

"Ik ga niet bij je slapen nu, Noofje." Hij leunt tegen de deurpost aan. Dip glipt langs zijn benen mijn slaapkamer in en springt naast me op mijn bed.