Dudaklarımın üzerinde ateş gibi yanan Akgün'ün dudakları vardı, ben ise solmuş bir çiçektim ateş solmuş bir çiçeği yakardı. Akgün de beni öperek yakıyordu ama bir o kadar da çölüme yağmur oluyordu. İkisini aynı anda nasıl yapıyordu.
İmkansızlar içi...
"BİRİNİ GÜZEL OLDUĞU İÇİN SEVMESİN Kİ ,SEN SEVDİĞİN İÇİN GÜZELDİR O . "
KÜÇÜK PRENS.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 K olmamıza çok az kalmış destek olan herkese teşekkür ederim, yorum yapan herkesin eline sağlık.
Bu bölümde de beni yalnız bırakmayın yorum ve votelerinizi gördükçe çok mutlu oluyorum.
❤KEYİFLİ OKUMALAR ❤🔥❤🔥❤🔥
Korkuyor musun? Birinin daha senin yüzünden ölmesinden korkuyor musun? Abin senin yüzünden öldü Ada. Sana kalbini verdiği için öldü, sen yaşa diye abin kendi hayatından vazgeçti. Sen doğduğundan beri hep bencilsin.
"Abin'in kalbi sayesinde nefes alıyorsun." Yine o ölümcül ses zihnimin derinliklerinden bana sesleniyordu. "Bu kadar bencilliğin nedeni ne? Abin yerine sen ölmeliydin! " beni gerçeklere uyandıran o ölümcül ses.
"Ben abim'in kalbini almak istemedim." Kelimeler sessizce dudaklarımdan döküldü, ben onun kalbini istemedim ben o zamanlar dokuz yaşındaydım ölüyordum ama hiçbir zaman abim'den o kalbi istemedim. Ama annem ve babam onun kalbini almışlardı. Abimi benim için feda etmişlerdi.
Bu yüzden annem ve babam'dan bu kadar çok nefret ediyorum. Beni bu acıyla yaşattıkları için. İki dünyada da elim yakalarında olacaktı. İkiside bu canavarın yaşamasına neden oldu.
"Yeteeeerrr! " Avazım çıktığı kadar bağırdım. Artık bu kavga'nın bitmesini istiyordum birinin daha benim yüzümden ölmesini istemiyorum .
Bütün gözler bana dönmüştü Akgün'ün bana korkuyla bakan gözlerine nefretle karşılık verdim. Onun gözleri'nin içine bakarak bütün öfkemi kusmaya başladım.
"Sen tam bir canavarsın, gördüğüm en korkunç insansın! " Bütün öfkemi bencilliğimi onun yüzüne tokat misali çarptım. Ben bu dünyada ki en kötü insandım .
"Hepinizden nefret ediyorum... Ama en çokta senden nefret ediyorum Akgün! " Artık sevgi yoktu, güven ve huzurda yoktu. Ben yalnızlığa mahkumdum.
"Ece... " İsmim onun dudaklarından döküldüğü gibi bir adım arkaya doğru geriledim .Bu isim onun dudaklarından döküldüğü günden bu yana o ölümcül ses beni yalnız bırakmıyordu.
Bir insandan neden nefret ederiz? Bunun nedeni neydi? Ben ondan nefret ediyordum ama içimde ki ses ondan başka kimsen yok diyordu. Akgün Soyder kimdi? Hiç tanımadığı bir kıza neden yardım ediyordu? Benden uzak durmasını söylememe rağmen neden peşimi bırakmıyordu? Söylediği gibi hep bir adım arkamdaydı.
"O isimle bir daha bana seslenme! " diye bağırdım. Bakışlarım yerde yüzü kanlar içinde kalan Alper'e kaydı , yanına korkuyla koşan kadın'ın endişesini ben bile hissediyorken Akgün nasıl hissetmiyordu.
