Aokigahara Academy: School of the Fallen Vampires

Chapter 14: Finding The Key

Kabanata 14

GINAMITAN NYA AKO NG MAHIKA.

That was the last time i know before i passed out. I don't even know where i am right now but it seems familiar. Everything about this feeling is familiar.

I slowly open my eyes to see where really i am. Naghalo halo na siguro ang pagod ko noong ginamitan nya ako ng powers kaya ngayong kakagising ko lang ay feeling refreshed ako. But where he is?

This room... That time when i was about to die, this is the room that I've been using. I was right, nasa palasyo nga ako.

Kakabangon ko pa lang ay pumasok na ang lalaking hinahanap ko. He was wearing a silky pajamas. “Are you feeling better now?”

May dala syang tubig. Ilalapag nya na sana ito sa table ng makita nyang nagtataka na tinitingnan ko ang hawak nya. Nagulat na lang ako ng inumin nya ito. Hindi ba para sa akin yon?

“I'm thirsty.” sagot nya na para bang nalaman ang iniisip ko. Inis lang akong tumingin sa kanya at akmang tatayo na ng matigilan ako sa tanong nya.

“How did you know Helen Javaisqui?”

Helen... Is nanay Helen's surname is Javaisqui? Kung ganoon paano? Paano nya nakilala ang ginang na kumupkop sakin kung ganoon nga.

“Dalhin mo ako sa kanya. Promise I'll not do anything that can harm them. Trust me.” kalmado na sya ngayon kesa kanina. Mukha naman syang nagsasabi ng totoo kaya panatag na ang loob ko sa kanya.

Umupo ako ng ayos sa kama at tinitigan ulit sya sa ilang beses na pagkakataon. He was still handsome as ever.

“Bukas madaling araw, aalis tayo.”

He left me dumbfounded. Madaming kwestyon sa buhay ko na kahit isa doon ay wala akong nahanap na kasagutan. Nang gabi ding iyon ay natulog akong mabigat ang nilalaman ng aking dibdib.

Madaling araw nga noong pinuntahan nya ako sa kwarto para gisingin. Sumama na lang ako sa kanya at tinuro kung saan kami tumira nila nanay Helen. Kahit hindi ko alam ang rason nya kung bakit hinahanap nya ang mga ito ay unti unting napalagay ang loob ko sa kanya.

Doon ay tumambad samin ang bahay nina nanay Helen. Akmang kakatok na sana sya ng hawakan ko ang mga kamay nya at umiling. Hindi na sya nagreklamo ng higitin ko sya papunta sa likod ko at ako ang marahang kumatok sa lumang pinto na nasa harap namin ngayon.

Ang nagbukas ng pinto ay si Salemn. “Ate!” yayakapin na nya sana ako ng matigilan sya sa nakita nyang kasama ko. “Bakit mo kasama ang lalaking iyan?”

Pinigilan ko si Stephen na sumagot. “Hinahanap nya si Nanay Helen. May gusto lang syang malaman.”

“Pasok kayo.” medyo masama pa din ang tingin nya kay Stephen. Pero pagsakin sya lilingon ay nagbabago kaagad ang expression nya. Umupo kami sa isang lumang kahoy, medyo natawa pa ako ng tamaan ang noo ni Stephen ng hamba ng pinto. Mahinang mura lang ang nagawa nya dahil doon.

“Wala pa si mama.” inabutan nya kami ng dalawang baso ng tubig. Umayos naman ng upo si Stephen.

“Yung kapatid mo? Nasaan sya?”

Oo nga pala, naniniwala sya na si Sandy yung kumuha ng apoy ni Anne.

“Natutulog sya. Ako na lang ang tanungin mo tungkol sa kanya.” ngayon ko lang nakita si Salemn na ganito kaseryoso. Halos nagtititigan lang silang dalawa ni Stephen at halos may makita na akong laser sa mga mata nila kung hindi lang ako uminom ng tubig galing sa baso na dala ni Salemn.

“Your mom— i mean yung mama mo, alam mo bang ganiyan din ang kapangyarihan ng ina mo kung hindi lang sya naparusahan at napatalsik sa palasyo?”

Gulat man sa rebelasyon ay nakinig lang ako. “Normal lang na bampira kami mister, ano bang pinagsasabi mo?”