De laatste dochter

Hoofdstuk 2

Hoofdschuddend kijk ik naar het briefje op mijn lege kom in de eetzaal. 'Ze wil je echt laten verhongeren', merkt Eva op terwijl ze naast me gaat zitten. Zuchtend laat ik me achterover zakken in mijn stoel. 'Ik geloof dat ze een hekel aan me heeft.' Eva maakt een instemmend geluidje. Ze is net als ik een van de langste meiden in dit tehuis, en hoewel ze een goede vriendin van me is, weten we dat er een grote kans bestaat dat we elkaar niet meer zullen zien als we hier eenmaal weg zijn. 

Ik frommel het papiertje waarop geschreven staat: 'Elke daad heeft zijn gevolgen.'

'Wie heeft een hekel aan je?' Vraagt Anne terwijl ze met een volle kom havermout voor me neerploft. Haar bruine haar zit vandaag in twee losse vlechten wat haar nog jonger maakt. En ze is pas veertien geworden. 'Madame Valeir', antwoord ik alsof het vanzelfsprekend is. Anne haalt haar schouders op. 'Die heeft een hekel aan iedereen.' Haar blik glijdt van mijn lege kom naar de hare, waarna ze sceptisch zegt: 'Ik zou je wat van mij willen geven, maar ik moet nog veel groeien. Jij wordt toch binnenkort achttien?' Ik knik en besef meteen dat madame Valeir die dag ook al dingen voor me in petto heeft.

'We hadden afgesproken aan de jongensschool, toch?' vraagt Eva, die me ondertussen wat van haar havermoutpap geeft.  Ze wordt dit jaar ook achttien en begrijpt hoe belangrijk het voor me is. Het is de dag dat we bevrijd zijn van dit gesticht. Ik knik.

'Cool, mag ik mee?' vraagt Anne hoopvol. 'Neen, je moet nog wat groeien om mee te mogen met de volwassenen', plaag ik haar met een knipoog. Ze pruilt en snel neem ik een grote hap van mijn havermout.

Dan buig ik me naar Eva toe. 'Madame heeft me opgedragen klussen te gaan doen. Ze wil niet dat ik naar buiten ga', fluister ik zodat niemand anders het hoort. Nog iets zachter zeg ik: 'Maar ik ben achttien en ze zal me niets meer kunnen doen.' Eva trekt een moeilijk gezicht en terwijl ik het zei, wist ik dat het een leugen was. Madame Valeir heeft altijd een reden om aan haar wensen toe te komen. Als ik nu in zou gaan tegen haar eis om klusjes voor haar te doen, zal ze me op een andere manier beetnemen die misschien wel nog erger is dan mijn achttiende verjaardag missen. Maar ik wil het risico toch nemen.

'Ben je het zeker?' vraagt mijn vriendin die de vastberadenheid op mijn gezicht wel heeft moeten zien. Ik knik. 'Zo zeker als maar kan zijn. Nu zondag wordt de spannendste dag van mijn leven!

Het is vier uur in de middag. Alex heeft nog een extra lesuur, dus ik besluit van de tijd gebruik te maken en naar de markt te gaan. Ik ben op zoek naar de perfecte jurk voor aanstaande zondag. Wanneer ik enkele vrije momenten heb, besteed ik die aan het maken van sierraden. Ze zijn eenvoudig, maar uniek. Precies het soort waar mensen op de markt op zoek naar zijn. Iets wat niemand heeft. Dankzij de verkoop heb ik wat kunnen sparen voor mijn jurk.

De markt is levendig, met verschillende kraampjes op weerszijden van het pad. Ik loop langs een man wiens haren wit zijn als sneeuw. Als we oogcontact maken, roept hij me naar zich toe en vraagt me een van zijn specerijen te proeven. Snel loop ik door en houd deze keer mijn ogen op de grond. Ik weet waar ik naartoe moet. Enkele kraampjes verderop durf ik weer omhoog te kijken. 

Zoals altijd sta ik versteld van het fijne handwerk. De jurken zijn prachtig. Hier en daar zijn subtiele details aangebracht: een rand van fluweel of een uniek patroon. Ze zijn er in alle kleuren maar ik herinner me dat Alex me het liefst in rood ziet. Dus kies ik uiteindelijk voor een donkerblauwe jurk. Want ik vind blauw beter bij mijn ogen passen. 

'Heb je al kunnen kiezen wat je wil, meisje?' Zegt Dora, een vrouw op leeftijd die de jurken samen met haar dochter Helena, maakt. Zelf draagt ze een eenvoudige linnen jurk die tot aan haar kuiten rijkt met daaronder een stel klompen. Ik kijk nog even rond en dan valt mijn oog op de perfecte jurk. Ze is gemaakt van een zacht glanzend zijde in een marineblauwe jurk. Het bovenlijfje is nauwsluitend en versierd met krulachtige patronen. De halslijn is een beetje laag uitgesneden, maar dat compenseert met de lengte van de jurk die tot net over de enkels komt. Ik weet dat het soepel rond mijn lichaam zal vallen.

Enthousiast wijs ik naar de jurk en Dora knikt goedkeurend. 'Een van mijn favorieten', zegt ze. 'Ik weet zeker dat ze je prachtig zal staan.' Ik glimlach en grijp naar mijn buidelzakje. 'Hoeveel, alstublieft?'

'Achttien munten, graag.' Opgelucht haal ik de munten uit mijn zakje en overhandig ze aan de vrouw. Ik had twintig munten opgespaard en ben blij dat ik nog wat over heb. Met een brede grijns overhandigt ze me de jurk gewikkeld in een grijs doek. Ik neem hem dankbaar aan en vertel haar dat ze de groeten aan Helena moet doen, voor ik breed glimlachend doorloop. 

Ik ga zo hard in mijn element op dat ik niet onmiddellijk doorheb wat er aan het gebeuren is tot er een ijzingwekkende schreeuw over het plein galmt. Mijn hart slaat een slag over en ik draai me in een reflex om naar het tumult. Eerst zie ik alleen maar paniek. Mensen grijpen hun spullen en rennen weg, terwijl anderen verstard blijven stilstaan, starend naar iets voor zich. De menigte is te groot en ik kan niet direct zien wat er aan de hand is.

Alsof de sfeer nog niet erg genoeg is, begint het opeens ook op een onverklaarbare manier donkerder te worden. Alsof er een sluier over de dag valt. En dan hoor ik het. Wat eerst klinkt als hoefgetrappel, wordt luider en sneller. Zelf de grond lijkt een beetje te trillen onder mijn voeten. Bang doe ik een klein stapje achteruit. Opnieuw hoor ik gegil en dan zie ik ze.

Ze lijken op paarden, maar hebben geen vaste vorm. Alsof ze gemaakt zijn van een doorzichtige donkere mist. Hun ogen gloeien felrood en overal waar het beest stapt laat het een zweem van zwarte nevel achter. Dan pas kijk ik op naar de ruiter op het beest. Hij is gehuld in een zwart metalen harnas waardoor ik enkel zijn ogen kan zien en het blinkende zwaard om zijn heup.

Zo zijn er nog zeker vier anderen. Mensen beginnen tegen elkaar aan te botsen, roepen in paniek en struikelen over achtergelaten spullen. De hysterie is uitgebroken.

De voorste ruiter leidt zijn paard in een rechte lijn. Zijn ogen gaan over de overgebleven mensen heen, doelgericht en vastberaden, alsof hij op zoek is naar iemand. Het beest onder hem ontwijkt zorgvuldig omgevallen manden en andere spullen. Dan pas merk ik een verschil op tussen hem en de andere ruiters. Zij kleding lijkt minder zwaar, eleganter. De anderen kijken op een andere manier naar hem. Terughoudend respect? Of misschien zelf angst. 

Ik weet dat het een teken is om te beginnen rennen. Een man botst tegen me aan en schreeuwt iets, maar zijn woorden komen niet binnen. Ik heb pas veel te laat door dat de voorste ruiter gestopt is. Hij is gestopt met rondzoeken in de menigte en zijn blik is op een iemand gericht. Er is geen twijfel mogelijk: hij kijkt recht naar mij.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------