The Obsession Of Triumvirate (Rainbow Series #1)

10

Julian

My heart races as they approaches me, a playful glint in their eyes. Before I can protest, I finds myself effortlessly swept off the ground and hoisted onto Mason's broad shoulder.

I yelped in shocked when Mason effortlessly lifted me onto his shoulder. Hindi ko ako makagalaw mula sa balikat niya at pinoproseso pa'rin ang pangyayari kung hindi lang ako nakarinig ng malakas na hiyawan.

"What the hell, Mason?" hinampas ko ang likod niya ngunit imbis na matinag ay pinagpatuloy niya lang ang paglalakad hanggang makarating sa may harapan.

My face turns a shade of crimson, my arms flailing in the air as I unceremoniously carried towards the stage. I can hear the cheers and laughter of the crowd, mortification washing over me. 

"Mason, put me down! Now!"

Tila Wala itong narinig habang diretso ang lakad habang bitbit ako sa balikat niya. Ang isang braso ay nakapalupot sa aking binti habang ang isa ay hawak ang dulo ng damit ko upang hindi umangat. Pakiramdam ko ay umangat lahat ng dugo sa mukha ko sa pinaghalong gulat, kaba at hiya.

Kahit anong galaw ang gawin ko ay para siyang bakal na hindi kayang matinag. Mas lalo lang niyang hinihigpitan ang pagkakahawak sa akin na para bang takot na kapag lumuwag 'yon ay tuluyan akong malaglag.

Lalong nag-init ang aking pisngi ng ibaba niya ako sa harapan. Kaming dalawa lang ang narito habang nasa amin ang lahat ng atensyon ng tao. The crowds was cheering at the same time murmuring to each other na bakit sa dami ng taong nandito ay ako ang napag diskitahang dalhin sa harapan ng lalaking 'to.

Hindi nakalagpas sa akin ang mapanuri nilang tingin at nagawa pa akong pasadan mula ulo hanggang paa bago tatango na tila may nagets nila kung bakit ako ang dinala ni Mason.

Mas malakas ang tilian ng babae lalo at hindi ordinaryong tao lang ang nasa tabi ko. Isang Mason Heist lang naman ang bumuhat sa akin ng parang sako at parang bagay akong itinakbo sa may maliit na entablado sa harapan?!

Dahil sa spotlight na nakatapat sa maliit na stage sa harapan ay alam kong kita ng lahat ang sobrang pamumula ng mukha ko. Sa sobrang hiya ay halos hindi na ako nag-abala pang magtaas ng paningin.

Mabilis kong sinamaan ng tingin si Mason na nakataas ang sulok ng labi habang hawak ako sa siko na animong sa oras na binitawan niya ako ay makakatakas ako sa paningin niya. 

Hindi siya nagkakamali! Kung kaya ko lang kagatin ang kamay niya para makaalis ako ay ginawa ko na!

I quickly straightens my clothes, shooting daggers at Mason with my eyes. "You gonna be kidding me," I hisses softly, my voice barely audible over the loud music and cheering crowd.

"Wala na? Wala na bang hahabol?" tanong ng dj sa harapan at tanging hiyawan lang at iling ang sagot ng mga studyante sa kanya.

"Tatabunan ko ng unan yang mukha mo mamaya pag natulog ka." singhal na bulong ko kay Mason na nagawa lang akong ngitian.

"Oh, you can't do that." Mapaglaro niyang sabi sa akin.

Umirap ako at halos mapamura na dahil kahit anong tanggal ko sa hawak niya sa braso ko ay hindi ko magawa. "Bakit ba kase ako?!" buryo kong tanong.

"Bakit hindi ikaw?" 

Natameme ako at tinaliman siya ng tingin. Amoy ba akong vanilla na malambot?! ano ako tinapay?! 

Realization hit me. Beautiful, smell like vanilla and something warm. What the fuck? gan'on ba ang tingin nila sa aking tatlo?

At anong beautiful?! cute na gwapo ako hindi beautiful!