My Ambitious Wife

Chapter 2

Umaga na. 

Agad-agad akong tumayo mula sa aking pagkakahiga. It's 4:30 in the morning at inaantok pa ako. Ganito kaaga gumising si Miguel. Hindi ko alam kung bakit, pero sigurado ako na ayaw niyang maghintay at magsayang ng oras ng dahil sa akin. 

Inayos ko ang aking buhok at nagsuot ng isang makapal na jacket para hindi ako malamigan. Dahan-dahan akong bumaba sa hagdanan, only to find out that he is asleep on the couch. 

Lumapit ako sa kanya at tiningnan kung tulog ba talaga siya. And fortunately, he is. Napailing na lang ako, akala ko kasi ay makakapag-usap na din kami. Pumunta ako sa kitchen to make coffee for the both of us. Gusto ko lang naman ay maging civil sa kanya kahit na hindi kami compatible sa isa't-isa. 

As I went to the kitchen, I am thinking kung anong kape ba ang madalas na iniinom ni Miguel. For the whole two years kasi ng aming marriage, lagi ko siyang nakikitang may dala-dalang kape. But the problem is, I am not really a coffee lover kaya hindi ko alam kung ang paborito niya ay matamis o mapait. Hay, kapag maling kape ang natimpla ko, baka ihagis pa niya sa pagmumukha ko. Mahirap pa namang kausapin yung lalaking 'yan tuwing bagong gising.

I decided na sweet na lang ang gagawin kong coffee. Hayaan mo na, araw-araw naman siyang galit sa akin. Napakalamig talaga dito sa Tagaytay na halos gusto ko nang magkumot. Lalo na tuwing gabi hanggang madaling araw? You don't really need an air conditioner. Kaya nakakatipid pa ng kuryente. I gently walked to the sala at nilapag ang isa kong kape kay Miguel. I waited for about two minutes nung napansin kong minumulat na niya ang kanyang mga mata. He stretched his arms out before noticing me. Nung napansin na niya ako, para bang biglang nag-iba ang expression niya. Kung nung pagkagising niya ay mukha siyang bata, bigla naman siyang naging kwago ngayon.

" What are you doing here?!" bakas ang inis sa boses niya. I just shrugged my shoulders, "Duh, it's past 4:30 of the morning. Akala ko ba mag-uusap tayo? Ginawan na din kita ng kape, para mabawas-bawasan ang inis mo sa akin," and I grinned. I saw the clenching of his teeth. Kulang na lang ay tumawa ako sa kanya. I'm just teasing him.

Kinuha niya ang kape at uminom. Hindi naman niya niluwa, I almost thought he liked it. Pero,"Ang pangit ng lasa ng kape mo."

Napataas pa ang kilay ko. I'm pissed. Nag-isip pa ako ng kung anu-ano kanina tapos sasabihin niya lang sa akin na panget ang lasa ng ginawa ko? Sana nilagyan ko na lang ng lason para matuluyan na siya.

" Thanks for the compliment. Can we please talk now? Aalis pa ako mamaya," I said. He grinned that made my eyebrows meet. "Okay, you said it."

Umayos siya ng upo, facing at me at the other couch. I made a cold expression. I don't care what he will say to me. My coldness is my best weapon. I don't want to be afraid. 

" So what do you want us to talk about?" tanong niya. He seems to be bored, based on what he is trying to emphasize.

" Anything. Kung ano man ang sinabi nila sa'yo. I'm eager to listen, but don't expect me to change," panlalaban ko. Ang pamilya niya ang dahilan kung bakit ganito ang tingin niya sa akin ngayon. Kung buhay lang sana ngayon ang tunay niyang ina, baka naging magkaibigan pa kami ngayon and he will help me on my ambition. But not all the things we wanted are made like how we wanted it to be.