TEMAS | gxg

BÖLÜM 12

2 saatin sonunda proje ödevimizin yarısını bitirmiştik. Artık tükendiğim için, "ay yok bende ilerlemiyor kalsın" dedim son nefesim verip, arkama yaslandım.

Belim çok kötü ağrıyordu şuan,annemler ağzıma sıçıcaktı dikkat etmediğim için. Düşününce, yüzümü bueruşturdum.

Bana bakıp, "tamam, zaten önümüzde o kadar gün var, var da sen iyimsin?" diye sordu.

"Şey biraz belim ağrıyorda, aralıksız öyle durduğum için biraz fazla ağrıyor şuan" dedim yine acıyla yüzümü ekşiterek.

"Rahatsızlığın mı var?" diye sordu bu sefer. Ya yerim bu kızı. Ama şuan fazla acı çektiğim için buna sevinemiyordum.

Nasıl baktığımı bilmiyordum ancak yutkunduğunda, gözlerimi kaçırdım.

"Evet küçüklüğümden beri belimde bir rahatsızlık var" diye itiraf ettim. Üstelemedi. "Geçmiş olsun" dedi.

"Gide bilicekmisin?" diye sordu. "Giderim" dedim. Artık daha az ağrıyordu. Ayağa kalkmak istediğimde belimde bir sancı oluştu.

Beni sanki tutmak için hazırlandığında aklına birşey gelmiş gibi hemen elini geri çekti.

Tekrar yerime oturdum. "Biraz bekle gidersin" dedi. Kafamı salladım. "Seninle arkadaş olmak isterim" diye birden söyledim.

Beklemiyor olucak ki, şaşırdı. Fazlasıyla tepkilerini iyi gizliyordu. Ama şuan gerçekten şaşırmıştı ki, tepkisini gizlemedi.

Yüzüme öyle aval-aval bakarken, "sandığım kadar kötü biri diğilsin, yani neden arkadaşın olduğunu anlamıyorum" dedim.

"Ben" dedi ve biraz bekledikten sonra, "bu konu hakkında konuşmak istemiyorum" dedi. Yani benimle arkadaş bile olmak istemiyordu.

"Anladım.", Kırılmıştım. "Peki nasıl istersen" dedim, sesimde kırgınlık varmıydı bilmiyordum. Ancak varsa bile bunu umursayacağını düşünmüyordum.

Ayağa kalktım bu sefer. Belimin ağrısı geçmişti. Kabanımı üzerime giydikten sonra telefonumu cebime atmadan saate baktım.

Saat 17:45'ti. "Proje ödevi sende kalsın, çarşamba tekrar gelirim" dedim. Ve kapıya yöneldim. O da arkamdan geliyordu.

"Nasıl istersen," dedi. Yüzüne bakmadan, "görüşürüz" dedim ve kapıyı açtım. O da arkamdan, 'görüşürüz' dedi.

Apartmandan ayrıldım. Hemen kırılmam anlamsızdı. Tam kalbimin üstü o kadar acıtıtordu ki. Ağlamamak için dudaklarımı dişlemeye başladım.

Benimle 2 laf kesti diye hemen ona bu kadar bağlanamazdım. İşte bu yüzden onunla mesajlaşarak konuşmak istiyordum.

Ama şuan kendi kendime triplendiğim için, ona yazmayacaktım. Beni aramayacaktı ama içimdeki al evin sönmesi için en azından bunu yapmak istiyordum.

Aşk böyle birşeymiydi? Sırf onun için kendimden geçiyordum. Şuan her ne kadar iyi gelmesede,onu sevdiğim için pişman diğildim. Olmayacaktım da.

Eve gidip, uyumak istiyordum. Daha fazla düşünmek istemiyordum.