ℍ𝔸ℝ𝕆ℍ𝔸ℝ𝔸 | NONFICTION (ONGOING)

2 කොටස

එහෙ සෙරෙප්පු දාන් ඇවිදින්න බෑ. ඇයි ඉතින් හැමතැන දෙවියොනෙ..හැබැයි අවුලක් නෑ. සෙරෙප්පු නැතුව ඇවිද්දි හරි සනීපයි..වැලි පොලොව .පන්සලක් වගේ ..අම්මලා හිටියෙ ඇතුළෙ..මහරු අයිය ආවෙත් නෑ මට එළියට යන්න කිව්වම.මන් ඉතින් තනියම එළියට වෙලා ඇවිද ඇවිද හිටියා වටපිට බල බල. එහෙ හැමතැනම පලතුරු සුවදයි හදුන්කූරු සුවදයි...

"කොතා යුදේ දරන් සවත් ප්‍රභාව භාහු යුග්මයේ
ගෙලේ ප්‍රලම්භ රත්න හා ස්වර්ණ
කර්ණපාලියන්..
වඩින් වඩින් වඩින්න දැන් වඩම්මවන්න මල්‍යහන්
කලෙන් මහෙන් පුදම් වදිම් කලේලි කළණ
කදිරයන්...."

කැලේට එහායින් මට ඒ සද්දෙ ඇහුණෙ.කවදාවත් අහල නැති විදියෙ වචන තිබුණු ඒ සින්දුවට මන් ආසාවෙන් කන් දුන්නා. කවුද ඉතින් ඔහොම සින්දු අහල තියෙන්නෙ. Radio එකක් නම් නෙමේ කවුරුහරි සින්දුව කියනව වගෙයි ඇහුණෙ. මන් වත්ත කෙළවරට පොඩ්ඩක් යන්න ගියේ ඒ කවුද බලන්න. ඒත් අම්ම කතා කරපු නිසා මට හිටපු තැනින් අඩියක්වත් ඉස්සරහට යන්න හම්බුනේ නෑ.

" ශනූ.. මෙහෙට එන්න"

පොඩි ලමේක්ට වගේ අම්මා මට කතා කළේ. ලැජ්ජාවෙ බෑ. අම්මට මතක නෑ මන් කොච්චර ලොකුද කියල. මන් කාක් කූඩෙ අවුස්ස අවුස්ස අම්ම ගාවට ඇවිදන් ගියා. අම්ම මගෙ ඔළුව අතගාල හිනා උණා.

" අද රෑ අපි මහ දේවාලෙ පූජාවට යන්... ඊටපස්සෙ අද රෑ hotel room එකක නතර වෙමු..හෙට අපි ගෙදර යන්න ඕනෙනෙ...ඔයාට ටික දවසක් මෙහෙ තමා ඉන්න වෙන්නෙ"

අම්මා වටපිට බල බල කිව්වෙ හරි දුකෙන්. මන් කොහොමත් ඒ දේ වෙනව කියල දැනගෙන හිටියෙ. ඔය තියෙනව කියන දෝශෙ අයින් කරන්න නම් මට මේ දේවාලෙට වෙලා කාලයක් ඉන්නම වෙනෝ. මන් නම් ඕවා වැඩිය විශ්වාස කරන්නෑ. ඒත් අම්මලගෙ හිතටත් හොදයිනෙ. ඒ නිසා මන් නවතින්න කැමති උණා.වැඩේ කියන්නෙ මන් ගෙදරින් පිට කලින් කොහෙවත් ඉදල නෑ. මහරු අයියා අහල පහල ඉන්න හින්දා හොදයි.. එයත් එයාගෙ project එක ඉවර වෙනකල්ම මෙහෙ ඉන්නව කිව්වා. හෙට නම් එයාට මාතර යන්න වෙනව කිව්වා සෙමිනා එකකට.