ညသန်းခေါင်အချိန် ၁၂နာရီ
လောက်တွင် ထယ်ယောင်း
ဗိုက်ထဲက တစ်ခုခုဖြစ်နေသလို
ခံစားလာရသည် တစ်ဖြေးဖြေး
နှင့်အရမ်းနာလာသည်။
"အ့ မောင်...မောင်ထဦး"
"ဟင် ဟင် ထယ်ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ဂျောင်ကုအိပ်ချင်မူးတူးဖြင့်
ထလာကာ ထယ်ယောင်း
ဗိုက်နာလွန်းလွန်း မျက်ရည်ပါဝဲ
သည်။
"ဗိုက်နာတယ် လုပ်ပါဉီး"
"ထယ် ချီးပါချင်လို့လား"
"ဂျွန်ဂျောင်ကု!"
"ဟင် ဘာလုပ်လို့လဲ"
"ဗိုက်နာပါဆိုမှ ကလေးမွေး
ချင်လို့ပေါ့ အ့ အရူးကောင်
မြန်မြန် ဆေးရုံကား"
"ဟုတ်...ဟုတ်သားပဲ"
ဂျောင်ကု ပြာယာေတွခက်ကာ
ဆေးရုံကားကို ခေါ်လိုက်သည်။
ဆေးရုံကား ရောက်လာတော့
ထယ်ယောင်းကို အမြန်ချီတင်ကာ။
"ထယ် အားတင်းထား
မောင်ရှိတယ်နော် "
"အင်း ငါ..ငါ တအားနာနေပြီ"
"ရောက်တော့မယ်"
နာရီအနည်းငယ်ကြာတော့
"လူနာရှင် အပြင်ဘက်မှာစောင့်
ပေးမှာ ကျေးဇူးပြုပြီး"
ဂျောင်ကု စိတ်ပူသွာ ဟိုဘက်
သွားဒီဘက်သွားနဲ့ပင်
ဟူးး ကလေးလေးကာ်ရယ် ကလေး
ဖခင်ရယ် ဘေးကင်းပါစေ။
ဂျောင်ကု အပြင်ဘက်ကနေ နာရီပေါင်း
များစွာ စောင့်ပြီးတော့ ဂျောင်ကု
အမျိုးအချိုရယ် ထယ်ယောင်းအမျိုး
အချို့ရယ်ရောက်လာသည်။
"ဟဲ့ မုန်လာဥ ထယ်ယောင်း
ဘယ်လိုနေသေးလဲ"
"ကျွန်တော်လဲ မသိဘူးလေ"
"အယ်"
"အယ်မနေနဲ့ ကျွန်တော့် ယောကျာ်း
ကိုစိတ်ပူလှပြီဗျ"
ဂျီမင် မျက်စောင်းကို
လွင့်နေအောင် ထိုးလိုက်ကာ။
ဟိုဘက်က အချေတော်ကလည်း
ဂျိမင်ကို အဖက်မလုပ် သူ့ညီအတွက်
ပါးစပ်က တိုးတိုးနဲ့ ဘာတွေရွက်နေလည်း
မသိ။
"လူနာ ယောင်္ကျားက ဘယ်သူလည်း"
"ကျွန်တော်ပါ"
