Mafya mı ?

aşka inanmazdım gözlerini bulana dek

Medya; ateş /artık ateş karakteri böyle olucaktır bilginize
İyi okumalarr

~~~~~~

Evet ben az önce ateşi öpmüştüm. Nedensiz bir nedenim olmadan veya belki de bir nedenim vardı ama ben bilmiyordum.

Ben,ben sadece bana karşı kullandığı hoş sözcüklerden hoşlanıyorum. Ondan hoşlanıyorum.

Seni satın alan bir adama neden aşık olasın ki. Sadece ben biraz sevgisiz büyüdüğüm için,hoş sözler duymadığım için,bana karşı iyi davranılmadığı için ateşin bana karşı olan hoş tavrına aşıktım ben ona değil.

Çünkü biliyordum ki ona aşık olursam daha doğrusu ona teslim olursam bu iyi tarafının aşık olduğum tarafının tezatını görürdüm. Buna adım kadar eminim. Belli değil mi bir sinirinde gözünün hiç bir şey görmediği beni bile.

Bana bir şey yapmasından korkuyordum,çünkü ben saçımda bir şey olduğunu söyleyip onu almak için uzandıklarında korkuyordum. Böyle bir şeyden,insanlara göre minik ufacık bir şeyden korktuğumda ateşin bana dedikleri bin basıyordu.

Bir çok haber okudum bu zamana kadar mesela bu ikbal olayı..

Ateşten de bu gibi olayların daha bir sürüsünden olduğu için bu kadar korkuyordum. Ama bence haklıydım çünkü kim bu olayları görse onu satın alan,kaçıran ama sevdiğini söyleyen adama güvenmezdi. Hele karşınızda ki ateşse zaten güvenmeyin.

"Alyam nereye daldın güzelim sen?" Dedi beni düşüncelerimden ayıran ateş.

Gözlerimi daldığım yerden çekip yavaşça ateşin kahvelilerine değdirdim.

"Y-yok bı şey o da yanlışlıkla oldu çekil üstümden" dedim soğuk bir sesle.

Acaba kırılmış mıdır. Neden aniden soğuk davrandım ki ya kırdıysam onu-

Yaw bı kes o da seni kırıyor amk

Biraz haklıydı sanki..

"Bir şey mi oldu miniğim" dedi ateş. Sesinde sanki hüzün vardı gözlerindende şelale gibi akıp gidiyordu o hüzün..

"Olmadı bir şeyim değilsin ve üzerime uzanıyorsun yapma"dedim

Gözlerinde derin bir hüzün gördüm sanki ama neden ki? Neden hüzünlendi?

Benim onu sevdiğimi falan mı düşündü? Ona aşık olduğumu falan mı? Ben onun sadece sözlerine aşıkken o nasıl böyle düşünürdü?

"Anladım bir daha olmaz " dedi ve çekip gitti.

Beni vicdanımla yalnız bıraktı. Vicdanımdan nefret ediyorum bana istemediğim şeyleri yaptırıyor.

Biri beni kırdı diye bende kırınca vicdanım acıyor ve beni de acıtıyordu. Benim de üzülmeme sebep oluyordu halbuki ben üzülmek istemiyorum. Ve beni vicdanım ile yalnız bıraktı. Şey gibi düşünün;

Bir arkadaşınız size istemediğiniz şeyleri yaptırıyor ondan nefret ediyorsunuz,ve nefret ettiğiniz kişi ile aynı yerde kalıyorsunuz bu fırsattan yararlı hemen size yine istemediğiniz şeyleri yaptırıyor..
Benim vicdanımda böyleydi işte..

Bu durumda ben saf bir insan oluyorum sanırım çünkü saf insanlar benim gibi birini kırdıklarında kırılırlar, kendi yaralarına vakit ayırmışken biri yardım isteyince yarasını umarsamayıp yanına giderler,en ufak bir şeye alınırlar da belli etmezler, çok çabuk kırılırlar üzülürler, iyileşmis yarasına ufak bı dokunulduğunda ağlarlar..

Bende buydum işte.. temiz,saf buna ego denmezdi çünkü bana bunu annem kanıtlamıştı.

Bana o saflığı o vicdanı yenmemi sağlamak istedi çok uğrastı ama bu konular bende derin bir yaraydı. Annem sadece ilaçtı. İlaç derin bir yarayı iyileştiremez ki..