ℍ𝔸ℝ𝕆ℍ𝔸ℝ𝔸 | NONFICTION (ONGOING)

5 කොටස

" ළමයා ගැන බය වෙන්න එපා..මන් ඇස් දෙක වගේ පරිස්සම් කරන්නං..අනික මන් ඒ ළමයව සනීප කරල දෙනවා"

මන් එළියෙ ගහ යට ඉදන් ඉද්දි මට ඈති ඇහුණා අර සීයා අම්මල එක්ක කතා කරන සද්දෙ.මට ඒක අහන් ඉන්න ඕනෙ උන් නෑ. ඒත් ඇහුණා ඉතින්..යසිරු අයියා ඇවිල්ල මගෙ ලගින් වාඩි වෙලා මගෙ ඇස් ගිහින් තිබුණ දිහාවටම ඇස් දෙක යවල බැලුවා. වෙන කොහෙවත් නෙමේ අම්මල හිටපු තැන තමා මාත් බලන් හිටියෙ.

" පොඩ්ඩො.......දුකින්ද?"

" දුක නැද්ද අනේ...... අම්මල මාව මෙහෙ දාල යද්දි"

මට අඩන්න ඕනෙ උන් නෑ. ඒත් යසිරු අයියා ඒම අහද්දි මට දුක හිතුණා. ඒකයි මගෙ ඇස් වලින් කදුලු ආවෙ. යසිරු අයියා එයාගෙ තඩි අත් අතෙන් මගෙ ඔලුවෙන් අල්ලගෙන මාව එයාගෙ උරහිසට හේත්තු කරගත්ත

" ඒ...කොල්ලො අඩනවද බන්......ඉක්මනට හොද වෙනවකො.... එතකොට ඉක්මනට ගෙදර ගියෑකි"

" ලෙඩේ මොකද්ද කියල දැනගත්තා නම් හොද වෙන්න try එකක් හරි දෙන්න තිබුණා"

ඒකට සද්ද නෑ.... ඒ ප්‍රශ්නෙ හැමෝම මගාරිනවා. යසිරු අයියත් ඒ වෙලාවෙ කළේ මගෙ කොණ්ඩෙ අවුස්සපු එක විතරයි.

වැඩිවෙලාවක් අම්මලට ඉන්න හම්බුන්නෑ. කතා බහ කරල ඔක්කොම ලෑස්ති කරල එයාලා යද්දි දවස් 12 පහුවෙලා.අම්මා නම් ඇඩුවා..එයා අඩද්දි මන් බලන් ඉන්නෙ කෝමද කියන්නකො. ඉබේම මටත් ඇඩුණා මන් ආස නෑ අඩන්න.මොකද එකපාරක් ඇඩුවම මට ආයෙ හිනාවෙන්න අමතක වෙනව. ඉතින් මන් ආස නෑ ඒකට..අම්මල ගියත් යසිරු අයියා ටිකක් මාත් එක්ක හිටියා.ඒත් එයාටත් හවස duty නෙ. ඒකට කලින් මහරු අයියව ගේන්න යන්නෝනෙ කිව්ව. ඉතින් එයත් පැයකින් වගේ ගියා. ඒ වෙලාවෙ දැනුන තනිකම නම් මහ නරක දරුණු එකක්. එකපාරක් පොඩි කාලේ මට ඉස්කෝලෙ යන්න බෝඩ් වෙන්න උණා ඉස්කෝලෙම..මොකද අම්මලට යන්න උණා මාරුවීමක් හම්බෙලා වෙන නගරෙකට..එදත් අම්මල මාව දාල යද්දි මට මේ විදියටම දැනුණා. ඒත් යසිරු අයියා කිව්ව වගේ..කොල්ලො අඩන්නෙ නෑලුනෙ.ඉතින් මට ඔය තියෙනවයි කියල අසනීපෙ හොද වෙනකල් මෙහෙ ඉන්නම වෙනෝ.. අම්මල කිව්වා බලල යන්න එනෝ කියල නිවාඩු දවසට....