Bir Kedi Oldum!🍁

10.Bölüm=Dostlarım

Bir anda Ayla'nın sesi geldi. Bartuğ Demir dosyasını bir kenara fırlatıp hızla kendi odama koşturdum. Hızla dosyayı savuşturup Ayla'ya farkettirmeden odama kaçmam kalp atışlarımı hızlandırmıştı. Patilerim titremişti ve gözlerim büyümüştü.

Ayla hızla odama gelmişti ve beni kucağına aldı.

"Seni çok özlemişim be... Canım kedim beniiim" dedi.

Ben de seni özledim Aylaaaaa. Ama keşke şu dosyayı bana da bir okutsaydınn!

Bir süre başımı okşadıktan sonra duşa gireceğini söyleyip gitti. Ben de yatağıma uzandım. Bir anda aklıma gelen soru ile tüm bedenim kaskatı kesildi."Eğer insan olsaydım, ne yapardım?" diye düşündüm.

Kedi olduğum zaman boyunca insan olmak istediğimi söylemiştim, insan olmanın bir yolu olsaydı, kullanır mıydım? Evimi kaybetmiştim, yeni bir eve taşınmak zor bir iş olurdu. İşimi de büyük ihtimalle çoktan kaybetmiştim. Bizim mahallede olaylar çabuk yayılırdı zaten. Herkes öyle bir sefalet içinde olurdu ki ölen bir elemanın yerini kapmak mı? Ellerine geçen ilk fırsatta bu insanlar ölene yas bile tutmadan işini, evini ve eşyalarını kaparlardı.
Evim, işim ve kimsen olmadığına göre, ne yapabilirdim ki? Şayet ki göklerde Tanrı varsa, belki de bu yüzden beni bir kedi olarak yeniden yaratmıştı. Belki de bir kedi olmayı nimet olarak kabullenmeliydim. Bir insan olarak yaşama şansım yoktu belki de.

Bir süre sonra uyuya kaldım. Huzur, sen ne güzel şeysin?

Sabaha kadar uyumuşum! Kedi olmak demek=Bütün gün uyumak.

Mama kabımda bolca mama vardı. Yedikten sonra anladım ki çoktan gitmişti Ayla ve Murat.

Çok sıkıcı bir gün daha beni bekliyordu. Evden mi kaçsam? Ev zaten üçüncü kattaydı. Sıkılmıştım. Ya eve gelir ve endişelenirlerse? Ama ben... Dışarıda neler olduğunu da öğrenmek istiyordum. Pencereye tırmandım. Sonrasında yüksek beni biraz korkutmuştu, ancak atlamalıydım.

Atladım.

Oww. Patilerim acımıştı biraz ama ne yapabilirdim ki? Ciğerciyi buldum.

"Naber sarışın kedi? Uzun zamandır görmüyordum seni buralarda."

"Başıma neler geldi bir bilsen ustamm. Ciğerci abim benim."

Miyavlamama karşı gülümseyerek dükkanına geçti. Kuzunun ciğerinden küçük küçük bir sürü parça doğrayarak dükkandan sakin adımlarla çıkıp başucuma döktü birazını, birazını ise iyice çökmüş gibi görünen bir kediye döktü. Kedi dertli gözüküyordu.

"Ne oldu? İyi misin, neden ağlıyorsun?" diye sordum.

"S-sen de mi reankarnesin?" diye sordu ve dibime geldi. "B-bir kaç sene önce tanıştığım reankarne dostum, k-kaçırıldı! K-kendine dikkat et. " dedi. Sesi öyle acı çıkmıştı ki. Ciğerlerden bir kaç parça daha ağzına attıktan ve ustanın her gün tazelediği su kabındaki sudan bir kaç yudum aldı.

"Bi-bir adam var. Reankarne olan tüm hayvanları k-kaçırıyor. Ba-bana bunu bir kuş anlatmıştı. B-bir güvercin. Ona başta inanmamıştım, inanamamıştım. A-ama s-sonra..."

☯︎

Bütün her şeyi anlattığında kanım donmuştu. Bir adam, reankarne hayvanları kaçırıyor, ve onlar üzerinde deneyler yapıyor. Düşünebiliyor musunuz? Reankarne hayvanları keşfettiği için onlar üzerinde türlü çeşitli deneyler yaparak, bunu insanlara sunacak, ve bir sürü para kazanacak. Adamın amacı buymuş. Son beş yıldır hapisteymiş ve geçen gün kaçtı dedi anlatan kedi.

Kanım dondu. Aklımda bir anda şimşekler çaktı. Ya, ya bizimkilerden birileri kaçırıldıysa? Kaçırıldılarsa, tüp tüp kanları alınıp üzerlerinde bir sürü deneyler yapılıyorsa? Kanım dondu.

"G-gitmem gerek." diye bağırdım hüzünlü kediye.

"Dur bir dakika!" dedi.

"Adın ne?"

"Sevgi, ama sahiplerim bana Güneş diye seslenir."

"Peki. Ben de Kartopu." dedi.

"Görüşürüz Kartopu, arkadaşlarım için gitmem gerekiyor."

"Görüşürüz Sevgi! Umarım geç kalmazsın!" dedi.

Onunla vedalaştıktan sonra koşturarak her zamanki buluşma yerimize yola koyuldum. Önümü bile göremiyordum. Olmuyordu işte! Onlara bir şey olması ihtimali. Onlarla sadece bir kez takılmış olabilirim, evet ama... Sıcak hissettirmişti. Hayatımda ilk defa bir arkadaş grubum olmuştu. Dostluk kurabilmiştim.

Bunu kaybedemezdim işte!

Annemi kaybetmiştim.

Babam bana sadece bir para kaynağı olarak bakmıştı.

Her gün çalışmak zorunda kalmıştım.

Kız kardeşimi anca okutabilmiştim.

Bu hayatta kimseye güvenememiştim ben!

Hiç arkadaşım olmamıştı.

İşte her hangi bir problem olsa kendine kalmasın diye beni suçlayabilecek insanlar dostum muydu?

İlkokulda babam beni dövdü diye suratım mosmor gittiğimde benimle dalga geçen kızlar dostum muydu?

Şu hayatta ilk defa, hiçbir duygumu sansürlemeden saatlerce sohbet ettiğim insanlar onlardı:Burak, Linda, Gece, Ada, Aziz.

Onlara bir şey olmasından öyle korkmuştum ki. Kaçırıldıysalar? Onlara bir şey olduysa? İlk dostlarımı, KAYBEDEMEZDİM.

...

Nasıl bir bölüm sonu ama! Bence en iyi bölümlerden biri oldu bu. 660 kelime sadece, ama etkili bir bölüm. Umarım beğenmişsinizdir. Unutmayın, beni takip ederseniz yeni bölümlerden rahatça haberdar olabilirsiniz.
Sağlıcakla kalın.