ტრიალიზმი

3.

: აგჰ, რომელი საათია?

: სად ჯანდაბაში ხარ?_ტელეფონში მეგობრის ნაძალადევად ამოთქმული რამდენიმე სიტყვა მოესმა თუ არა, წამით არ დაუყოვნებია ჯონგუკს.-მერამდენედ დავრეკე უკვე._უკმაყოფილოდ ამოიდუდღუნა და ყურზე მიკრულ ტელეფონზე თითების მოჭერა შეამსუბუქა.

: რა გინდა?

: რა მინდა, ჯიმინ?_დამცინავად გაუსწორა მზერა სააბაზანოს სარკეში საკუთარ ანარეკლს ისე, თითქოს მის ნაცვლად იქ ჯიმინი იყო.-დედაშენმა დარეკა, მკითხა, რატომ არ პასუხობ მის ზარებს და ხომ ყველაფერი რიგზე გაქვს.

: ჯანდაბა._ჯონგუკს ნადმვილად გაუადვილებდა მეგობრის ეს დაპანიკებული ხმა მისი სახის გამომეტყველების წარმოდგენას.-დამერხა?

: მოვატყუე და ვუთხარი, რომ სააბაზანოში ხარ.

: ვაიმე, გმადლობ.

: რატომ ჰგონია, რომ წუხელ ჩემთან დარჩი?

: მე ვუთხარი, რომ შენთან ვრჩებოდი.

: მინიმუმ მეც უნდა მცოდნოდა, იდიოტო._ბრაზით წამოიყვირა მოსალოდნელზე ამაღლებული ხმით.

: ხო, ვიცი, დამავიწყდა შენი გაფრთხილება.

: სინამდვილეში სად ხარ?_დამნაშავის ხმამ სულ ცოტათი მოულბო გული გაბრაზებულს, თუმცა ჯონგუკის ტემბრი მაინც მყარი იყო.

: დავურეკავ დედას, ვალში ვარ შენთან. მიყვარხარ.

: შენ რა, კითხვას თავს არიდებ?_გამჭოლი მზერით სარკეში ანარეკლს მიაშტერდა, სხეული კიბილებთან ერთად დაეჭიმა და ბრაზისგან სისხლის დუღილი იგრძნო სისხლძარღვებში.-პაკ ბოზო ჯიმინ, სად ხარ???

: შემეშვი, ჯონგუკ.

: კარგის ტრ...ამან რა, გამითიშა?_ისე ამოილაპარაკა მობილურის ეკრანზე დაშვებული მზერით, თითქოს საკვირველი იყო პაკის მხრიდან ბოლო ნამოქმედარი.-წადი შენი._უეცრად დასრულებული ზარის გამო შეიკურთხა და უხეშად მიაგდო ტელეფონი უამრავი სქინ ქეარის პროდუქტით დატვირთულ ხის ზედაპირზე.