Cowboy Like Me

2. Lunch

Dźwięk trzaskających drzwi rozniósł się po całym domu, kiedy Louis ze złością wpadł do salonu.

Na widok jego oczywistego wzburzenia Lottie natychmiast chwyciła za leżącą na jej kolanach książkę i udawała, że ją czyta, a Lewis powitał go przyjacielskim, ciepłym uśmiechem.

- A gdzie Harry? - zapytał nieświadomy niczego Lewis - Tylko mi nie mów, że poszedł do domu i nie chciał nawet napić się z nami kawy.

- Może iść do diabła razem ze swoją cholerną kawą. To takie amerykańskie! Kto normalny w ogóle pije kawę o tej porze?

- Masz rację, herbata jest o wiele bardziej odpowiednia, a ponad wszystko bardziej brytyjska - pokiwał głową Lewis z rozbawieniem w oczach.

- Nie udawaj niewiniątka, Lewisie Burtonie! - ostrzegł szwagra Louis, oskarżycielsko  wskazując na niego palcem - To był paskudny żart wykonany moim kosztem. Pozwoliłeś mi myśleć i traktować swojego przyjaciela jak jednego z twoich zwykłych pomocników i...

Louisowi przerwał chichot Lottie, dobiegający zza trzymanej przez nią książki.

- Oj, Lou, nie gniewaj się na nas.

Louis zwrócił się w jej stronę.

- Cieszę się, że i ciebie bawi fakt, że twój starszy brat zrobił z siebie kompletne pośmiewisko.

- Po prostu trudno nam uwierzyć, że ktoś mógł pomylić Harry'ego z pomocnikiem na ranczu.

Lottie roześmiała się głośno, a nad radością, jaką sprawiał Louisowi widok szczerego uśmiechu na twarzy siostry, wzięła górę irytacja, że jest powodem do drwin.

- Mnie za to zadziwia, jak ktoś mógł tego wcześniej nie zrobić. Bo co jest w nim takiego wyjątkowego? - zapytał Louis, jednak zaraz przypomniał sobie, że w tym mężczyźnie było coś wyjątkowego, czego nie umiał wyraźnie określić. Szybko odsunął od siebie te rozpraszającą myśl - Ubiera się dokładnie tak samo, jak każdy inny kowboj, którego tu widziałem, a jego kapelusz ma najwyraźniej całkiem bogatą przeszłość. Cholerny kawalarz. Zupełnie mnie zmylił nazywając Lewisa swoim "szefem" i zwracając się do mnie "Proszę pana".

- Myślę, że po prostu chciał być uprzejmy - wyjaśnił mu Lewis, uśmiechając się serdecznie.

Louis wzniósł oczy do góry, jakby miał nadzieję, że znajdzie tam wsparcie i zrozumienie dla swojego oburzenia.

- Cholerni kowboje! - pochylił się, podniósł z ziemi zaspanego Sherlocka i udał się do swojej sypialni - Wszyscy jesteście tacy sami!

***

Na ranczu czas płynął bardzo szybko.

Mimo iż dni Louisa były wypełnione pracą, czuł potrzebę zwiększenia swojej aktywności fizycznej, która od dzieciństwa była częścią jego życia. Coraz częściej zdarzało się, że w wielkim domu Lottie dokuczało mu poczucie izolacji od świata zewnetrzengo, a zarazem brak poczucia wolności i ruchu, do których przywykł przez lata dyscypliny i treningów.

Louis wyprostował plecy i rozmasował bolące miejsce na karku. Drzwi kuchni, w której jak dotąd samotnie przyrządzał obiad, otworzyły się nagle i stanęli w nich Lewis i Harry.

Louis spokojnie zerknął na Harry'ego, chociaż nadal odczuwał do niego urazę.

Jego włosy, które rano tak starannie układał w quiff*, teraz opadały mu swobodnie na czoło i całą siłą swojej woli woli Louis pohamował chęć ich poprawienia. Ubrany był w starą, rozciągniętą zieloną bluzę adidasa i niemodne, czarne skinny dżinsy.