Ruhuma Açılan Pencere | Drarry

WTF

Merhaba. Dünyanın en beklenmedik dönüşüyle karşınızdayım. Herkese kocaman bir 'nasılsınız?' demek isterim. Ben iyiyim, eğer bir yerlerde bunu merak eden biri varsa.

Az önce, dünyada en sevdiğim site olan AO3'ün kısa süreliğine çökmesiyle, yıllardır uğramadığım eski dostum Wattpad'e bir selam vermek istedim. Bu beklenmedik ziyaret beni ergenliğimde, deneyimsizce ve hevesle yazdığım, bol bol yazım hatası içeren (muhtemelen bir TDK çalışanını ağlatabilecek kadar) kitabımı yeniden okumaya itti.

Biliyorum, uygulama şu anda Türkiye'de kapalı, bu yüzden bu satırları bir günlüğe yazar gibi, kimsenin göremeyeceği ön kabulünün verdiği rahatlıkla kaleme alıyorum (VPN kullanan herkese selamlar).

Şu andan yurt dışında bir üniversitede hukuk öğrencisiyim (gizlilik sebeplerinden ötürü isim belirtmeyeceğim). Gecenin bu saatinde, sabaha karşı, yaklaşık 24 saattir uykusuzken böyle bir bölüm yazmaya karar vermek, belki de mantıklı bir tercih değildi. Ama işte, burada, yıllar önce yazdığım satırlara dönüp bakarken, olmak istediğim ama belki de hiçbir zaman olamadığım o gizemli insana bürünerek, geçmişin izlerini takip ediyorum. Ve bu, beni utandırmaktan çok tatlı bir nostaljiyle dolduruyor.

Kitap yazmak ve okumak, hala içimde en büyük tutkularımdan biri. Bu tutku beni yıllarca editör olmanın hayalini kurmaya itti. Ancak, hukuka duyduğum derin ilgi ve doğuştan beri ruhumda taşıdığımı hissettiğim adalet arayışı beni bugün bulunduğum yola yönlendirdi.

Kitabımın aslında 2016 yılında aynı platformda gördüğüm, sonu gelmemiş bir kitaptan esinlenerek yazıldığını söylemeliyim. Bunu ilk defa itiraf ediyorum. O zamanlar, yarım kalmış o hikaye beni o kadar etkilemişti ki, benzer bir içeriğe sahip ama bu sefer bitirilmiş bir kitap yazmak istemiştim. Ne ironik, değil mi? Kendimi bir son yazmaya adamışken, aslında bir türlü bitiremediğim hikayem gibi, kendi yazarlık maceram da tamamlanmamış bir yolculuk olarak kaldı.

Şimdi düşünüyorum da bu kitaba yağmur ve soğuk sevgimi ne kadar derinlemesine işlemişim. Neredeyse her bölümde bir yağmur sahnesi var; karakterlerin içsel dramları, karanlık ve kasvetli hava ile örtüşüyor. Belki de bu yüzden şimdi soğuk bir iklimde yaşıyorum, ergenlik hayallerim bir gerçeğe dönüştü. Ne zaman yağmurlu ve kasvetli bir havayla okula gitsem kendime gülmeden edemiyorum. "Dileğine dikkat et," derler ya, işte benimki tam olarak böyle oldu. İroni hayatın güzel bir cilvesi değil mi?

Hayatın bu kadar sürprizlerle dolu olması belki de en büyük öğretmenim oldu. Zaman bizi bir yerlere savuruyor ama o küçüklük hayalleri, takıntılar ve tutkular bir şekilde peşimizi bırakmıyor. Geçmişi anımsamak, bazen ne kadar yol aldığımızı bazen de ne kadar aynı yerde kaldığımızı anımsatıyor bize. Kitabımı yıllar sonra yeniden okurken fark ettiğim tek şey, hikayenin belki de hiç bitmediği... Her satırda, her cümlede, kendime dair yeni bir şey keşfettim.

Belki de bu yazı, kitabıma bir kapanış sağlar.

Şu anda bu yazıyı okuyan özel kişilerden biriysen eğer bil ki seviliyorsun <3