Babamı kaybettiğimde daha sadece 10 yaşındaydım. Evimizin bahçesinde arkadaşlarımla beraber oyunlar oynayıp gülüşürken , nereden bilebilirdim ki bu gülüşlerin birkaç saat sonra dehşetli ağlamalara dönüşeceğini.
Anneme gelen telefonda ; babamın rahatsızlandığını söylemişlerdi. Apar topar hastaneye gittiğimizde ise babamı kaybettiğmizi öğrendik. İşte o an kaynar sular kafamdan aşağı döküldü. Göz pınarlarımdan yaşlar sel gibi akmaya başladığında çoktan koşmaya başlamıştım. Ne için ve nereye olduğunu bilmeden ağlayarak koşuyordum hastanenin koridorlarında. Sonrası karanlık.
Gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım. Annem yanıbaşımdaydı. Ağladığı her halinden belliydi. Gözleri hala kıpkırmızıydı. Bir şey söylemedi. Sadece kollarını bana doladı ve ağladı. Güçlü olmam lazımdı. Evin tek erkek çocuğu bendim. Şimdi bir buçuk yaşındaki kız kardeşime de anneme de sahip çıkma sırası bendeydi. Babamın bana emanetiydi onlar. Onlara gözüm gibi bakacağıma and içmiştim. Baktım da. Ta ki o güne dek.
O gün annemle birlikte Adanaya , dayımların yanına gidiyorduk. Ama şoförün bir anlık dalgınlığı geride kalan ve yaşama sebebim olan son iki kişiyi de aldı benden. O kazada annemin kucağımda can verdiği an ben artık ölüydüm. Kimse kalmamıştı. Artık sadece ben vardım.
Merhaba. Yeni bir hikayeyle geldim. İlk bölümü biraz tanıtım bölümü gibi yazdığımdan çok kısa. Ancak devamı .
