මං දෙලෝ රත් වෙලා ඉන්න අතරේ අර Unkown number එකෙන් මැසේජ් එකක් ආවා..
Golden ceramic
@7 p.m.
"ගෝලඩන් සෙරමික් එක කියන්නේ අර පරණ වහලා දාපු ගොඩනැගිල්ල නේද.. අනේ දෙයියනේ මගේ අභීට ඌ මොනවා කරලද දන්නෑ දෙයියනේ.." මගේ හිතින් එහෙම සංවාද වෙනකොට මං කාමරේ තිබුණු වෝල් ක්ලොක් එක දිහා බැලුවා. හවස 3යි.. තව පැය හතරයි.
.
.
.
වෙලාව හවස 6යි. මං ඒ වෙනකොටත් ලෑස්ති වෙලා හිටියේ..
"අම්මි...ඔෆිස් එකේ හදිසි වැඩක් වැටිලා..මං ඉක්මණට ගිහින් එන්නම්."
"හරි පුතේ.. ඒත් මූණ හරි නෑනේ ඔයාගේ.."
"ම්ම්ම්ම්.. පොඩි අවුලක් වෙලා ඒකයි."
"ම්ම්ම්.. එහෙනම් ගිහින් එන්නකෝ.. පරිස්සමින්. මගේ පුතාට බුදු සරණයි."
අම්මා කෙනෙක්ගේ ආශිර්වාදය හරි බලවත්ලූ. සමහර විට ඒ ආශිර්වාදයෙන්ම අද අභීගෙයි මගෙයි ජීවිත බේරුනොත් ඇති.
මං අම්මිට වැඳලා යන්න ගියත් ආයේමත් හැරිලා ඇවිත් අම්මව බදාගත්තා..
"මං ඔයාට ගොඩක් ආදරෙයි අම්මේ..!"
සමහර විට මේ මගේ අන්තිම දවස වුනොත්... මගේ අම්මව මට ගොඩක් මිස් වෙයි අම්මේ.. මගේ ඇස් වල කඳුළු පිරුණා.
මං හිතින් එහෙම හිතනකොට,
"මොකෝ මේ අද.."
අම්මි කියුට් හිනාවක් දාන ගමන් මගෙන් ඇහුවා. මං තාමත් අම්මිගේ උරහිසට මූණ තියාන බදාගෙන හිටියේ.
"ආදරේ හිතුණා.."
"ම්ම්ම්..මාත් ආදරෙයි මගේ පුතේ..................එහෙනම් ගිහින් එන්නකෝ.."
"ආ අම්මි. ඩිනර් එක ගන්න. මං එනකම් ඉන්නෙපා හොඳද.. "
"හරි පුතා."
මං එහෙමම අම්මගේ චූටි ලස්සන ඇස් දිහා තත්පර 5ක් විතර බලන් හිටියා. එහෙමම ගෙදරින් එලියට ඇවිත් කාර් එකට නැග්ගා.
වෙලාව 6.30යි..තව කිලෝමීටර දෙකක් විතර යන්නෝනි. මං ඉක්මන් කලා.. මේ ගමන මං යන්නේ මගේ අභී වෙනුවෙන්. අපි දෙන්නා ජීවිතේ පටන් ගන්නත් කලින්ම මේ වගේ දෙයක් සිද්ධ වෙයි කියලා මං ජීවිතේටවත් හිතුවේ නෑ. ඒත් දැන් හැමදේම අවසන් වෙන්න ළඟයි කියලා මගෙ හිත කියද්දී මාව හිරිවැටිලා ගියා..
